صبح روز شنبە ٩ ماە مە ٢٠٢١ “اِیهاب جواد الوزنی” ، فعال مدنی و از شاخص‌ترین چهره‌های هماهنگ کننده اعتراضات و تظاهرات مردمی در شهر کربلا، در حمله ای مسلحانه در مقابل منزلش در خیابان ” الحداد” کربلا با سلاح گرم هدف قرار گرفت وترور شد. عامل قتل پس از تیراندازی بر موتور همدستش سوار شد و از محل گریخت. گفتنی است که “ایهاب وزنی” عضو حزبِ “مردم برای اصلاح” بود. ترور این فعال مدنی خشم مردم استان کربلا را به دنبال داشت. بلافاصلە صدها تظاهرکننده در مرکز شهر تجمع کردە و با سر دادن شعار و آتش زدن لاستیک، علیه دولت عراق که نتوانسته از فعالین اجتماعی و تظاهرکنندگان حفاظت کند و عاملان ترور فعالان را مجازات نماید، خشم خود را اِبراز داشتند. همچنین روز دوشنبه ۲۰ اردیبهشت ماه یک روزنامه نگار دیگر عراقیِ منتقد دولت به نام “احمد حسن” در نزدیکی دیوانیه واقع در استان قادسیه هدف حمله مسلحانە قرار گرفت و بە شدت مجروح گردید .منابع بیمارستانی می گویند در وضعیت وخیمی بسر می برد.
روز یکشنبه 19 اردیبهشت ماه تنها یک روز پس از قتل “ایهاب وزنی “معترضان خشمگین بطور گستردە تر بە خیابان آمدند. آنان با بستن جاده‌ها و برگزاری تظاهرات در شهرهای کربلا ، ناصریه ، دیوانیه و چند شهر دیگر در جنوب عراق، از مقامات حکومتی خواستند تا عاملان این قتل را شناسایی و معرفی کند. تظاهرکنندگان با سردادن شعارهائی بر علیه رژیم جمهوری اسلامی، این رژیم را عامل ترور فعالان مدنی در عراق معرفی کردند. آنها خواهان پایان یافتن سلطه جمهوری اسلامی در عراق شدند. در تظاهرات روز یکشنبە کربلا، معترضین خشمگین بخشی از کنسولگری جمهوری اسلامی را در این شهر بە آتش کشیدند. این اولین بار نیست کە نمادهای رژیم اسلامی حاکم بر ایران در عراق بە آتش کشیدە می شود.
اعتراضات روزهای اخیر در عراق در واقع ادامه جنبشی است که از روز نهم مهر ماه 1398 برابر با 1 اکتبر 2019بر علیه فساد، بیکاری و سطح پائین خدمات عمومی از میدان آزادی بغداد آغاز شد. جنبشی که طی مدتی کمتر از ۲۴ ساعت به یک حرکت چند میلیونی در شهرهای مرکز و جنوب عراق گسترش یافت. یک هفته بعد دولت عراق فریبکارانه وعده اصلاحات در قانون اساسی، برگزاری انتخاباتِ زود رس و ایجاد فرصتهای شغلی برای جوانان را داد. همزمان با خشونتِ تمام، اقدام به کشتار تظاهر کنندگانی نمود که با دستهای خالی در مقابل نیروهای دولتی و واحدهای جنایتکارِ حشد شعبی سینه سپر کرده بودند.
طی این مدت احزابِ شیعه حاکم و گروههای مسلحِ وابسته به آنها در “حشد شعبی” و جمهوری اسلامی به عنوان پشتیبان آنها، علیرغم کشتار بیش از 600 تظاهرکننده و زخمی کردن ۲۰ هزار تن، نتوانسته اند مردم را مرعوب و از میدان به دَر کنند. اگر چه شیوع بیماری کرونا عملاً به کمک دارودسته های حاکم بر عراق آمد و خیزش عمومی را با وقفه چند ماهه روبرو ساخت، اما این روزها شاهد هستیم که این جنبش به مثابه آتش زیر خاکستر دوباره سربرآورده است و بار دیگر ضمن پیگیری خواسته ها و مطالبات خود، مزدوران وابسته به رژیم حاکم بر ایران را نیز نشانه گرفته است.
جمهوری اسلامی که موقعیت خود در عراق را به شدت ناپایدار و در خطر می بیند، برای حفظ آن به هر وسیله ای و از جمله ترور رهبران اعتراضاتِ مردمی متوسل می شود. گروهای مسلحِ جنایت پیشهِ وابسته به این رژیم تا کنون هر چه در توان داشته اند بر علیه خیزش مردمِ به جان آمده به کار برده اند اما نتوانسته اند شعله های این مبارزهِ حق طلبانه را خاموش سازند.
از زمان آغاز اعتراضات در اکتبرسال ۲۰۱۹ در شهرهای مختلف عراق، علاوه بر کشته شدن بیش از 600 تن از تظاهرکنندگان و زخمی کردن بیش از بیست هزار نفر، حدود ۳۰ فعال مدنی و روزنامەنگارِ مستقل در عراق ترور شده اند. قربانیان ترورهای صورت گرفتە از رهبران و سازماندهندگان اعتراضات مردمی و از روزنامەنگاران مستقل انتخاب می شوند کە اساساً مخالفِ باندهای مسلح اسلامی و گروهای وابستە بە رژیم حاکم بر ایران هستند. بە همین دلیل و بە درست، انگشت اتهام بە سوی جمهوری اسلامی ایران، سپاە برون مرزی “قدسِ” آن و گروهای شبە نظامی مسلح وابستە بە سپاە پاسداران نشانە رفتە است.
اکنون از هر زمانی بیشتر دستان خون آلود جمهوری اسلامی ، نە تنها در ترور، جنایات و سرکوب های داخل کشور، بلکە در بیرون از مرزهای ایران نیز آشکارشده است. طی چند سال اخیر، دو کانون اصلی حضور ایران در منطقە، یعنی عراق و لبنان، با امواج فزایندەِ ضدیت با جمهوری اسلامی و “سپاە قدس” روبرو شدە است . جمهوری اسلامی در این دو کشور ، آگاهانە راس تظاهراتهای مردمی، یعنی رهبران و سازماندهندگان آنرا هدف گرفتە و توسط مزدوران محلی خود اقدام بە حذف فیزیکی آنان می نماید.
تنها نیرویی کە قادر بە کوتاە کردن دست فاشیسم اسلامی حاکم بر ایران در منطقه است، نیروی کارگران و زحمتکشان و همبستگی مردم آگاە و سازمان یافتە در ابعاد اجتماعی و تودەای است . حرکتی که در کشورهای عراق و لبنان از قریب به دو سال پیش در جریان است و تنها امید به ایجاد تغییرات اساسی و رادیکال در زندگی مردم در این کشورها به شمار می رود.