ما ، گروهی از خانواده های زندانیان سیاسی اعدام شده در ایران ، دانشجویان و فارغ التحصیلان کالج اوبرلین و فعالان حقوق بشر، در اعتراض به حضور محمد جعفر محلاتی به عنوان پروفسور صلح و دوستی در دانشگاه اوبرلین روز سه شنبه ، ۲ نوامبر ۲۰۲۱ ، از ساعت ۱۲ تا ۲ بعد از ظهر در مقابل این دانشگاه در ایالت اوهایو تظاهرات خواهیم کرد.
بر اساس گزارش عفو بین الملل در سال ۲۰۱۸ به نام “اسرار غرق در خون: چرا کشتار زندانیان سیاسی در ایران در سال ۱۳۶۷ جنایت مداوم علیه بشریت است،” محلاتی از جمله مقامات ارشد رژیم اسلامی بود که در مصاحبه های رسانه ای و تبادل نظر با سازمان ملل متحد این جنایات ها را انکار می کرد و حاضر به پاسخگویی به ان نبود. محلاتی وقوع اعدامهای گسترده را انکار کرد و مدعی شد که بسیاری از موارد مرگ “درواقع در میدانهای نبرد، در جریان جنگ” و به “دنبال حمله سازمان مجاهدین خلق به جمهوری اسلامی ایران” اتفاق افتاده اند.
ما معتقدیم که تداوم اشتغال آقای محلاتی برخلاف شعارهای دانشگاه اوبرلین است که بر “تعهد دائمی به جامعه ای پایدار و عادلانه” تأکید دارد.
محلاتی سفیر رژیم اسلامی ایران در سازمان ملل متحد، نه تنها در سال ۱۳۶۷ کشتار بیش از ۵۰۰۰ هزار زندانی سیاسی بی گناه را سرپوش گذاشت؛ بلکه وی همچنین تبلیغات دروغین علیه بهائی ها انجام داد و در سازمان ملل علیه اسرائیل و یهودیان سخنرانی های یهودستیزانه ایراد کرد.
لادن بازرگان ، خواهر یکی از قربانیان این جنایت گفت: “هنگامی که عفو بین الملل خبر اعدام دسته جمعی زندانیان سیاسی مجاهد را شنید ، اولین نامه اقدام فوری خود را ۱۱ روز قبل از اعدام زندانیان چپگرا صادر کرد. اگر محلاتی با سازمان ملل متحد همکاری می کرد و به جای پنهان کاری و انکار حقیقت را می گفت، شاید برادرم و هزار نفر زندانی چپگرای دیگر امروز زنده می بودند. “
کاوه شهروز ، که دایی خود را در این قتل عام از دست داده، گفت: “دانشگاه اوبرلین به خواسته های صدها نفر از بازماندگان و خانواده های قتل عام سال ۱۳۶۷ پاسخ نداده است. آنها از توضیح اینکه چرا به فردی که جامعه جهانی را درباره جنایت علیه بشریت گمراه کرده، کرسی استادی اعطا کرده اند، خودداری می کنند. این تظاهرات به منظوراعتراض به حضور محلاتی در این دانشگاه و همدستی اوبرلین با وی برای سرپوش گذاشتن بر کشتار جمعی است. “
متأسفانه ، علیرغم قول خانم امبر، رئیس کالج اوبرلین و آقای هرتزرییس دفتر وی برای تحقیق در مورد نقش محلاتی در این جنایت، دانشگاه هیچ گزارشی منتشر نکرد، با خانواده قربانیان صحبت نکردند و به محلاتی اجازه دادند به تدریس ادامه داده به سر کلاس برگردد.
ما درخواست اکتبر۲۰۲۰ کمپین خود را تکرار می کنیم و خواستار برکناری فوری آقای محلاتی هستیم.
کمیته اوبرلین برای عدالت برای قربانیان محلاتی
تماس: لادن بازرگان
562-212-9546
lawdanbazargan@gmail.com
می توانید از این کامنتها در گزارش خود استفاده کنید:
شادی صدر ، مدیر اجرایی عدالت برای ایران و وکیل حقوق بشر گفت: “واضح است که محلاتی شریک نقض عظیم حقوق بشر است. بی عملی دانشگاه اوبرلین برعلیه محلاتی نشان دهنده شانه خالی کردن این دانشگاه از پاسخگویی است.”
