پس از آنکه حکومت بدستور امریکای جنایت گستر ولسوالی ها(شهرستان) ها را بدون مقاومت و درگیری در اختیار گروه جنایت پیشه طالبان قرار داد، جوانان بخصوص زنان از مالستان غزنی گرفته تا غازی آباد کنر و مایمی بدخشان و رستاق تخار بخاطر قوانین ضد انسانی که طالبان در این مناطق وضع کرده اند، مرگ تدریجی را تجربه میکنند.
در ولسوالی مالستان ولایت غزنی طالبان مردم بیگناه این ولسوالی را بجرم هزاره بودن وحشیانه تیرباران کرده و به زنان که همسران شان در اردو و یا پولیس ملی وظیفه داشتند، تجاوز گروهی کردند.
در ولسوالی دند ولایت قندهار یک کمیدین را شب هنگام از خانه اش بیرون کرده، تیرباران نمودند.
در ولسوالی ها جوزجان نیز از افرادی که علیه این گروه مبارزه میکردند، لیست گرفته شب هنگام یکی یکی آنان را ترور نمودند. در ولسوالی های مایمی، شغنان، و دروازها که باشندگان آنها اسماعلیه مذهب هستند، مجبور اند تا پنج وقت نماز را با جماعت در مسجد بخوانند.
در 24 ولسوالی ولایت بدخشان و 16 ولسوالی ولایت تخار که در کنترول این گروه قرار دارد، با وضع کردن قوانین عصر حجری شماری زیادی از جوانان به ایران و پاکستان فرار کرده اند و تعدادی هم که باقی مانده اند، به مشکل روحی و روانی دچار شده اند، چون جوانان حق پوشیدن پتلون را ندارند، با دوستان شان شب نشینی کرده نمی توانند، در شهر آزادانه نمی توانند گشت و گذار کنند، بدون پیراهن تنبان حق فوتبال کردن را ندارند، موی و ریش شان را نمی توانند اصلاح کنند، شنیدن موسیقی معادل کفر است، حتی بخاطر جویدن ساجق مورد لت و کوب قرار میگیرند.
زنان بیشتر از همه در مناطق زیر کنترول طالبان آسیب پذیر اند، چون ضدیت با زنان یکی از ویژه گی های بارز بنیادگرایان طالبی است.
طالبان در مناطق زیر کنترول شان به زنان قوانین سخت گیرانه ی را وضع کرده اند؛ زنان بدون محرم نمیتوانند به شهر، مراکز درمانی و نزد خویشاوندان شان بروند.
زنان بدون چادری حق گشت و گذار در بیرون از منزل را ندارند، حتی به راننده گان اخطار داده شده است که زنان بدون محرم را اجازه ندارند که در موتر سوار کنند.
در ولایات سمت شمال افغانستان رسم است که زنان در سه روز عید گروه، گروه از خانه های شان بیرون شده، خانه های دوستان شان «عید گشتک» میرفتند، اما این عید هیچ زنی اجازه بیرون شدن از خانه را نداشتند، چند زنی که بیخبر از اوامر طالبان بیرون برآمده بودند، مورد ضرب و شتم طالبان قرار گرفتند.
زنان در مناطق زیر کنترول طالبان از فعالیت های سیاسی، فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی و… محروم شده اند و زندگی شان در چهار دیواری خانه محصورمانده است.
زنان که از توانای اقتصادی خوبی برخوردار بودند، به شهرهای نسبتا آرام رفتند، اما اکثریت زنان که توانایی اقتصادی ندارند مجبور هستند که با این زندگی جهنمی بسوزند و بسازند.
در بیست سال این حکومت متسفانه جنبش مستقل زنان که در رهبری آن زنان چپ و مترقی قرار داشته باشند شکل نگرفت، اگر یک جنبش قوی زنان در این کشور بنیادگرازده وجود میداشت، به یقین که وضعیت زنان تغییر میکرد.
شمار از زنان سرکاری و زینت المجلس سالهاست که بنام زنان پروژه میگیرند، بنام زنان به پول و مقام رسیده اند، اما کوچکترین کاری برای زنان که اسیر قوانین ضد زن بنیادگرایان طالبی شده اند، انجام نداده اند و در مقابل جنایات طالبان سکوت مرگبار اختیار کرده اند. زنان پیشرو و مترقی باید صف شان را از صف این زنان ضد زن جدا کنند.
#نه_به_امپریالیسم
#نه_به_ارتجاع
#رهایی_زن_رهایی_جامعه