رژیم جمهوری اسلامی که از تامین کار، نان، دارو، هوای سالم ، آب و برق کافی، مطالبات بازنشستگان و معلمان ، پرداخت به موقع حقوق کارگران ناتوان است ، هر از چندگاهی با انجام مانور ها نظامی در این یا آن مرز، و غیره باصطلاح اقتدار نظامی خود را به نمایش میگذارد. هدف از این نمایشها نه قدرت نمائی در مقابل آمریکا و اسرائیل و غیره بلکه اساسا خود مردم ایران هستند. رژیم ” قدرت” خود را به رخ مردم ایران می کشد و اقتدار خود را در مقابل آنان به نمایش میگذرد. در کنار زندان و شکنجه و اعدام و سرکوب معترضین، اینگونه نمایشها نیز بخشی از جنگ روانی با مردمی است که از حاکمیت این رژیم بیزار هستند. سران رژیم در عین حال برای پرده پوشی هدف واقعی خود و برای توجیه ثروتهای کلانی که در این زمینه مصرف می شود، ادعا می کنند که گویا در سایه اقتدار نظامی امنیت مردم را تامین می کنند.
اما واقعیت عیان این است که بعد 44 سال از حکومت فاجعه بار اسلامی در ایران آنچه وجود ندارد امنیت است . روزی نیست در آسمان و زمین فاجعه جدیدی گریبان مردم را نگیرد. جاده ها به قتلگاه تبدیل شده اند و روزانه دهها نفر کشته و زخمی می شوند. خشونت در شهرها بیداد میکند و آمار مراجعین به اورژانس بیمارستان‌ها بدلیل درگیری با چاقو و قمه به مشکلی جدی برای بخش درمانی تبدیل شده است.
نظامی که خود باعث نا امن کردن بسیاری از کشورهای منطقه است و در گسترش تروریسم اسلامی و سلب امنیت از شهروندان کشورهای دیگر، در صدر کشورهای جهان قرار دارد، در عین حال خود به عامل مستقیم سلب امنیت از مردم ایران نیز تبدیل شده است. متوسط میزان مرگ و میر به طور کلی، تصویر فاجعه باری از آنچه که در ایران می گذرد به دست می دهند: مرگ و میر بر اثر آلودگی هوا، مرگ و میر بر اثر تصادفات رانندگی، مرگ و میر بر اثر سوانح طبیعی قابل پیشگیری، مرگ و میر کودکان به دلیل مشکلات درمان و تغذیه. تکرار هر روزه مرگ انسانها، چنان عادی شده که انگار حوادثی پیش پا افتاده اند و مردم به تکرار آنها عادت کرده اند. به عنوان فقط یک نمونه به آمار مرگ و زخمی شدن انسانها در جاده های خطرناک و نا امن ایران، با خودروهای فرسوده و نا استاندارد تولید داخلی نگاه کنید. طبق آمارها سالانه بیش از ۱۷ هزار نفر در جاده‌های ایران کشور کشته می‌شوند و البته دهها برابر این رقم زخمی و معلول روی دست این جامعه می گذارد. از این لحاظ ایران به تناسب جمعیت در صدر کشورهای جهان قرار دارد.
امنیت به طور کلی در همه عرصه ها از زندگی مردم رخت بر بسته است: سلب امنیت شغلی از کارگران، سلب امنیت جانی از فعالین سیاسی و مدنی، سلب امنیت از کمونیستها و انسانهای سکولار، سلب امنیت از زنان آزاده ای که تسلیم قوانین ارتجاعی رژیم نمی شوند، سلب امنیت از پیروان هر آئین و مذهبی که با اسلام تشیعه آنهم از نوع دوازده امامی آن، مغایر باشد، سلب امنیت از محیط زیست مردم، کولبر و سوخت بری که برای پیداکردن معاش به معنای واقعی کلمه «بخور و نمیر» خانواده اش در کوه و کمر، بار سنگین بر دوش به استقبال مرگ می رود، اینها همگی مصداق روشن سلب آن امنیتی از زندگی مردم هستند.
این رژیم مسئول مستقیم حداقل بیش از 6 سال از هشت سال ادامه جنگ ایران و عراق، با آنهمه ویرانی و خساراتهای جانی و مالی که بر مردم این کشور وارد آمد، می باشد. سالهاست که علاوه بر بودجه کلانی که جمهوری اسلامی صرف جنگ در سوریه میکند، هزاران خانواده ایرانی و افغانستانی را هم داغدارِ از دست دادن فرزندانشان در میدانهای این جنگ ارتجاعی کرده است. واقعیت این است که امنیت مردم تنها در صورت رهائی از دست رژیم جمهوری اسلامی ممکن خواهد بود.