در مدت کمتر از یک ماه دیگر یکی از بی رونق ترین نمایشهای انتخاباتی رژیم حاکم بر ایران بر روی صحنه خواهد آمد . از هم اکنون همه نشانه ها حاکی از آن است، آنچه که در جمهوری اسلامی انتخابات نامیده می شود، اینبار با یکی از بی سایقه ترین و گسترده ترین تحریم ها در طول حیات ٤٢ ساله این رژیم روبرو خواهد شد.
اینبار نه تنها سازمانهای سیاسی اپوزسیون رژیم، بلکه گروههای مختلف مردم معترض در عرصەهای مختلف اجتماعی، بازنشستگان، کارگران، معلمان، دانشجویان، مالباختگان و غیره در هر اعتراض خود، با صدای بلند و بدون پروا فریاد ” ما رای نمی دهیم”، سر می دهند. موضع مردم معترض در این صحنه ها نه فقط تحریم انتخابات بلکه تقبیح شرکت در این نمایش مسخره است. آنچه که به عنوان انتخابات ریاست جمهوری و شوراهای کارتونی قرار است در خردماه امسال برگزار شود، چیزی جز بیعت با خامنه ای و تبعیت از استراتژی سپاه پاسداران در خدمت بە بقای جمهوری اسلامی نیست.
برای اکثریت مردم ایران جمهوری اسلامی در ردیف دیگر حاکمیتهای اسلامی در منطقه نظیر داعش، طالبان و حزب الله و غیره قرار دارد، با این تفاوت که این رژیم فرصت بیشتری برای ریختن زهر خود در پیکر این جامعه و کل منطقه داشته است و فلاکت را در ابعاد وسیعتری بر زندگی مردم ایران و منطقە تحمیل کرده است. کشاندن ٧٠ درصد از مردم به زیر خط فقر، آنهم در کشوری که بر دریائی از ثروتهای طبیعی نشسته است ، محروم کردن شهروندان از ابتدائی ترین آزادیها و حقوق اجتماعی، کشتارهای جمعی، شکنجه ، اعدام و ترور، اعمال ارتجاعی ترین قوانین بر زنان و بر زندگی احاد مردم، دشمنی با آزادی و حقوق ابتدائی ملتهای تحت ستم، گسترش فاجعه بارترین آسیبهای اجتماعی، این حاصل ٤٢ سال حاکمیت رژیم اسلامی است. رژیمی که میخواهد نشان دهد هر چند سال یکبار گویا مشروعیت خود را از رای مردم گرفته است.
این بار اکثریت قاطع مردم به پای صندوقهای رای نمی روند. این واقعیت را خود رژیم نیز می داند و از اینرو دغدغه آنها ازجای دیگری است. آنچه اکنون سران رژیم را به شدت نگران کرده، بروز خیزشهای توده‌ای در جریان و به دنبال این نمایش انتخاباتی است. ویژگی این نمایش انتخاباتی در مقایسه با نمایشهای قبلی در این است که برای خود رژیم هم مشارکت گسترده مردم از اهمیت چندانی برخوردار نیست.
اینبار میزان مشارکت مردم در انتخابات و نمایش دموکراسی و غیره اولویت رژیم نیست، مسئله مشارکت را با طرفندهای آشنا رفع و رجوع و مهندسی خواهند کرد. مسئله آنها کسب آمادگی در سطوح مختلف رژیم برای رویاروئی های سرنوشت ساز است که انتظارش را می کشند. در این رویاروئی ابزار آنها توهم پراکنی و فریب نیست، چون این حربەها دیگر کارآئی ندارند، بلکە ابزار آنها سرکوب است. امروز خامنه ای و سپاه پاسداران و نهادهای قدرت واقعی رژیم، همگی شمشیرشان را بر علیه مردم از رو بسته اند. از اینرو رئیس جمهوری آینده ایران کسی خواهد بود که امر سرکوب را برای ارگانهای سرکوبگر تسهیل و مدیریت کند.
جمهوری اسلامی استراتژی جدیدی برای بقای خود در پیش گرفته است. اگر در گذشته توهم و فریب در این استراتژی جایگاهی داشت، امروز محور اصلی آن اتکاء بلاواسطه به تهدید و ارعاب و سرکوب است. اینکه تا چه اندازه فرصت آنرا خواهد داشت که این استراتژی را در ابعاد جدید آن به مورد اجرا بگذارد و اگر هم به اجرا گذاشت تا چه اندازه کارساز خواهد بود، البته زیر سوال است؟ کما اینکه به دنبال کشتار دیماە ٩٦ و آبان ماه ٩٨، نتوانست مردم معترض را مرعوب سازد. بعد از آبان ٩٨ علیرغم محدودیتهای کرونائی، شاهد اشکال متنوعی از تظاهرات و ابراز نارضایتی کارگران و بخش های محروم جامعه بوده ایم.
امروز رژیم موفقیت خود را در برگزاری این باصطلاح انتخابات در این می بیند که بتواند آنرا به آرامی از سر بگذراند. دغدغه تشکیل صف های طولانی در باجه های رای گیری و غیره را ندارد. سپاهیان، بسیجی ها، ارتشی ها، بخشهای از عوامل دور و بر دستگاههای رژیم و خانواده هایشان برای یک نمایش حداقلی همیشه در دسترس هستند و این بار همین برایشان کافی است و با مشکل ” رای من کو؟” هم روبرو نخواهند شد.
تا آنجا که به مردم کردستان مربوط می شود، آنچنان که ٤٢ سال قبل رفراندم فریبکارانه و قلابی”حکومت اسلامی نه یک کلمه زیاد و نه یک کلمه کم” خمینی را یکپارچه بایکوت کردند و سالهای بعد در بسیاری از صحنه های دیگر آنرا تکرار کردند، امروز قاطعانه تر از گذشته ارزشی برای این نمایش انتخاباتی هم قائل نخواهند بود. این بار نیز با ظاهر نشدن در پای صندوقهای رأی و تحریم گسترده آن، یکبار دیگر به این رژیم کشتار و جنایت، رژیم مسبب فقر و گرسنگی و بیکاری،رژیم گسترش اعتیاد و تن فروشی، رژیم دزدی و فساد و اختلاسها،”نه” محکم خواهند گفت.
گروهها و کسانی که در کنار عوامل جیره خوار و سرسپرده رژیم به بازار گرمی برای این مضحکه انتخاباتی جمهوری اسلامی می پردازند و یا به پای صندوقهای رِأی می‌روند، بدون شک فردا شرمسار اکثریت مردم کردستان خواهند بود. بایکوت گسترده، قاطعانه و چشمگیر نمایش انتخاباتی رئیس جمهوری و نیز شوراهای بی خاصیت و کارتونی ، شایسته مردمی است که ٤٢ سال است در مقابل حاکمیت این رژیم، سرفرازانه مقاومت می کنند. ضروری است که مردم کردستان با نرفتن به پای صندوقهای رای، تحریم نمایش انتخاباتی رژیم را به یکی دیگر از صحنه های پرشور جنبش انقلابی کردستان تبدیل کنند.
کمیته مرکزی کومه له
( سازمان کردستان حزب کمونیست ایران)
٢٦ اردیبهشت ١٤٠٠