یکصد و دهمین کنفرانس سازمان جهانی کار، معروف به “آی ال او” از روز بیست و هفتم ماه مه تا 11 ژوئن، برابر با ششم تا 21 خرداد 1401 در دفتر این سازمان در ژنو، پایتخت سویس، برگزار گردید. این سازمان یکی از ارگان های سازمان ملل است و کنفرانس آن سالانه می باشد. 187 دولت عضو آن حق دارند نمایندگان خود را برای شرکت در کنفرانس بفرستند. برای نمونه جمهوری ضد کارگر اسلامی یک هیأت ۴۳ نفره شامل مقام‌های دولتی، نمایندگان مجلس، کارفرمایان و «نمایندگان به اصطلاح کارگری» و دولت ساخته را به کنفرانس فرستاد.
“گای رایدر” دبیر کل آی ال او، در سخنرانی افتتاحیه خود گفت پس از لطماتی که ویروس کرونا به نیروی کار زد، اکنون جنگ اوکراین دارد لطماتی بیشتری می زند. او بحران موجود در مسئله تغذیه، سوخت، امور مالی، تورم در حال افزایش، بلاتکلیفی، عدم امنیت و تنش ها در جوامع توسعه یافته و در حال توسعه را ناشی از این جنگ قلمداد کرده و پیش بینی نمود که وضع بدتر هم خواهد شد. او به جامعه کارگری مورد نظرش توصیه کرد برای مقابله با اوضاع تصویر شده بیشتر از گذشته به چند جانبه و سه جانبه گرائی و مقاوله نامه های سازمان جهانی کار اتکا کرده و همکاری کنند. گای رایدر روی اقتصاد اجتماعی و مبتنی بر همبستگی در جهت کار کردن در محیط ایمن و تامین شغل مناسب تاکید کرد. او خاطر نشان کرد که هر سال 3 میلیون کارگر در مراکز ناایمن کار و یا بدلیل امراض ناشی از کار جان خود را از دست می دهند. گای رایدر در پایان گفت که باید برای تامین عدالت اجتماعی کوشید و این بدست نمی آید مگر از طریق تامین صلح.
بعضی سازمان های ایرانی نظیر شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی معلمان و چند تشکل مستقل کارگری و کمونیستی برای یک گردهمایی اعتراضی در روز دهم ژوئن در مقابل محل کنفرانس فراخوان دادند. شورای هماهنگی فرهنگیان پیش از آغاز کنفرانس، نامه سرگشاده‌ای خطاب به شرکت‌کنندگان در نشست سازمان جهانی کار منتشر کرد. در نامه آمده بود که نمایندگان اعزامی دولت، مشتی ضد کارگر و ضد معلم و فرهنگ هستند و اعزام شده اند تا با ارائه گزارش دروغ، وضع واقعی کارگران ایران را وارونه جلوه داده و دستگیری ها و آزار فعالین کارگری و معلمی و خانواده های آنان را انکار کنند. در نامه شورا آمده است که وضع معیشت کارگران و اکثریت مردم ایران غیرقابل تحمل شده، سرکوب و استبداد بیداد میکند و بازداشت ها گسترده و روزمره است. در نامه، از هیأت‌های نمایندگان شرکت‌کننده در کنفراس به‌ویژه نمایندگان تشکل‌های کارگری خواسته شده تا نمایندگان جمهوری اسلامی، بدلیل عدم اجرای مقاوله نامه های آی ال او از جانب رژیم، از هیئت مدیره سازمان اخراج شوند.
