حزب کمونیست ایران

مرحله ای جدید در رویاروئی انقلابیون و سرکوبگران

روز 27 بهمن چهلم دو جوانِ کارگر جانباخته محمد حسینی و محمدمهدی کرمی بود. گروههای قابل توجهی از طروق مختلف نظیر انتشار در شبکه های اجتماعی، دیوار نویسی، پخش وسیع شبنامه و نظایر آنها فراخوان داده بودند تا در این روز در بزرگداشت این دو کارگرِ جوان و محکوم کردن اعدام جنایتکارانه آنها توسط جمهوری اسلامی به  تظاهرات خیابانی بپردازند. طبق گزارشات و اخباری که امکان انتشار یافتند استقبال وسیعی از این فراخوان ها به عمل آمد. مبارزین و انقلابیون در این روز در شهرهای تهران، کرج، تبریز، مشهد، یزد، رشت، کرمان، اصفهان، اهواز، ابادان، هرمزگان، اراک، سنندج، مهاباد، کرمانشاه، جوانرود، ایذه، ایلام، گرگان، آمل، لاهیجان، بروجرد، خرم آباد و چند شهر دیگر علیرغم حضور سنگین سرکوبگران در خیابان ها تظاهرات کرده، علیه جمهوری اسلامی شعار داده و در مواردی با نیروهای تا دندان مسلح جمهوری اسلامی در افتادند. در تهران حضور معترضین و انقلابیون در تظاهرات های چشمگیر بود. آنها در مناطق تهرانپارس، ستارخان، میدان انقلاب، چهارراه سرسبز، بلوار فردوس، بلوار شرق تهران، صادقیه، اکباتان، خیابان شریعتی، میرداماد،  نازی آباد و هفت حوض نارمک در خیابان ها به تظاهرات پرداختند. گزارش یک شاهد عینی از هفت حوض نارمک نکات قابل توجهی را نشان می دهد. او نوشت:

“مردم از ساعت ۶ در خیابان آیت کمی مانده به هفت‌حوض تجمع کرده و در مسیر هفت‌حوض، روبروی مزدوران در پیاده‌روها و خیابان در مسیر خیابان آیت به تظاهرات ادامه می‌دادند. شعار غالب مردم در تجمع اعتراضی نارمک “مرگ بر دیکتاتور” بود. پس از گسترده‌تر شدن جمعیت، شعار”فقر فساد گرو نی – میریم تا سرنگونی”، “امسال می‌ده کشته سپاه- مرگ بر کل نظام” و زندانی سیاسی آزاد باید گردد در خیابان طنین‌انداز شد. هم‌زمان با سردادن شعار زندانی سیاسی آزاد باید گردد صدای شلیک چند تیر هوایی به گوش رسید. مزدوران در حاشیه خیابان به دنبال مردم حرکت می‌کردند.”

این شاهد عینی و نکته بین ویژگی های تظاهرات را چنین بر میشمارد:

“نکته قابل‌توجه در تجمع اعتراضی مردم در نارمک حضور بزرگ‌سالان در بین جمعیت بود. دیگر دختران و پسران جوان در خیابان تنها نبودند و میان‌سالان و حتی سنین بالای پنجاه سال هم در کنار جوانان شعارمی دادند. ماشین‌ها با زدن بوق ممتد از مردم حمایت کردند. مغازه‌داران و کسبه با بیرون آمدن از مغازه‌ها و تکرار شعارها و درمواردی با دست زدن و نگاه‌های تحسین‌آمیز مردم را همراهی ‌کردند. ساعت از ده شب گذشته بود با توجه به سرمای هوا، هنوز مردم باشعارهایی از قبیل “مرگ بر کل نظام” تکلیف جیره‌خواران ریز و درشت حاکمیت را روشن می‌کردند”.

بازگشت انقلابیون به خیابان ها، در شرایطی که نیروهای سرکوب تا حدودی مرعوب، نومید و منفعل شده اند، نمایانگر ورود انقلاب آزادیخواهانه، برابری طلبانه و عدالتخواهانه مردم به مرحله نسبتا تازه ایست. اما نباید فراموش کرد که خیابان تنها یکی از میدان های اکسیون های انقلاب سراسری مبارزین و انقلابیون می باشد. در مدتی که این نیروهای رزمنده بدرستی تاکتیک های معقول تری را در رویاروئی با مزدوران تا دندان مسلح و بی رحم رژین برگزیدند جنبش کارگری (شامل بازنشستگان کارگری و معلمین) با خواست های تعرضی تر دوباره با ظاهری صنفی و در عمل سیاسی به میدان آمدند. مبارزات صنفی کارگران به دلیل دخالت نیروهای رژیم در هر اعتصاب، تجمع اعتراضی و هرگونه اکسیون مبارزاتی به نفع کارفرماها در اکثر موارد سیاسی شده و باید آنها را صنفی – سیاسی خواند. در دوره کنونی جنبه سیاسی بدلیل تغییر تناسب قوا به نفع مردم و توسط انقلاب بر جنبه صنفی غلبه داشته است. یکی از اطلاعیه های کارگران رسمی نفت خطاب به مدیران شرکت نفت گویای رابطه انقلاب کنونی انقلاب با جنبش کارگری است. آنها در اطلاعیه خود، که در 12 ژانویه 2023 برابر با 22 دیماه 1401 منتشر شد، از جمله نوشتند:

گفته بودیم، بردباری ما مرز دارد، ما گفتیم و شما نشنیده گرفتید، اکنون سیلی خواهیم شد که همه چیز را با خود خواهد برد،نابود کننده و ویرانگر. … از تصویب قانون ماده ده، نوزدهم اردیبهشت نود و یک، ده سال و ۲۴۵ روز گذشت، شنبه سیاه شهریور ۴۰۱ را تجربه کردیم، ۲۶ آذر را پشت سر گذاشتیم و اکنون زمان آن رسیده است که ریشه دروغگویی هایتان را بر آب بی آبرویی تان شناور سازیم، ۲۷ دی ماه روز پایان است، چشم به راه سیل بنیان کن دلاور مردان صنعت نفت باشید، تا کنون با جان دل هرآنچه را داشتیم، بی رنگ و ریا برای تولیدی گذاشتیم که سودش در جیب شما، سفره های خالی، آلودگی، بیماری و روانهای آشفته اش برای ما و خانواده های ما بود.”

خیابان البته مهم است و باید با تقویت بیشتر تناسب قوا به نفع مردم به طرزی وسیعتر آنها را فتح کرد. اما آنچه تکلیف انقلاب به نفع کارگران، زنان، جوانان، میارزین تحقق خق تعیین سرنوشت، کنشگران زیست بوم  و کلا مردم زحمتکش و ازادیخواه را تعیین خواهد کرد اعتصابات سراسری و فلج کننده کارگران بویژه در صنعت نفت خواهد بود.