یونیسف، صندوق کودکان سازمان ملل، روز نهم اوت، برابر با 18 مرداد، اعلام کرد که در حال حاضر ۲۰ میلیون افغانستانی ، از حدود 34 میلیون جمعیت تخمینی کشور، نیازمند کمک‌های اولیه زندگی هستند که نیمی از آنها را کودکان تشکیل می‌دهند. این نهاد بین‌المللی در همین روز در گزارشی اعلام کرد که در ۷۲ ساعت گذشته ۲۷ کودک در جریان درگیری تروریست های طالبان با نیروهای دولتی کشته شده اند. بخش “کودکان در مخاصمات مسلحانهِ” سازمان ملل متحد در 25 مرداد، یک روز پس از ورود طالبان به کابل، گزارش داد که نزدیک به ۶ هزار کودک افغانستانی در فاصله زمانی ژانویه ۲۰۱۹ تا دسامبر ۲۰۲۰، کشته یا دچار نقص‌عضو شده اند. تلفات دختران و پسران کودک در افغانستان در نیمه سال ۲۰۲۱ و در بحبوحه وخامت وضعیت امنیتی و سیاسی در این کشور، به بالاترین میزان خود رسید. بر اساس گزارش‌ها، در طول زمان مذکور از هر سه کشتهِ غیرنظامی در افغانستان، یکی سهم کودکان بود. در گزارش یاد شده آمده، نزدیک به ۶۵۰۰ مورد نقض آشکار حقوق کودکان در بازه زمانی مذکور ثبت شده است که در وقوع نزدیک به نیمی از این موارد، طالبان نقش داشته‌اند. باید یادآوری کرد که در آن هنگام که کودکان در خطر جانباختن توسط تروریست های طالبان، داعش و نیروهای فاسد دولتی بوده اند، بیماری کووید 19 نیز کودکان واکسینه نشده و محروم از خدمات پزشکی را با خطر از دست دادن جان مواجه می کرده است.
در میان کودکان افغانستانی، کودکان کار وضعیت بدتر و پر مخاطره تری دارند. دولت پیشین افغانستان در 12 ژوئن اعلام کرد که یک میلیون و دویست هزار کودک در کشور کار میکنند. بنیاد های مستقلِ حمایت از کودکان این آمار را بسیار کمتر از میزان واقعی ارزیابی می کنند.
اتحاد جهانی علیه کار کودکان، وابسته به سازمان جهانی کار سه روز پس از ورود طالبان به کابل درباره کودکان و مخصوصا کودکان کار بیانیه ای صادر کرد. در بیانیه آمده است که در افغانستانِ جنگ زده 3 میلیون و هفتصد هزار کودک افغانستانی در سن مدرسه از تحصیل بازمانده‌اند که ۶۰ درصد آنها دختر هستند. اکثریت قریب به اتفاق این کودکان به بازار کار پرت شده اند. در این بیانیه اضافه شده، با تعطیل شدن اجباری مدارس، تعداد کودکان بازمانده از تحصیل افزایش چشمگیری خواهد داشت. سهم بیشتر کودکان باز مانده از تحصیل را کودکان کار تشکیل می دهند و کودکان دختر به عنوان دختران کار بیشتر در معرض تهدید و آسیبهای اجتماعی قرار دارند. اگر پیامدهای گذشته حکومت طالبان به همین شکل ادامه داشته باشد، علاوه بر افزایش تعداد پیش‌بینی شده، کودکان در معرض تهدیدات بیشتر قرار می گیرند.
جمهوری اسلامی، دولت ترکیه و دیگر مرتجعین منطقه، فریبکارانه وانمود می کند که گویا طالبانِ امروز همان طالبان گذشته نیست. این عیناً نعل وارونه ایست که کاربدستان جمهوری اسلامی و رسانه های تحت سانسور آن به اتکا به آن در فریب مردم میکوشند. اما واقعیات داستان دیگری را بازگو میکنند. صحرا کریمی، بانوی شجاع و فیلمساز در نامه ای که همان روزِ ورود طالبان به کابل نوشت، آورده است:
“ طالبان کنترل بسیاری از مناطق را در دست گرفته‌اند. آنها دست به قتل‌عام مردم زدند، بچه‌های زیادی را ربودند، دختران کوچک را به‌عنوان عروس به مردان خود فروختند، زنی را به‌خاطر لباسش کشتند، چشمان زنی را از حدقه درآوردند، یکی از کمدین‌های عزیز ما را شکنجه دادند و کشتند، یک شاعر و مورخ را کشتند، رئیس مرکز اطلاعات و رسانه‌های دولت را کشتند، افراد وابسته به دولت را ترور کردند، در ملأعام مردان را حلق‌آویز کردند و صدهاهزار خانواده را آواره کردند.” هم اکنون گزارشی از خبرگزاری ها سر تیتر رسانه هاست که افراد طالبان خانه به خانه میگردند تا اشخاصی را دستگیر کنند که در لیست سیاهشان قرار دارند.
کودکان افغانستان البته در لیست سیاه طالبان قرار ندارد، اما آنها بخش زیادی از آوارگان داخلی و خارج شده از مرزها را تشکیل می دهند. برای آن بخش از کودکان و بویژه دخترانی که در مکان های خود مانده اند رفتار طالب ها با والدین و اقوام شان و جنگ هایی که به راه خواهند انداخت روزگار سخت تری را برایشان در پیش خواهد داشت.
کودکان افغانستانی در ایران و پاکستان اکثریت جمعیت کودکان کار را تشکیل می دهند. کودکان آواره جدید نیز به آنها اضافه خواهند شد. باید هر جا که افغانستانی های آواره وجود دارند و کودکانشان با سختی های بیشتر روبرو شده اند به اَشکال مختلف کمک شوند. باید دولتها را تحت فشار گذاشت تا امکان دهد این کودکان به تحصیل مشغول شوند و از ستم پلیس، سپاهی و بسیجی محفوظ بمانند. لازم است آنها از کمک مالی کافی از جانب دولت ها برخوردار شوند. انسان های شریف نیز با سازمان دادن تشکل های حمایتی و صندوق های مالی به کمک آنها بشتابند. اقدامات و عملکرد های نیروهای پیشرو می تواند از میزان رنج کودکان بکاهد تا کارگران و زحمتکشان، با مبارزات خود زمینه هرگونه ستم و استثمار را برچینند و برای کودکان افغانستان “کودکی کردن”، تحصیل ، شادی و زندگی آسوده بسازند.