گرامی باد اول ماه مه، روز همبستگی بین المللی کارگران جهان!
اول ماه مه، روز همبستگی کارگران همه کشورها و سالروز سرکوب خونین کارگران شیکاگو در سال ۱۸۸۶ فرارسید. روزی که کارگران و نیروهای پیشرو ضد سرمایه داری در تمام کشورها به خیابان می آیند تا نیروی جهانی خود را به نمایش بگذارند. در ایران، چون برخی دیگر از رژیم های دیکتاتوری و ضد کارگری، برگزاری مراسم اول ماه مه ممنوع است و رژیم اسلامی این روز را بعنوان روز کارگر به رسمیت نمی شناسد. اما کارگران و فعالان جنبش کارگری و پشتیبانان آن هر ساله با ابتکارات گوناگون به استقبال این روز رفته، آن را گرامی میدارند و خواسته ها و بویژه حق اعتصاب و حق برپائی تشکلات مستقل کارگری را با صدای بلند مطرح می کنند. آن ها دراین راه هزینه سنگینی پرداخت کرده و هر ساله با ضرب و جرح و دستگیری و زندان و شلاق روبرو می‌شوند. با این سرکوب ها فهرست مبارزان زندانی طبقه کارگر و جنبشهای اجتماعی اضافه و پرونده ننگین این رژیم مذهبی – سرمایه داریِ سنگین تر می شود!
دراثر فعالیت هواداران جنبش کارگری در تبعید، سندیکاها، تشکلات کارگری و احزاب چپِ سراسر جهان، در حمایت از مبارزان و در محکومیت اقدامات ضد کارگری رژیم به حرکت درآمده و نشان دادند که کارگران ایران در مبارزه خود تنها نیستند.
سرمایه داری جهانی در بحرانی بی سابقه فرورفته است. بحران اقتصادی که در پایان سال ٢۰۱٩ در کشورهای اروپائی و آمریکا خود نشان می داد با بروز واگیری جهانی کوید – ۱٩ شدت یافته و افت عظیم و بی‌سابقه اقتصادی کنونی را موجب شد. صدها میلیون کارگر و حقوق بگیر بیکار شدند، و در همان حال، بخش روزافزونی از کسبه خرد و اقشار متوسط جامعه نیز به ورطه ورشکستگی افتادند. اما مثل همیشه هزینه این بحران بر سر کارگران، زحمتکشان و فرو دستان سرشکن شده و بخشهای وسیعی از آنان به ورطه فقر کشانیده شده اند. اما ثروت یک درصدی ها افزایشی بیست و پنج درصدی داشته است. مثل همیشه، قانون جامعه سرمایه داری، فقر و بیکاری را در یک طرف و ثروت و سرمایه را در طرف دیگر متمرکز کرد. بار دیگر چهره سیاه سرمایه داری خود را نشان داده و یادآوری کرد که جهانی دیگر باید ساخت.
در ایران هم بحران عمیق اقتصادی ناشی از ماهیت و سیاست های ارتجاعی رژیم و نیز در اثر تاثیرات بحران جهانی سرمایه ، با شیوع ویروس کوید- ۱٩به یک بحران سراسری و عمیق‌تر بدل شد. ناکارآمدی حاکمیت و سیاست اولویت دادن به بازنگاه داشتن کسب و کار در برابر حمایت از سلامت شهروندان، شرایط معیشتی کارگران و حقوق بگیران ثابت و بویژه زنان کارگر و مزدبگیرکه قربانی بیکاری ٧۰ درصدی شده و از حقوق بیکاری برخوردار نیستند را باز هم بدتر کرد وماهیت ضد مردمی و سرمایه داری رژیم را آشکارتر ساخت.
در جمهوری اسلامی، زنان با ستم و فشار دوگانه روبرو بوده و از حقوق برابر با مردان برخوردار نیستند و با نابرابری و ستم در همه عرصه ها روبرویند اما علیرغم سرکوب و قوانین زن ستیزانه از پا ننشسته و در صف اول مبارزه علیه حکومت اسلامی مبارزه کرده و هزینه سنگینی می پردازند.
با تمام این شرایط نامساعد، جنبش اعتراضی مطالباتی کارگران و حقوق بگیران ، زنان، معلمان، بازنشستگان ، دانشجویان و … همچنان ادامه پیدا کرد و مبارزات کارگری و مردمی در سراسر ایران علیرغم بحران کرونا در میان کشورهای منطقه درخشید. مبارزات درخشان کارگران هفت تپه در میان آنها از برجستگی خاصی برخوردار بود که مسئله اختلاس، خصوصی سازی و اداره شورائی توسط کارگران را در فضای سیاسی ایران مطرح کرد. کارگران هپکو، نیروگاه های برق، شرکتهای بخش پتروشیمی، فولاد اهواز، بازنشستگان، معلمان، پرستاران … همگی با درجات متفاوت به مبارزه خود ادامه داده و با سرکوب عریان رژیم روبرو شدند اما از پای ننشستند. ایران، حتی در شرایط واگیری کوید-۱٩ هم سرزمین تظاهرات و اعتصابات کارگری و توده ای بود.
