شماری از کارکنان رسمی نفت روز پنجشنبه 20 مرداد نسبت به عدم تحقق مطالبات‌شان به تجمع اعتراضی دست زدند. آنها قبلاً طی یک اطلاعیه خواست های خود را مطرح کرده بودند. در آن اطلاعیه که روز 16 تیر منتشر گردید آمده بود:
“با توجه به گرانی ها و بالا رفتن سرسام آور قیمتِ اجناس و نرخ تورم، افزایش حقوق اولین خواست و مطالبه ماست. حقوق پایهِ هیچ کارگر رسمی ای نباید از ده میلیون و کل دریافتی از ۲۵ میلیون کمتر باشد.”
کارگران رسمی نفت نوشتند که به استخدامهای انتصابی، فامیلی، پارتی بازی ها و تبعیض در پرداخت ها اعتراض دارند. در اطلاعیه آمده بود که آنها خواستار به رسمیت شناخته شدن حق تشکل و پایان دادن به امنیتی کردن مراکز کاریشان در صنعت نفت هستند. آنها در اطلاعیه 16 تیر تاکید کردند که بخش کوچکی از کارگران صنعت نفت رسمی بوده و بخش بزرگ آن به میدان چپاولگری های پیمانکاران و ایجاد تفرقه در صفوف کارگران، تحت عناوین مختلف کارگر رسمی، پروژه ای، پیمانی، قرارداد موقت، ارکان ثالثی، حجمی و نظایر آن تبدیل شده اند. به نظر این کارگران یک حلقه مهم در پایان دادن به تفرقه و شکاف در صفوف کارگران، برچیده شدن بساط پیمانکاران در صنعت نفت و پایان دادن به قوانین برده وار مناطق ویژه اقتصادی در مراکز نفتی است. آنها خواهان محیط ایمن و امن برای همه کارگران شاغل در نفت شده و بر برخورداری از یک زندگی شایسته انسان برای همه همکاران در سراسر نفت تاکید گذاشتند.
تجمع اعتراضی کارگران رسمی نفت در بیستم مرداد همزمان شده بود با اعتراضات کلیه کارگران به شرایط کاری در مناطق نفت خیز. گزارشات روز پنجشنبه 20 مرداد از مناطق نفت خیز حاکی بود که پیمانکاران بی توجه به تندرستی نفتگران، آنها را مجبور کرده اند در گرمای بالای 50 درجه کار کنند. در نتیجه این عمل غیر انسانی کارگرانِ بخش‌های مختلف صنایع نفت، گاز و پتروشیمی دچار گرمازدگی شدند. برای مثال تنها در فاز دوم پالایشگاه آبادان در روز 16 مرداد بدلیل رطوبتِ 90 درصد و درجهِ حرارتِ 53 درجه، 38 کارگر به شدت گرمازده شده و به معالجه نیاز پیدا کردند. کارگران در مراکز و پروژه‌ها از کارفرمایان خواسته‌اند تا در روزهایی که درجه گرما و درصد رطوبت هوا بسیار بالاست ساعات کاری را به ۶ ساعت کاهش دهند اما تاکنون پاسخی از کارفرمایان دریافت نکرده‌اند.
شورای هماهنگی اعتراضات کارگران نفت در این مورد طی اطلاعیه ای نوشت که “پیمانکاران سودجو و زالو صفت وضعیتی به شدت اسفبار را برای نفتگران درست کرده اند. در اطلاعیه نوشته شده که هنوز داغ مرگ سوزناک همکار عزیز و زحمتکش کارگران “عبدالرزاق سیمریان” که دو هفته پیش در همین فاز دو پالایشگاه آبادان بخاطر شدت گرما جان داد، فراموشمان نشده است.
