اول ماه مه در راه است، کارگران ایران امسال در شرایطی به استقبال اول ماه مه روز همبستگی جهانی خود نزدیک می شوند که کار و زندگی آنان بشدت تحت فشار پیامدهای بحران اقتصادی و همه گیری کرونا قرار گرفته است. افزایش شتابان نرخ تورم و بالا رفتن قیمت کالاهای خواراکی مورد نیاز مردم و قانونی کردن دستمزدهای چهار مرتبه زیر خط فقر تأمین هزینه سبد معیشت خانواده های کارگری را به امری شاق بدل کرده است. در همانحال تداوم روند تعطیلی شرکت ها و مراکز تولیدی به فاجعه اجتماعی بیکاری ابعاد تازه ای بخشیده است. ارزش پول ایران در برابر دلار در عرض یک سال گذشته حدود شصت درصد کاهش پیدا کرده که سقوط قدرت خرید کارگران را به همان اندازه به دنبال داشته است. تحت تأثیر این مجموعه از شاخص های اقتصادی پدیده سوء تغذیه و گرسنگی و زندگی کردن در زیر خط فقر به یک نرم عادی تبدیل شده است. از سوی دیگر شیوع ویروس کرونا و درماندگی رژیم جمهوری اسلامی در مقابله با آن جامعه ایران را با یکی از بی سابقه ترین بحران های بهداشتی و اجتماعی تاریخ معاصر روبرو ساخته که در نتیجه آن صدها هزار نفر جان خود را از دست داده اند. هجوم مرگبار این بلای طبیعی و قابل پیش بینی یک بار دیگر نشان داد، این نظام سرمایه داری است که با تخریب محیط زیست و تضعیف زیر ساخت های بهداشتی و درمانی و به گرو گرفتن جان و سلامت انسان ها زمینه همه گیرشدن این ویروس مرگبار را فراهم آورده است. این نظام سرمایه داری و دولت های حامی آن هستند که از میان دفاع از سودآوری سرمایه و دفاع از نجات جان انسان ها، دفاع از سود سرمایه را در اولویت خود قرار داده اند. در این میان رژیم گندیده و کارگر ستیز جمهوری اسلامی در تحمیل این شرایط غیر انسانی گوی سبقت را از همه دولت های سرمایه داری جهان ربوده است.
اما طبقه کارگر ایران نه تنها به این شرایط غیر انسانی تمکین نکرده است، بلکه به دلیل گسترده بودن و انباشته شدن مطالبات و مستمر بودن اعتراضاتش در محور مبارزه برای تغییر وضع موجود قرار گرفته است. اعتصابات و اعتراضات شکوهمند کارگران نیشکر هفته تپه، صنایع نفت و پتروشیمی ها، راه آهن و تجمع های اعتراضی مستمر و سراسری بازنشستگان، معلمان و پرستاران فقط نمونه های بارز این جنبش اعتراضی و مطالباتی هستند. این اعتصابات صحنه های باشکوه پیکار طبقه کارگر هستند که هر روز شمار بیشتری از کارگران به آن می پیوندند. اعتصاب ها، قدرتِ اتحاد را به کارگران نشان داده اند، به آن ها آموخته اند که تعرض به سطح معیشت خود را با اعتراض و اعتصاب پاسخ دهند، به آن ها نشان داده اند که کارگر سازمان یافته تا چه حد می تواند برای سرمایه هراس انگیز باشد. شرایط اقتصادی و اجتماعی و سیر رویدادها در ایران به گونه ای است که بیداری گسترده تر توده های کارگر را اجتناب ناپذیر کرده است. در این شرایط باید برای متحد ساختن صفوف کارگران و آماده کردن آنان برای مبارزۀ به مراتب قاطعانه تری، نهایت تلاش خود را به کار بست.
برای پیشبر این امر حیاتی ضروری است به جنبش جاری و مطالباتی کارگران متکی شد. چون طبقه کارگر به مانند یک نیروی اجتماعی در روند این جنبش و حرکت، برای غلبه بر ضعف های خود فرصت خلق می کند. کارگران در روند این مبارزات روزانه و رویاروئی با کارفرما و دولت به آگاهی جمعی پیرامون موقعیت اجتماعی خود در مبارزه سیاسی دست می یابند، خود را به‌عنوان طبقه‌ای برای خود، متشکل می‌سازند و برای دفاع از منافع طبقاتی خود به پا می خیزند. اگر یکی از نقطه ضعف های جنبش طبقه کارگر فقدان تشکل های طبقاتی و توده ای و فقدان رهبری سراسری است، جنبش اعتصابی و اعتراضی کارگران بستری مناسب و مؤثرترین مکانیسم برای غلبه بر این نقطه ضعف ها می باشد. طی سال های اخیر در دل همین جنبش اعتصابی و اعتراضی کارگران، نسلی از فعالین و رهبران کارگری پرورده شده و پا به جلو گذاشته اند. این فعالین و رهبران نقش تعیین کننده ای در برپایی و سازماندهی اعتصابات و اعتراضات کارگری داشته اند. برپائی اعتصابات طولانی مدت و پی در پی نشان از آن دارد که طبقه کارگر در دل این جنبش اعتراضی در زمینه سازماندهی هم پیشرفت کرده است. کارگران در جریان همین اعتصابات و اعتراضات و رودرروئی با کارفرمایان و دولت در ابعاد توده ای به این واقعیت پی می برند که برای دستیابی به یک زندگی انسانی لازم است نه فقط از جمهوری اسلامی، بلکه از مناسبات سیاسی و طبقاتی حاکم نیز عبور کنند.
