کارگران رسمی نفت در روز 22 دیماه، و در صد و نوزدهمین روز انقلاب مردم آزادیخواهانه ایران، بیانیه ای منتشر کردند تحت عنوان “بازی به پایان رسید.”
در بیانیه آمده است:
“گفته بودیم که با روان ما بازی نکنید. از تصویب قانون ماده ده، نوزدهم اردیبهشت نود و یک، ده سال و ۲۴۵ روز گذشت، شنبه سیاه شهریور ۴۰۱ را تجربه کردیم، ۲۶ آذر را پشت سر گذاشتیم و اکنون زمان آن رسیده است که ریشه دروغگویی هایتان را بر آب بی آبرویی تان شناور سازیم، ۲۷ دی ماه روز پایان است، چشم به راه سیل بنیان کن دلاور مردان صنعت نفت باشید، تا کنون با جان دل هرآنچه را داشتیم، بی رنگ و ریا برای تولیدی گذاشتیم که سودش در جیب شما، سفره های خالی، آلودگی، بیماری و روانهای آشفته اش برای ما و خانواده های ما بود، بازی به نوبت. دیگر به هیچکس پاسخگو نخواهیم بود.”
در همان روز “شورای سازمانده اعتراضات کارگران نفت” نوشته ای را روی سایت ها پست کرد با عنوان: “بیانیه در ارتباط با اوضاع خطیر جاری”. نویسندگان بیانیه به عنوان بخشی از انقلاب پس از نگاهی سریع به سیر رویدادهای آن، خشونت بی مرز و خشم آفرین سران و عوامل جمهوری اسلامی و اعدام چهار کارگر انقلابی و معترض تاکید کردند:
پاسخ این اعدام ها و سرکوبها گسترش اعتراضات و اعتصابات سراسری است. این در حالیست در کنار این سرکوبها معیشت ما کارگران و مردم هر روز بیشتر مورد چپاول و غارت قرار میگیرد و خط فقر به سی میلیون رسیده و ابعاد فقر و گرسنگی و نداشتن مسکن و آوارگی فاجعه بار است.”
در بیانیه یادآوری شده:
راه خلاصی از این وضعیت اتحاد و همبستگی و یکی شدن ما مردم است.
“امروز وقت آن رسیده است که همه ما کارگران، ما معلمان، ما بازنشستگان، ما جوانان، دانشجویان، دانش آموزان، ما مدافعین حقوق زن و حقوق کودک و ال جی بی تی ها، مدافعین محیط زیست و ما همه طیف های به جان آمده و معترض صف واحدی را شکل بدهیم و با متحد شدن حول یکسری خواستهای فوری سنگر محکمی بسازیم برای گام های بعدی و پیروزی نهایی.”
در بیانیه “شورای هماهنگی سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت” تاکیده شده که صف متحد در شرایط حاضر باید پیرامون مطالبات حداقلی و فوری تشکیل گردد. خلاصه این خواست ها چنین است:
« رهایی فوری و بدون قید و شرط همه زندانیان سیاسی ،لغو فوری صدور و اجرای اعدام. پایان دادن به هرگونه ستم علیه زنان، جدائی دین از دولت، آزادی اعتراض، تجمع، اعتصاب، تظاهرات و آزادی بدون قید و شرط بیان و اندیشه. رفع ستم ملی ، حذف هرگونه قدرت مافوق مردم از طریق اداره شورایی و جمعی جامعه.»
کارگران رسمی و پیمانی نفت در اواخر مهر 1401 از طریق بیانیه ای به حمایت از خیزش انقلابی کنونی مردم ایران پای فشردند. آنها از دست زدن به اسلحه ی اعتصاب در پشتیبانی از انقلاب سخن به میان آوردند و تا کنون چند اعتصاب هشدار دهنده را انجام داده اند. با اینکه سران رژیم از اهمیت بالای اعتراضات و اعتصابات نفتگران مطلعند و کوشیدند از طریق تهدید، دستگیری و هجوم امکان هرگونه اعتراض و اعتصاب را از آنان سلب کنند، اما شکست خوردند و هر اعتراضی رادیکال تر و هر اعتصابی تکامل یافته تر از قبل انجام گرفتند. تداوم و گسترش اعتراضات کارگری در بخش های کلیدی مثل نفت مشوقی برای بقیه کارگران شاغل در پیوستن به انقلاب خواهد بود. این مسئله امکان خواهد داد تا یکی از کمبود های مبارزات انقلابی و امید بخش کنونی برطرف شود و لرز کنونی در تن سران رژیم را به رعشه مرگ تبدیل نماید.