شورای هماهنگی همزمان طوماری را در اختیار معترضین و حق طلبان گذاشت تا پس از امضا در دهم ژوئن به کنفرانس ارائه شود. تا روز مذکور سه هزار نفر طومار را امضا کرده بودند. مطالبات مطرح‌شده در طومار اعتراضی از این قرار هستند: آزادی فوری و بدون قید و شرط تمام معلمان زندانی و فعالان تشکل‌های مستقل کارگری که از روز جهانی کارگر بدین سو بازداشت شده‌اند و رفع هرگونه اتهام از آنها؛ توقف هرگونه پرونده سازی و دسیسه چینی علیه دستگیر شدگان معلمی و کارگری یک ماه اخیر؛ پایان دادن به حبس و آزار و اذیت سایر فعالان صنفی و کارگری که در حال گذراندن دوران محکومیت خود هستند؛ رفع فوری و بی‌قید و شرط تمامی اتهامات منتسب‌شده به تمامی فعالان صنفی محبوس در ایران و آزادی تمام دستگیرشدگان؛ ملزم کردنِ دولت ایران به احترام به حقوق بنیادین کارگران و معلمان و مزدبگیران در زمینه آزادی ایجاد و یا پیوستن به تشکل مستقل صنفی و کارگری؛ احترام و رعایت حق آزادی بیان و حق تجمع مسالمت‌آمیز بدون بیم و هراس از دخالت نیروهای امنیتی؛ بررسی و اقدام در مورد اعزام هیأتی بین‌المللی تحت هماهنگی گروه کارگری سازمان جهانی کار و فدراسیون‌های بین‌المللی اتحادیه‌ای جهت بررسی شرایط نیروی کار در ایران؛ و نشست با تشکل‌های مستقل صنفی و دیدار از فعالان صنفی زندانی در ایران و خانواده‌های آنها.
گذشته از سازمان های رادیکال و سوسیالیست ایرانی چهار سندیکای کارگری فرانسه شامل کنفدراسیون عمومی کار (CGT)، اتحادیه اتحادیه‌های کارگری (FSU)، اتحادیه کارگری همبستگی (Solidaires)، اتحادیه ملی اتحادیه‌های کارگری خودمختار (UNSA)، و با حمایت سندیکای ژنو (CGAS) و سندیکای خدمات عمومی ژنو (SSP)برای تجمع در دهم ژوئن در مقابل محل کنفرانس در ژنو و در حمایت از کارگران و معلمین ایران فراخوان دادند.
کنفرانس سازمان جهانی در شرایط ویژه ای برگزار شد. بانک جهانی در روز هفتم ژوئن، برابر با 17 خرداد، گزارشی منتشر کرد و با ارائه آمار و ارقام سخنان گای رایدر، دبیر کل آی ال، او مبتنی بر اوضاع بحرانی و رو به تعمیق را تایید کرد. اما تهیه کنندگان گزارش همچون دبیر کل ،جنگ اوکراین را عامل بحران رو به افزایش موجود قلمداد کرده اند. در حالیکه واقعیت این است که بحران کنونی از ذات سیستم سرمایه داری ناشی شده و جنگ اوکراین زاده این بحران بوده و تشدید کننده آنست. در سالهای گذشته بورژوازی، بویژه در کشورهای توسعه یافته سرمایه داری، کوشیده با سرکار آوردن کابینه های راست و راست افراطی، آویزان شدن به ناسیونالیسم و فاشیسم و از طریق دوری کردن نسبی از ریاضت اقتصادی و بازار آزاد بر بحران سیاسی و اقتصادی و سیاسی موجود فایق آید. اما تمام تلاش ها به تشدید بحران منتهی شده است. در چنین شرایطی تنها مبارزه طبقاتی کارگران در هر کشور و در سطح جهانی است که می تواند دولتها و کارفرمایان و نهادهائی چون سازمان جهانی کار را به عقب نشینیهائی در مورد حقوق پایمال شده کارگران وادار نماید و راه رهائی نهایی، تحقق سوسیالیسم را هموار کند.
در عین حال تا آنجا که به مورد ایران برمی گردد، رسواکردن حضور نمایندگان ضدکارگری جمهوری اسلامی در این اجلاس،وظیفه ای است که بویژه در برابر فعالین پیشرو و مدافعین طبقه کارگر در خارج کشور قرار می گیرد. ده روزی را که این اجلاس جریان دارد، می توان به فرصتی برای انجام این وظیفه تبدیل کرد.