در چنین شرایطی و با گرانی افسار گسیخته، قدرت خرید کارگران و بازنشستگان ایران بازهم کاهش پیدا کرد و تعداد فزاینده تری از آنها به زیر خط فقر رانده شدند. در شرایطی که فعالان مستقل کارگری معتقدند که خط فقر برای یک خانوار ایرانی ساکن شهرهای بزرگ می بایستی حداقل ۱٢ میلیون تومان باشد دولت روحانی با ” اعطای” یک حقوق حداقلی ٢٫۸ میلیونی جامعه کارگری ایران را به ریشخند گرفت. فقدان تشکیلات سراسری کارگران که قدرت مبارزه و حتی ” چانه زنی” کارگران ایران را به حداقل ممکن تقلیل داده است، بار دیگر با شدت تمام خود را نشان داد و اهمیت مبارزه خستگی ناپذیر برای رسیدن به آن و نیز تلاش برای افشای هرچه مستدل تر و بی اعتبار کردن تشکلات پوشالی وابسته به رژیم در سطح نهادهای رسمی بین المللی را یادآوری کرد.
سال جاری، در کشوری که در بحران چند بعدی سیاسی، اقتصادی، اجتماعی ، محیط زیستی به سر می برد و در میان بالائی ها بحران به اوج خود رسیده، سال تشدید مبارزه در همه عرصه های اجتماعی است، بکوشیم تا با جلب حمایت هرچه بیشتر نهادها و سازمان های کارگری، مترقی و چپ درکشورهای مختلف جهان پشتیبانی از مبارزات و مطالبات کارگران، زنان و مردان زحمتکش ایران را گسترده تر سازیم.
گرامی باد اول ماه ماه ، روز همبستگی بین المللی کارگران همه کشورهای جهان!
حق اعتصاب، حق تشکیل سازمان های مستقل حق مسلم کارگران ایران است!
زندانی سیاسی – عقیدتی آزاد باید گردد!
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی ایران!
زنده باد آزادی، برابری و عدالت اجتماعی!
٢٧ آپریل ٢۰٢۱ برابر با ٧ اردیبهشت ۱۴۰۰
اسامی نهادهای امضاکننده به ترتیب حروف الفبا
۱- اتحاد نیروهای دمکراتیک ایرانی- سوئیس
٢- آلترناتیو سوسیالیستی ایران – لندن
۳- انجمن سوسیالیستها- سوئد
۴-انجمن پناهندگان ایرانی – گوتنبرگ/ سوئد
۵- جمعی از فعالان اجتماعی- سیاسی و پناهندگان – گوتنبرگ- سوئد
۶- حامیان مادران پارک لاله- استکهلم
٧- زنان مستقل کلن- آلمان
۸- شورای همبستگی با مبارزات مردم ایران – لندن
٩- شورای هماهنگی علیه کشتار جمهوری اسلامی- فریاد خاوران
۱۰- شورای همراهی با آلترناتیو کارگری در ایران
۱۱- فدراسیون اروپرس – بلژیک
۱٢- کارگروه ارتباطات – کانون کنشگران دمکرات و سوسیالیست هانوفر- آلمان
۱۳- کانون پناهندگان سیاسی ایران- برلین
۱۴- کانون پشتیبانی از مبارزات مردم ایران- وین
۱۵- کانون ایرانیان مترقی در نیویورک و نیوجرسی- آمریکا
۱۶- کانون همبستگی با مبارزات کارگران در ایران- فرانکفورت
۱٧- کانون همبستگی با کارگران ایران- گوتنبرگ
۱۸- کانون همبستگی با کارگران ایران و کانادا
۱٩- کمیته دفاع از مبارزات مردم ایران- سوئیس
٢۰- کمیته دفاع از زندانیان سیاسی ایران- برلین
٢۱- کمیته همبستگی برای حقوق بشر در ایران- نروژ
٢٢- کمیته همبستگی با جنبش کارگران ایران- استرالیا
٢۳- کمیته همبستگی کارگران ایران و سوئد
٢۴- نهاد همبستگی با جنبش کارگری در ایران – غرب آلمان
٢۵- همبستگی سوسیالیستی با کارگران ایران- پاریس
٢۶- همبستگی برای حقوق بشر در ایران- کلگری/ کانادا