“شورای هماهنگی اعتراضات کارگران نفت” ضمن یادآوری اینکه نفتگران از این وضعیتِ برده وار به تنگ آمده اند از همکاران نفت خواست دست در دست هم متحدانه به مبارزه برای تحقق مطالبات همه کارگران شاغل در نفت ادامه دهند. در اطلاعیه پرسیده شده چند نفر دیگر از کارگران باید تحت شرایط طاقت فرسا جان شان را از دست بدهند و کارفرما حاضر نباشد حتی برای ساعاتی کار را تعطیل کند؟ در پایان اطلاعیه آمده است:
“سه ماه دیگر هنوز شرجی و گرمای سخت داریم. باید پیمانکارانِ زالو صفت را مجبور کنیم تا در گرمای شدید، کار را تعطیل و حقوقمان را پرداخت کنند.” در گرمای شدید، شرجی و تحمل ناپذیرِ خوزستان، کارگران یک صنعتِ کلیدیِ دیگر، یعنی کارگران فولاد اهواز در این ماه، مبارزه دیگری را پیش بردند. آن کارگران تمامِ گردهمایی های اعتراضی خود را در مقابل استانداری خوزستان انجام داده اند. آنها روز ششم مرداد طی بیانیه ای نوشتند تحت هیچ شرایطی اجازه انجام فرایند تشکیل «شورای اسلامی کار» را نخواهند داد. در این بیانیه میخوانیم:
“دشمنان طبقه کارگر باز هم به تکاپو افتاده اند تا نهاد جاسوسی و تشکیلات ضد کارگریِ «شورای اسلامی کار» را در گروه ملی و بالای سر کارگر گروه ملی مسلط نمایند. دو سالِ پیاپی و پس از استقامت کارگران گروه ملی فولاد در برابر این توطئه، برهم زدن بساط انتخابات شورای اسلامی توسط ما و هشدارهای ما، گویا دشمنان فراموششان شده که یک بار دیگر سودای استقرار شورای اسلامی را در سر می پرورانند.”
این کارگران نوشته اند که خواستار راه‌اندازی کامل تولید از طریق مبارزه با مافیای فولاد بوده و از بعضی همکاران خود خواسته اند به دام مقامات نیفتند. آنها یادآوری کرده اند که مدیرکل اداره کار خوزستان اجرای طرح طبقه بندی مشاغل را به تشکیل شورای اسلامی مشروط کرده که توقعی نابجاست. آنها نوشتند طرح طبقه بندی در صنعت فولاد تاثیر چندانی بر دستمزد ها ندارند و در مقابل دستمزدی برابر و بالای خط فقر و مسکن و امکانات رفاهی برای خود و برای تمام کارگران و کارمندان و بازنشستگان را خواهانند. آنها تاکید کرده اند که داشتن تشکل مستقل و انتخابات آزاد را حق پایه ای خود و همه کارگران می دانند.
طی چند هفته اخیر گذشته از کارگران نفت، پالایشگاهها و فولاد اهواز بازنشستگان تامین اجتماعی، که عمدتاً کارگر بوده اند، کارگران ابنیه فنی راه آهن شرق، کارگران شهرداری در چند شهرِ کشور، کارگران و صنعتگران شهرک صنعتی ماهشهر، کارگران سبلان پارچه اردبیل، پرستاران در تهران، کارگران آبفای اهواز، اپراتورهای برق منطقه ای، کارگران تولی پرس قزوین و کارگران کارخانه کمباین‌سازی سهندتبریز نیز در اعتراض به کمی دستمزد و به تعویق افتادن آن و بویژه حذف پیمانکار و تبدیل وضعیت از پیمانی به قرارداد مستقیم راهپیمایی و گردهمایی اعتراضی انجام داده اند.
فعالان جنبش کارگری، بویژه در صنایع کلیدی، تحرکات مبارزاتی و اعتراضی خود را بیش از گذشته با مردم ارتباط داده اند؛ مردمی که روزی تحت هژمونی و رهبری جنبش کارگری علیه جمهوری اسلامی و سیستم سرمایه داری بپا خواهند خواست.