طی سالهای اخیر طبقه کارگر بطور عینی و بیش از پیش اعتصابات و اعتراضات خود برای تحقق مطالباتش را به یک اهرم فشار سیاسی نیرومند علیه رژیم جمهوری اسلامی تبدیل کرده و دائما توازن قوا را به نفع جنبش های اعتراضی و به زیان رژیم تغییر داده است. طبقه کارگر از همین مسیر بطور عینی جنبش سرنگونی جمهوری اسلامی را به جلو سوق داده و آن را به نفع قطب چپ جامعه تقویت کرده است. به طوریکه بدون رشد جنبش اعتصابی کارگران در سالهای اخیر و تأثیرات ذهنی آن بر فضای جامعه برپائی خیزش هایی از نوع خیزش سراسری دی ماه ۹۶ و آبان ۹۸ غیر قابل تصور بود.
در شرایطی که رژیم جمهوری اسلامی از یک طرف با تحمیل دستمزدهای چند مرتبه زیر خط فقر و موج بیکارسازی ها و از طرف دیگر با طفره رفتن و تعلل آشکار در زمینه تأمین و ارائه رایگان واکسن کرونا جان و زندگی و معیشت انسان ها را به گرو گرفته است، لازم است خواست دستمزد متناسب با تأمین هزینه یک زندگی انسانی برای همه کارگران شاغل و بازنشسته، تأمین بیمه بیکاری برای همه کارگران بیکار و خواست تأمین و ارائه رایگان و همگانی واکسن کرونا و آزادی بی قید و شرط فعالین کارگری و همه زندانیان سیاسی در قطعنامه های اول ماه مه در صدر مطالبات طبقه کارگر قرار گیرند. بیائید بنا به سنت هر ساله با طرح مطالبات کارگران و تأکید بر خواسته های آزادی خواهانه، عزم خودمان را در مبارزه علیه فقر و تبعیض و نابرابری و فساد، علیه آپارتاید جنسیتی، علیه سلب آزادیهای سیاسی و سرکوب و زندان و اعدام، اعلام کنیم. بیائید با قطعنامه های خود و اعلام عزم راسخ در مبارزه علیه نظام سرمایه داری ادعانامه جنبش کارگری علیه سرمایه داران و دولت حامی آنها و بنیاد نهادن جهانی عاری از ظلم و ستم و استثمار انسان به دست انسان را اعلام کنیم.
تنها طبقه کارگر سازمان یافته و برخوردار از آگاهی طبقاتی قادر است ادعانامه خود علیه سرمایه داران را متحقق سازد. تنها طبقه کارگر سازمان یافته و برخودار از آگاهی طبقاتی می تواند آزادی حقیقی را برای مردم به ارمغان بیاورد. تنها کارگران سازمان یافته و دارای رهبری سیاسی می توانند ملزومات سرنگونی انقلابی جمهوری اسلامی و پیشروی انقلاب را تضمین نمایند.
بگذارید ابتکارات، ادعانامه و فراخوانهای ما علیه نظام سرمایه داری در اول ماه مه (۱۱ اردیبهشت) هزاران مبارز جدید را به سوی سوسیالیسم رهایی بخش کارگران جلب کند و نیروی ما را در نبرد عظیم برای رهایی زحمتکشان و آزادی مردم ایران از شر فساد رژیم جمهوری اسلامی و از یوغ سرمایه افزون نماید.
حزب کمونیست ایران اول ماه مه این نماد همبستگی شورانگیز طبقاتی و انترناسیونالیستی را به همه کارگران تبریک می گوید و از تلاش دلسوزانه و خستگی ناپذیر سازماندهندگان اعتصابات و اعتراضات کارگری در سال دشورای که پشت سر نهادیم قدردانی می کند.
زنده باد اول ماه مه
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی
زنده باد آزادی، برابری، حکومت کارگری
کمیته مرکزی حزب کمونیست ایران
فروردین ۱۴۰۰
آبریل ۲۰۲۱