خبر تلخ محکوم شدن ۱۷ کارگر مبارز فولاد به شلاق و جریمه نقدی توسط یک قاضی فاسد در اهواز تکان دهنده بود. روزپنجم مهر، مهدیولی‌پور، خالد شریفی، رعید عبیداوی، طارق خلفی، سیدرسولحراگ، نادر حردانی، علینادری، مهدی نگراوی، مسعود حیدری، عبدالحسین حمیدی‌پور، مصطفی عبیات، عبدالکریم سیاحی، کاظم حیدری، علی الهی فر، هادی وائلی زاده، حسن جاوید حمودی، غریب حویزاری، ۱۷کارگر شاغل در گروه ملی فولاد اهواز، در پی شکایت کارفرمای شرکت پیمانکاری استخدام کننده آنها به اصطلاح دادگاهی شدند. آنها در بیدادگاهی، که مشابه آن علیه کارگران زیاد به کار گرفته شده، توسط یک قاضی ضد کارگر به سه ماه زندان تعزیری قابل تبدیل،۷۴ ضربه شلاق و پرداخت جزای نقدیدو میلیون و پانصد هزار تومان محکوم شدند. مجازات تحقیر آمیز شلاق این کارگران برای سه سال تعلیق شده تا نتوانند در آینده نزدیک علیه فساد کارفرمایان و پایمال شدن حقوق کارگران توسط آنان مبارزه کنند.
این ۱۷ کارگر در تجمعی در تابستانِ سال ۱۴۰۱ به وضعیت و فساد گسترده مدیریتی شرکت و نازل بودن سطح دستمزد خود و اجرا نشدن طبقه‌بندی مشاغل اعتراض کرده بودند. آنها با ارائه فاکت های قابل یقین فساد گسترده، فرار از مالیات و رانتخواری مدیران شرکت پیمانکاری مربوط را افشا کرده بودند.
احکام ضدکارگری مذکور انتقادات گسترده ای، بویژه در میان کارگران را بر انگیخت. در این رابطه شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت و شورای سازماندهی اعتراضات کارگران غیر رسمی نفت (ارکان ثالث) با انتشار بیانیه مشترکی، احکام صادره شلاق، حبس و جریمه نقدی برای کارگران معترض فولاد اهواز به فساد مدیریت و علیه سطح نازل حقوق ها و عدم اجرای طرح طبقه بندی مشاغل راشدیدا محکوم کردند. نفتگران احکام مذکور را گستاخانه خوانده و نوشتند:
“ما دو نهاد کارگری در مراکز نفتی مراتب انزجار خود نسبت به چنین احکامی، که اوج بربریت و تحقیر و توهین علیه کارگر است، را اعلام میداریم.”
نفتگران متذکر شدند پروند سازی حراست و کارفرمایان علیه کارگران معترض فولاد داستانی است که در همه محیط های کاری جریان دارد.آنها یادآور شدند “در جای جای مجموعه صنعت نفت نیز ما کارگران بر اساس همین گونه پرونده سازی ها دستگیری و بازداشتی داشتیم و در مقابلش ایستادیم”.
یک کارگر مبارزفولاد، که نخواسته نامش آورده شود،پیرامون پرونده سازی و رذالت مدیر حقیر شرکت فولاد اهواز و حراست گوش به فرمانش به یکی از رسانه ها گفته پارسال “در تحصنی که مقابل ساختمان دفتر این شرکت داشتیم، یکی از مسوولان روابط عمومی گروه ملی درخواست کرد تا تعدادی از کارگران به نمایندگی از معترضان، برای مذاکره به دفتر مدیریت شرکت بروند. به‌محض ورود این کارگران به دفتر مدیریت، شخص مدیر شروع کرد به شکستن تعدادی از وسایل درون دفتر خود و بعد با هیاهو و سر و صدا، مدعی شد که ما کارگران وسایل دفتر کارش را تخریب کرده‌ایم. پس از این ماجرا، آنها از طریق وکیل و دایره حقوقی شرکت، علیه ما اقدام به طرح شکایت کردند.»
شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت و شورای سازماندهی اعتراضات کارگران غیر رسمی نفت (ارکان ثالث) در بیانیه مشترک خویش ادامه دادند که با همه کارگران فولاد و بویژه ۱۷ کارگر مورد اشاره اعلام همبستگی کرده و خواهان لغو احکام وحشیانه و ارتجاعی علیه آنها شدند. آنها نوشتند:
“ما وظیفه خود میدانیم که صدای اعتراض خود را به چنین احکامی و چنین مجازاتهای ارتجاعی بلند کنیم.مجازات شلاق باید کلا ممنوع شود. تجمع ، اعتراض، و تشکل حق مسلم همه کارگران و مردم است. اجازه ندهیم که کرامت و حق و حقوق ما کارگران چنین به بازی گرفته شود. میدانیم که حکومت در محاصره اعتراضات ما کارگران و همه مردم است و چون از گسترش اعتراضات سراسری بشدت نگران است، دست به چنین اقدامات ضد کارگری ای میزند ولی نباید اجازه دهیم و اجازه نخواهیم داد.در همه جا در سطح سراسری صدای اعتراض خود را علیه این حکم وحشیانه بلند کنیم و از کارگران معترض فعالانه دفاع کنیم”.
همبستگی مهمترین ابزار مبارزاتی کارگران علیه صاحبان سرمایه و دولت آنها می باشد. این ابراز در متن انقلاب “زن، زندگی، آزادی” اهمیت بیشتری پیدا کرده است. اینگونه همبستگی ها می تواند زمینه ساز وحدت کارگران در بخش های مختلف و ایجاد حزبی پرولتری باشد که در این روزها و بر بستر فضای انقلابی در جامعه بیشتر از هروقت دیگر کمبود آن احساس می شود.