قرار است روز دوشنبه سوم مهرماه، دانشگاههای ایران با بیش از 4 میلیون دانشجو گشایش یابند. سران و عمال جمهوری اسلامی هراس خود را از گسترش جنبش دانشجوئی در سال تحصیلی جدید پنهان نمی کنند.طی ماههای تابستان به عنوان اقدامات پیشگیرانه دهها فعال جنبش دانشجویی را باز داشت و یا از ادامه تحصیل معلق کردند. دانشجویان معترض و فعالان صنفی در 14 دانشگاه ایران، روز شنبه 1 مهرماه 1402 و همزمان با آغاز مجدد کلاس‌های درس، با انتشار بیانیه‌هایی بر ادامه تلاش خود برای برپایی اعتراض‌ها و اعتصاب‌های سراسری علیه نظام جمهوری اسلامی تاکید کردند.
در همین رابطه می توان به بیانیه شش دانشجوی تعلیق شده اشاره کرد. آنها در بیانیه ای که دیروز منتشر شد ضمن غیرموثر دانستن تعلیق ها و اخراجها در دانشگاهها نوشتند: “این تعلیقها چیز غریبی نیست؛ چراکه زیست روزمره همگی ما آمیخته با انواع و اقسام تعلیقها است؛ تعلیق از آینده، تعلیق از امنیت شغلی، تعلیق از درمان و …آنچه نویدبخش است عظیم بودن شور زندگی است که به فراسوی زنجیر این تعلیقهایی که بر زندگی مان استوار کرده‌اند نظر دارد”
همین روحیه را لیلا حسین زاده فعال سیاسی که سابقه سه بار بازداشت را در پرونده دارد، در جلسه دفاع از پایان نامه اش در ۲۹شهریور از خود نشان داد. اوبی اعتنا به تهدیدات موجود بدون حجاب در جلسه دفاع از پایان‌نامه‌اش شرکت نمود. این روحیه مبارزاتی کار به دستان ریز و درشت رژیم متزلزل اسلامی را دچار وحشتی مضاعف کرده است. مرتجعین حاکم در دانشگاه تهران بدون هیچ پرسش و پاسخی دو استاد را صرفا به دلیل شرکت در جلسه دفاع از پایاننامه لیلا حسین زاده معلق کرده و بقیه استادان شرکت کننده در آن جلسه را تهدید کرده اند.
ترسی که سران جمهوری اسلامی از جنبش چپ دانشجوئی دارند، ریشه تاریخی عمیق دارد. در تمام دوران حاکمیت رژیم پادشاهی و اسلامی، جز در مقطع کوتاهی که اصلاح طلبان حکومتی در راس جنبش دانشجوئی قرار گرفتند، دانشجویان چپ و سوسیالیست همواره موتور محرک اعتراضات و مبارزات انقلابی دانشجویان و انعکاس خواستهای مبارزاتی و رادیکال درون جامعه بودەاند . بسیاری از فعالین و رهبران احزاب و سازمانهای سیاسی مبارز، رادیکال و کمونیست از دانشگاهها فارغ التحصیل و طی دورانی از فعالین جنبش دانشجویی بودەاند. مقاومترین زندانیان سیاسی و تسلیم ناپذیر در حکومتهای سلطنتی و اسلامی از میان دانشجویان برخواسته اند.آخوند ها و از جمله خمینی به خوبی میدانستند که جریان چپ و کمونیست در دانشگاه می روند تا بساط قرنهان خرافه پراکنی، یاوه گوئی، غارت و فساد آنها را به گور بسپارند. به همین جهت پس از خزیدن به قدرت، در 44 سال گذشته با صرف هزینه های کلان و به کار گرفتن شکنجه گران، جانیان و مغزهای خشک اندیش بیشترین اقدامات تبلیغی ارتجاعی و سرکوبگرانه خود علیه دانشجویان و استادان چپ و پیشرو را عملی کردند. آنها در این مسیر ضربات سنگینی به جامعه و دانشجویان زدند. اما تمام تاثیران اقدامات ضد انسانی آنها در خیزشهای دیماه ۹۶ و آبان ۹۸ و بویژه در انقلاب “زن، زندگی، آزادی” نفش بر آب شد و جنبش دانشجوئی علیرغم همه این سرکوبها همچنان پیشتاز باقی ماند.
در شرایط کنونی که از گوشه و کنار این جامعه، فریاد اعتراض و مبارزه بلند شده است،در شرایطی که زنان آزاده این جامعه در عرصه های مختلف در مقابل ارتجاع اسلامی سینه سپرکرده اند، معلمان، بازنشستگان، کارگران و محرومان و ستمدیده گان به دادخواهی برخاسته اند، در چنین شرایطی بطور طبیعی باید انتظار داشت که جنبش دانشجوئی نیز، که از تجربه و سنتهای مبارزاتی ارزنده ای برخوردار است، در سال تحصیلی آینده خود را با فضای عمومی جامعه و مطالبات و خواسته های حق طلبانه محرومان و ستمدیدگان هماهنگ سازد.