علی بابایی کارنامی (عضو کمیسیون اجتماعی مجلس) روز سیزده بهمن به خبرنگار ایلنا گفت که اصلاحیه ماده ۵ بیمه کارگران ساختمانی تا چند روز دیگر در صحن علنی مجلس مورد رسیدگی قرار خواهد گرفت. او اضافه کرد که روز 5 بهمن در جمع کارگران و استادکاران ساختمانی، گرد آمده در مقابل مجلس حاضر شده و برای حل مشکلاتشان به آنها قول داده که مهمترینشان اصلاحیه ماده ۵ می باشد.
سه‌شنبه پنجم بهمن‌ماه طبق فراخوان قبلی جمع‌هایی از کارگران و استادکاران ساختمانی از شهرها و استان‌های مختلف با تجمع مقابل مجلس نسبت به عدم رسیدگی به مطالبات خود دست به اعتراض زدند.
گذشته از اصلاحیه ماده 5 بیمه کارگران ساختمانی این کارگران خواسته های دیگری نیز دارند. بهره‌مند کردن کارگران ساختمانی از مزایای قانون مشاغل سخت و زیان‌آور و غرامت ایام بیماری، صدور دستورالعمل‌های قاطع و کاربردی در الزام کارفرمایان به رعایت مسائل ایمنی در صنعت ساختمان و کاهش حوادث ناشی از کار در این صنعت، لغو دستورالعمل‌های یک طرفه سازمان تامین اجتماعی بر علیه کارگران ساختمانی از قبیل حذف بیمه کارگران تاسیسات، لوله کش آب و لوله کش گاز، قطع بیمه کارگران به بهانه عدم پرداخت بیمه به مدت ۳ماه، واگذاری بازرسی کارگران ساختمانی به کارگزاری‌ها، کاهش پرداخت حق بیمه ۳۵ سال برای کارگران ساختمانی و به رسمیت شناختن تشکل‌های کارگری از دیگر خواسته‌های این کارگران است.
در گردهمایی اعتراضی یاد شده راجع به مشکلات بیمه کارگران صحبت شد. رئیس کانون کارگران ساختمانی استان قم به ایلنا گفت که از حدود دو سال پیش و به بهانه‌اصلاح ماده ۵ قانون بیمه‌های اجتماعی کارگران ساختمانی، هیچ کارگر ساختمانی‌ای بیمه نشده است.
او با اشاره به خطرناک بودن شغل کارگران ساختمانی گفت که ۱۴ میلیون کارگر در تمامی رشته‌های شغلی، ۵۰ درصد حوادث کار را به خود اختصاص می‌دهند اما نیم دیگر این حوادث، برای تنها دو میلیون کارگر ساختمانی رخ می‌دهد.
یک فعال دیگر گفت: داربست‌های ناایمن موجب شده که کارگران مانند ”برگ خزان” بر زمین بریزند به گونه‌ای که سالانه حدود ۷۰۰ تا هزار کارگر ساختمانی جان می بازند.
او با اشاره به موانع بیمه کارگران ساختمانی گفت که کارگران ساختمانی حتی در ۶۰ سالگی هم بازنشسته نمی‌شوند و رنگ و بوی بازنشستگی را هم نمی‌بینند.
بنا به اطلاعات علی بابایی کارگران ساختمانی بیش از دو میلیون نفرند. بر طبق ادعای علی شوکت، عضو خانه کارگر و رئیس “کانون سراسری انجمن‌های کارگران ساختمانی” از این تعداد یک میلیون و دویست هزار نفرشان در تشکل یاد شده عضو هستند. 50 هزار از آنها در استان کردستان عضو انجمن ها می باشند.
اکثر کارگران ساختمانی از حمایت‌های چندانی برخوردار نیستند. اینکه چه تعداد از کارگران ساختمانی تحت پوشش سازمان تامین اجتماعی قرار گرفته و بیمه شده اند به طور دقیق معلوم نیست. طبق اطلاعات موجود هم از 600 هزار نفر صحبت به میان آمده و هم از ۸۳۵ هزار نفر مسئولین تامین اجتماعی از نبود بودجه لازم در اینمورد گلایه میکنند.
اکثریت تام کارگران ساختمان به دلیل سرمای زمستان و باد، باران و برف و نیز ویروس کرونا بیکار شده و با وضع بیمه ای که بیان شد اکثر آنان باید سفره را کوچکتر کرده و برای انداختن همان سفره کوچک هم مهمان جیب، خویشاوندان، هم طبقه ای ها بوده و یا به دستفروشی، کولبری در کردستان و سوختبری در سیستان و بلوچستان روی آورند. در دو عرصه اخیر با مرگ توسط جنایتکاران رژیم و یا موانع طبیعی روبرویند. در چنین شرایطی تلاش و مبارزه برای تامین بیمه از اولویت برخوردار میشود.
بر اساس منابع سازمان تامین اجتماعی حق بیمه کارگران ساختمانی باید ۳۰ درصد باشد که ۷ درصد آن توسط بیمه شده باید پرداخت شود و ۲۰ درصد شامل محل پروانه ساختمانی و ۳ درصد سهم دولت خواهد شد. اما در حال حاضر سازمان تامین اجتماعی قانونا و بر روی کاغذ از محل پروانه تنها 15 درصد سهم دارد. این سازمان در اصلاحیه ماده 5 خواستار 20 درصد از محل پروانه شده است. بعضی فعالین کارگری می گویند که شهرداری ها و به ساز بفروش ها، که این روزها انبوه سازان خطاب میشوند و فعال اصلی صنعت ساختمانند، ارگان و افراد نیرومندی هستند که همان 15 درصد هم پرداخت نمی کنند تا چه رسد به 20 درصد. طبق اصلاحیه مذکور، در صورت تصویب قرار است همه کارگران ساختمانی بیمه شوند. اما تا آن قدرتمندان بر صنعت ساختمان سلطه دارند و سهم خود را پرداخت نکنند وضع بیمه کارگران ساختمانی و تعداد بیمه شدگان بهبود محسوسی نخواهد کرد. در ضمن کارگران افغانستانی مشمول هیچ قانون و لاجرم هیچ بیمه ای نیستند. به عقیده بعضی از فعالین کارگری 36 هزار کارگری که به کردستان عراق می روند عمدتا در صنعت ساختمان به کار مشغولند و آنها نیز باید مورد حمایت دولت و سازمان تامین اجتماعی قرار گیرند که از آنهم خبری نیست. نباید فراموش که این بخش عمدتا در ایران به کار ساختمانی مشغول بوده اند.
کارگران ساختمان به لحاظ جمعیتی بخش نیرومندی از طبقه کارگرند. آنها در خطرناک ترین صنعت کشور و محروم از حمایت های لازم به کار مشغولند. البته تا حکومت در دست بورژوازی و دولتش باشد از حمایت لازم خبری نیست، اما می توان سطحی از حمایت را به کارفرماها و دولت تحمیل کرد. واقعیتش اینست تا کارگران ساختمانی به امید مجلس، اداره کار و تشکل های تحت اتوریته خانه کارگر باشند به خواست های ممکن و در حد انتظار خویش هم نخواهند رسید. لازم است آنها همچون کارگران هفت تپه، نفت و گاز و پتروشیمی و معلمین به نیروی خود متکی شوند.