شورش کریمی
حملات شیمیایی از طرف نهادهای مربوط به حکومت اسلامی به دانش آموزان دختر در مدارس سراسر ایران همچنان ادامه دارد. در آخرین موارد آن دانش آموزان دختر در مدارس سقز و سنندج مورد حملات شیمیائی قرار گرفته‌اند. این اقدامات غیر انسانیِ حکومت موجی از نگرانی، خشم و اعتراض را هم در پی داشته است. حکومت اسلامی که پایه‌های ایدولوژی زن‌ستیزانه‌اش در پیشگاه زنان جسور و آگاه در جغرافیایی ایران فرو ریخته است، با سازماندهی چنین اقدامات غیر انسانی می خواهد از آنها انتقام شورش حق‌طلبانه‌شان را بگیرد. شورشی که تا اینجای کار پوشش اجباری، گشت ارشاد، فرهنگ مردسالار و تبعیض آمیز رژیم را پشت سر گذاشته است. طبیعی ست که چنین رژیم هاری که حتی به کودکان معترض و ناامید از این مافیای در قدرت رحم نمی کند و ده ها نفر از آنان را در خیزش اخیر به شیوه های گوناگون به قتل رسانده است، قصد بازیابی قدرت از دست رفته اش را بکند. رژیمی که دستگاه جاسوسی اش کوچکترین اقدامات فعالین سیاسی را کنترل می کند و خیابان ها را مملو از دوربین های نظارتی کرده است، رژیمی که در هر مدرسه و دانشگاه دهها عامل حراست، بسیج، سپاه و اطلاعات دارد، چگونه ممکن است بعد از چندین ماه عاملان و تشکیلات پشت آن را نتواند شناسایی کند. بنابراین متهم درجه یک این قضایا تمام سیستم حکومتی ست. سیستمی که تاریخی پر از جنایت از کشتار چندین هزار زندانی سیاسی دهه 60، حمله و کشتار در کردستان و ترکمن صحرا، اسید پاشی، قتل های زنجیره ای، کشتار کارگران خاتون آباد، زدن شلاق به کارگران معترض، گشت ارشاد، حمله به زنان، و کشتار آبان و دی را در کارنامه اعمال ننگین اش ثبت کرده است. حملات شیمیایی به مدارس دخترانه هم ادامه همان سیاست مرعوب و مطیع سازی جامعه است که تاکنون همواره نتیجه معکوس داشته است. چنین اقدامات مذبوحانه ای فقط خشم و نفرت را از چنین حکومت ضد انسانی بیشتر خواهد کرد و بیش از پیش روشن خواهد شد که یگانه راه رهایی از شرارت های حکومت اسلامی، به زیر کشیدن رژیم از طریق یک انقلاب اجتماعی ست.
روشن است که نمی توان از چنین سیستمی ( حکومت اسلامی) انتظار داشت که امنیت، آسایش و رفاه نه تنها دانش آموزان بلکه جامعه را هم تامین کند. اما آیا راه دیگری هم وجود دارد که سیستمی ایجاد کرد که خود از خود محاظت کند و امنیت و آسایش را به جامعه بازگرداند و در عین حال سازماندهی مقاومتی باشد در برابر حملات شیمیایی حکومت به دانش آموزان؟
یکی از تجربیات ارزنده ایجاد سیستم و شبکه در مقابل بحران های که حکومت اسلامی در آن نقش دارد و یا نسبت به آن بی تفاوت است، کمیته های مردمی مقابله با کرونا بود. ما در دوران کرونا یک تجربه ارزنده از سازماندهی کمیته های محلات در شهر و روستا در مقابله با کرونا داشتیم. این کمیته ها در اوایل گسترش کرونا و بی کفایتی حکومت از دلِ اجتماعات محلی بیرون آمد و در کمک رسانی، اطلاع رسانی، روحیه بخشی، همبستگی و مقابله با کرونا به خصوص در مناطق کردستان بسیار مفید بود.
در این دوره هم ایجاد چنین سازمان های که امنیت دانش آموزان مدارس دخترانه را تامین می کنند، بسیار حیاتی ست. هر روزه خبرهای از حملات شیمیایی به مدارس دخترانه شنیده می شود و تعدادی نیز در اثر استنشاق گازهای شیمیایی به بیمارستان روانه می شوند. خانواده های بسیاری نگران فرزندانشان هستند. بسیاری از ترس فرزندانشان را به مدرسه نمی فرستند. مردم خشمگین هستند و در بسیاری شهرها تظاهرات و اعتصاب در جریان بوده است.
در چنین فضایی وظیفه پیشروان اجتماعی ست که راه چاره ای را جلو بگذارند که هم نیازها، نگرانی ها و خشم کنونی جامعه را جواب دهد و هم به تداوم مبارزه انقلابی بر علیه این رژیم کمک کند.
چاره سازماندهی، ایجاد و تقویت “کمیته های دفاع از مدارس” و دانش آموزان دختر است. این کمیته ها در سطح هر مدرسه می تواند شکل بگیرد. به این معنی که اگر در هر محله یک مدرسه وجود دارد، والدین، خانواده ها و معلمین در آن محله می توانند فراخوان جلسه ای را برای بحث و تشکیل چنین نهادهای بدهند. این گروها، کمیته ها، سازمان ها و یا نهادهای مردمی توسط والدین، معلمان، خانواده ها و اجتماعات محلی تشکیل و پشتیبانی می شوند. این ارگان های مردمی در صورت تشکیل می توانند:
- با تقسیم کار گروهی هر روزه یک یا دو نفر مسئول حفاظت از مدارس و دانشگاه ها باشد و از این طریق امنیت فرزندان دختر را تامین کنند.
- با تقسیم کار گروهی تعدادی را مسئول ارتباط با خانواده های سایر مدارس کنند و از این طریق اعتراضات وسیع را برای تحقیق، دستگیری و محاکمه عاملان حملات شیمیایی به مدارس سازمان دهند.
- پایه های یک ارگان مردمی باشند که توسط آن، خانودها، معلمین و فعالین اجتماعی می توانند حول مشکلات اجتماع و مدارس بحث و تبادل نظر کنند.
اگر چنین کمیته های مردمی ایجاد شود ما دیگر شاهد چنین حملات وحشینه ای به مدارس نخواهیم بود و در عین اینکه یک تجربه مهم همبستگی اجتماعی خواهد بود، یک ارگان مردمی را هم برای بحران های بعدی به وجود آورده ایم.