روز سه شنبه بیست و هفتم دی ماه با فراخوان ، « شورای هماهنگی و همستگی کارکنان رسمی صنعت نفت» کارکنان و کارگران رسمی واحد های ستادی و عملیاتی در مراکز متعددی از جمله در بهره برداری نفت و گاز غرب در چشمه خوش دهلران، پالایشگاه ایلام؛ شرکت بهره برداری نفت و گاز کارون، شرکت بهره برداری نفت و گاز مارون در اهواز، شرکت بهره برداری نفت و گاز پارس، شرکت بهره برداری نفت و گاز آغاجاری، شرکت فلات قاره، پالایشگاه پنجم پارس جنوبی؛ پالایشگاه گاز فجر جم، پالایشگاه آبادان، پتروشیمی ماهشهر و منطقه سیری، تجمعات اعتراضی برگزار کردند. پیش از این همین شورا با صدور بیانیه ای تحت عنوان : « بازی به پایان رسید» اعلام کرده بود: “گفته بودیم، بردباری ما مرز دارد، گفته بودیم پنبه ها را از گوشهایتان بیرون کنید، ما گفتیم و شما نشنیده گرفتید، اکنون سیلی خواهیم شد که همه چیز را با خود خواهد برد،نابود کننده و ویرانگر.”
مهمترین مطالبات کارگران در تجمع های روز گذشته عبارت بودند از:
اجرای صحیح ماده ۱۰ کارکنان نفت، بهبود جدول بدو استخدام ماده یاد شده به نحوی که همه کارکنان با هر شرایطی با توجه به تورم های کنونی از آن سود ببرند. پرداخت بی کم و کاست پاداش پایان بازنشستگی همچون گذشته در وزارت نفت، رسیدگی درخور و شایسته بازنشستگان صنعت نفت و بهبود زندگی این بخش از بزرگان صنعت نفت، رسیدگی به وضعیت نابسامان و نگران کننده صندوق بازنشستگی نفت و اصلاح اساسنامه آن.
اعتماد به نفس کارگران رسمی نفت و مبارزات جاری ریشه در همین انقلاب کنونی دارد و به نوبه خود بر همه مبارزات کارگری در آینده و بر روند انقلاب تاثیر تعیین کننده خواهد گذاشت. سران رژیم که از این واقعیات مطلع هستند نیروهای سرکوب زیادی به محل فرستاده و نیروهای حراستی را تجهیز کردند، اما نتوانستند جلوی گردهمائی هایی اعتراضی را بگیرند. به گزارش “شورای سازمانده اعتراضات …” سرکوبگران در تجمع پالایشگاه دوم چند تن از نفتگران را بازداشت کردند. ولی از ترس تعمیق و گسترش اعتراضات بعد از یک ساعت همه را آزاد کردند. در ماهشهر و آبادان نیز نیروهای امنیتی و حراست با چند نفر از کارگران بدرفتاری کرده و برخورد فیزیکی را موجب شدند.
رادیکال شدن موضع کارگران رسمی نفت و اعتصاب و اعتراضات هماهنگ مراکز تولیدگران رسمی نفت این نوید را می دهد که جنبش کارگری بیش از پیش بکوشد بر موانع پیوستن مستقیم تر خود به انقلاب آزادیخواهانه و برابری طلبانه مردم ایران فایق آیند. این واقعیت تاریخی فراموش شدنی نیست که بعد از کشتار تظاهر کنندگان در میدان ژاله تهران در 17 شهریور 1357 توسط ارتش رژیم شاه، کارگران پالایشگاه نقت تهران اعتصاب کردند. بدنبال آن اعتصاب تمام نفتگران در مناطق نفت خیز و میلیون ها کارگرِ کارخانه ها، معادن و سایر مراکز کاری دست به اعتصاب زدند. این اعتصابات و بویژه اعتصاب کارگران نفت، انقلاب 57 را چنان نیرومند کردند که سرنگونی خاندان پهلوی و سلطنت 2500 ساله در ایران را حتمی نمودند. به همین جهت بود که نیروهای وسیع و فعال چپ در انقلاب شعار پر افتخارِ “کارگر نفت ما ، رهبر سرسخت ما” را توده گیر کردند. شواهد نشان می دهد که تکرار این تاریخ شکوهمند در شرایطی کاملاً جدید امکان پذیر شده است.