خاخام آبراهام کوپر ، معاون مرکز سیمون ویزنتال (موزه هولوکاست) گفت: “آیا آقای محلاتی از احساسات ضد یهودی و ضد بهائی خود در زمانی که در سازمان ملل متحد برای رژیم ایران کار میکرد, عذرخواهی کرده است؟ آیا او هنوز از رژیم ایران که نفی کننده نسل کشی هولوکاست است, حمایت می کند؟ روسای دانشگاه اوبرلین همچنین باید گزارش عفو بین الملل را مبنی بر اینکه محلاتی با سرپوش گذاشتن بر کشتار جمعی حداقل ۵۰۰۰ زندانی سیاسی ایرانی در سال ۱۳۶۷ در سازمان ملل مرتکب جنایت علیه بشریت شده است، بخوانند.”
ملیسا لاندا ، دانشجوی فارغ التحصیل اوبرلین (۱۹۸۶) گفت: “دانشگاه اوبرلین با اجازه دادن به محلاتی برای تدریس کردن به دانش آموزان و دریافت حقوق و دستمزد از این دانشگاه، استانداردهای پایین خود و فقدان یک قطب نمای اخلاقی را نشان داده است.”
خاطره معینی ، خواهر هبت معینی یکی از قربانیان کشتار ۶۷ نوشت: من خاطره معينی عضو خانواده جانباختگان دهه شصت هستم که سه نفر از خانواده و مجموعا ۱۲ نفر از افراد فامیل من در این دهه خونین کشته شده اند. در فاجعه كشتار زندانيان سياسی تابستان ٦٧ رژیم اسلامی برادرم هبت معینی و شوهر خواهرم کسری اکبری کردستانی را كه در زندان در حال گذراندن حكم ناعادلانه خود بودند، كشته و شبانه در گورهای دسته جمعی دفن كردند . در همان زمان آقای محلاتی بعنوان يكی از عامرين اين جنايت نقش فعال و تعيين كننده ای داشته و من بعنوان كسی كه دادخواه و شاهد اين جنايات بوده ام از مسئولين و رئیس «دانشگاه اوبرلین» مصرانه تقاضا دارم، اجازه تدريس اين جنايتكار را لغو كنند.
بانو صابری: همسر من عباسعلی منشی رودسری در مرداد ماه سال ۶۵ دستگیر و در اسفند ماه همان سال به ۶ سال حبس محکوم شد. اما نزدیک دو سال که از حبس او گذشت در اواخر تیرماه ملاقاتها را قطع و در ۲۸ آبانماه سال ۶۷ فقط دو تا ساک شامل وسایل شخصی او به پدرش تحویل دادند. همسر من در رشته پرشکی تحصیل میکرد و موقع اعدام ۲۸ ساله بود. او را به همراه هزاران نفر بدون دادن هیچ اطلاعاتی در سکوت کشتند. در آن سالها و تا همین چند سال پیش سیاست کلی رژیم در اینمورد انکار کشتار وسیع زندانیان بود و علیرغم اینکه تمام دیپلماتها از این مسئله آگاه بودند ولی همه آنها در پاسخ به چرایی این کشتار یا اظهار بی‌اطلاعی می‌کردند و یا در صدد توجیه این کشتار برآمدند. آقای محلاتی هم بعنوان دیپلمات ارشد جمهوری اسلامی در سازمان ملل به پیروی از سیاستهای رژیم جمهوری اسلامی در صدد توجیه یا اظهار بی‌اطلاعی از این جنایت و نسل‌کشی در پنهان نگهداشتن این جنایت سهیم بوده است. همه آنها که آنموقع مسئولیت داشتند حتی اگر از عاملان و آمران کشتار هم نبوده‌اند؛ با سکوتشان به تداوم این کشتار کمک کرده‌اند آنها باید اگر مستقیم هم در جنایت نقش نداشته‌اند با گفتن حقیقت و دادن تمام اطلاعاتی که از کشتار داشته‌اند مسئولیت پذیر باشند. افشای حقایق به ما در امر دادخواهی و اجرای عدالت یاری می‌کند.