امروز یکشنبه 25 اسفند ماه سالروز بمباران شیمیائی شهر حلبجه توسط رژیم جنایت پیشه بعث عراق است. 32 سال پیش در چنین روزی در گرماگرم جنگ ارتجاعی ایران و عراق شهر حلبچه مورد حمله هواپیمای جنگی ارتش عراق که گازهای کشنده شیمیائی حمل می کردند قرار گرفت و در مدت کمتر از چند دقیقه هزاران نفر از مردم بی دفاع این شهر جانباختند. هزاران نفر دیگر زخمی شدند و سالهای طولانی را با آثار دردناک ناشی از مسمومیت با گازهای سمی سپری کردند.
جنگ ضد مردمی ایران و عراق هشتمین سال خود را طی می کرد. شواهد نشان می داد که این جنگ هشت ساله به پایان خود نزدیک می شود. نه خمینی توانسته بود “راه قدس را از طریق کربلا” بگشاید و اسلام مورد نظر خود را در منطقه بگستراند و نه صدام حسین قادر شده بود با پیروزی بر رژیم ایران موقعیت رهبری ناسیونالیسم در جهان عرب را کسب کند. اما رژیم اسلامی از یک طرف به هدف اصلی خود از ادامه جنگ، یعنی سرکوب انقلاب ایران در سایه جنگ دست یافته بود و از طرف دیگر از لحاظ عملی هم دیگر قادر به ادامه جنگ نبود. ارتش عراق هم فرسوده و خسته و ناتوان شده بود. جنگ نفتکش ها صادرات نفت از منطقه خلیج را با مخاطرات جدی روبرو ساخته بود و ادامه جنگ دیگر مانند سالهای نخست برای سرمایه امپریالیستی جهانی هم سودمند نبود. در چنین شرایطی هر دو طرف که به اجتناب ناپذیر بودن ختم جنگ پی برده بودند، در جستجوی کسب امتیاز برای بهره برداری های بعدی در پشت میز مذاکره بودند. آنها برای این منظور به پیروزی های مقطعی سریع نیاز داشتند و برای کسب آن هم از هیچ جنایتی دریع نمی کردند. رژیم بعث به سلاح های شیمایی دست یافته بود و وسیعا از آن در جبهه های جنگ و همچنین برعلیه مردم عادی و نیروهای پیشمرگ کردستان عراق استفاده می کرد و رژیم اسلامی نیز در ارتکاب هیچ جنایتی فروگذار نبود.
نقشه حمله جمهوری اسلامی به منطقه حلبچه در چنین وضعیتی تدارک دیده شد. در این دوره نیروهای سیاسی و مسلح کردستان عراق با میانجیگری جمهوری اسلامی اختلافات خود را کنار گذاشته و در یک جبهه متحد متشکل شده بودند. جمهوری اسلامی هم رضایت این نیروها را برای همکاری در حمله به این منطقه کسب کرده بود. نمیه شب 24 اسفند حمله مشترک نیروهای جمهوری اسلامی و جبهه متحدکردستان به این منطقه آغاز شد. مردم شهر حلبچه و شهرک هاو روستاهای اطراف آن که در منگنه نیروهای دو طرف جنگ گرفتار شده بودند، برای حفظ جان در زیر زمین های منازلشان پناه گرفته بودند. ارتش عراق در برابر حمله مشترک رژیم ایران و جبهه متحد کردستان نتوانست مقاومت کند و منطقه به کنترل نیروهای رژیم ایران در آمد. فردای روز بعد صدام و رهبری حزب بعث، در حالیکه حتی سربازان خودشان هم به تمامی امکان عقب نشینی از جبهه جنگ را پیدا نکرده بودند، فرمان جنایتکارانه بمباران شیمیائی منطقه را صادر کردند.
پناه گاههایی که مردم بی دفاع برای حفاظت از جان خود در آن مخفی شده بودند با نفوذ گازهای شیمیایی، به قتلگاه آنان تبدیل شدند. اسامی حدود 5 هزار کودک و پیر و جوان در نتیجه این کشتار جمعی که باید آنرا در ردیف نسل کشی های تاریخ قرن بیستم قرارداد به ثبت رسیده است.
اما رژیم بعث عراق در ارتکاب این جنایت تنها نبود. دولتهای اروپائی و در راس آنها دولتهای آلمان و هلند به کمپانی های تحت کنترل خود اجازه داده بودند که دولت عراق را در مقابل کسب سودهای کلان به سلاح شیمیائی مسلح کنند و دولت آمریکا نیز که از جزئیات این جنایت اطلاع داشت، آگاهانه ابعاد واقعی آنرا از افکار عمومی جهان پنهان نمود . به دین ترتیب این جنایت با سکوت شرم آور مدیای جهانی روبرو شد.
جمهوری اسلامی مدت زیادی در این منطقه باقی نماند و عقب نشینی کرد و نیروهای رژیم بعث مجددا کنترل منطقه را بدست گرفتند، اما آن زخم کاری که از طرف این جنایت پیشگان بر پیکر این مردم ستمدیده و رنج کشیده وارد شده بود هنوز هم بعد از گذشت 32سال التیام تمام نیافته است. در 32 مین سالگرد بمباران شیمیائی شهر حلبچه و جانباختن هزاران نفر از مردم این شهر و نواحی اطراف به یاد و خاطره آنان درود می فرستیم. به امید روزی که جنگ و ناامنی، شکنجه و زندان، فقر و نابرابری، که نظام سرمایه داری مسبب و عامل بقای آنها است جای خود را به صلح و آزادی و رفاه و برابری انسانها بدهد.