نزدیک به یک ماه از لشکر کشی و حملات ارتش ترکیه به کردستان عراق می گذرد. روز سه شنبه ۲۷ خرداد ارتش ترکیه پس از ایجاد هماهنگی با جمهوری اسلامی و دولت عراق و با توافق و چراغ سبز آمریکا و روسیه حملات وسیع و گسترده ای را به کردستان عراق آغاز کرد. ارتش ترکیه در اولین روز عملیات، حملات موشکی خود را به ۱۵۰ نقطه از ارتفاعات قندیل، روستاهای دور و بر زاخو، دهوک و شنگال و مخمور آغاز کرد. تاکنون در بسیاری از مناطق نوار مرزی میان ترکیه و عراق تا عمق بیش از ۲۰ کیلومتر هم پیشروی کرده و تعداد زیادی پایگاه نظامی علاوه بر آنهایی که در گذشته داشت ایجاد کرده است. همزمان با شروع این عملیات، جمهوری اسلامی نیز که در یک معامله با دولت اردوغان موافقت کرده بود در این عملیات نظامی شرکت کند، به بهانه وجود پایگاه جریانات اپوزیسیون در نزدیکی مرز، مناطق حاج عمران، چومان و روستاهای اطراف را توپ باران کرد و آنهم موجب تلفات و خسارات زیادی به مردم ساکن منطقه شد. جمهوری اسلامی همچنین تحت عنوان انجام مانور نظامی واحدهایی از سپاه پاسداران را برای مدت کوتاهی در نوار مرزی میان ایران و اقلیم کردستان عراق مستقر نمود.
در سه دهه گذشته دولت ترکیه به بهانه حضور نیروهای پ. ک .ک بارها به کردستان عراق یورش نظامی کرده است. حتی در زمان رژیم صدام نیز توافقی صورت گرفته بود که مطابق آن ترکیه برای تعقیب نیروهای گریلا اجازه داشت به کردستان عراق وارد شود. اما ابعاد عملیات نظامی اخیر چه از نظر تعداد نفرات نظامی و مزدوران مسلح گروههای اسلامی و چه از لحاظ بکار گیری انواع اسلحه های مدرن از هواپیما، هلیکوپتر، پهباد، تانگ و توپ تا دیگر سلاحها و حتی از لحاظ طول زمان عملیات نیز با حملات و لشکرکشی های گذشته متفاوت است.
دولت ترکیه قبل از آغاز این عملیات مقدمات و ملزومات آنرا در هماهنگی و همکاری با رژیم اسلامی، دولت عراق و جلب رضایت آمریکا و روسیه فراهم کرده بود. روز ۲۲ خرداد “هاکان فیدان” رئیس دستگاه امنیت ترکیه “میت”، در بغداد با مسئولین عراقی دیدار و گفتگو نمود. یک روز قبل از شروع عملیات نیز جواد ظریف در یک سفر غیر منتظره به ترکیه با مقامات این کشور دیدار و گفتگو کرد. بنا براین می‌توان گفت حمله و لشکر کشی به کردستان عراق با چنین ابعادی نشان از اهداف دراز مدت تر و نقشه مند تری دارد. اهداف این حمله را نمی‌توان تنها در ضربه زدن به نیروهای پ . ک . ک. خلاصه کرد بلکه فراتر از آن است. از جمله اینکه ترکیه در این مدت با ایجاد پایگاههای متعدد می‌خواهد امکان ارتباط میان کردستان عراق با کردستان سوریه را قطع یا با مشکل مواجه سازد. همان کاری که با اشغال مناطقی در روژئاوا انجام داده است. تا هم تحرک نیروهای پ .ک .ک را محدود نماید و هم از ایجاد تشکیل هر نوع حاکمیت خود مدیریتی مردم کردستان جلوگیری نماید. البته این سیاست شوینیستی دولت فاشیست ترکیه مورد توافق دولتهای جمهوری اسلامی، سوریه و عراق نیز می باشد. بعلاوه در راستای آرزوی ناسیونالیزم ترک نیز هست که رؤیای احیای امپراتوری عثمانی را در سر دارد و همواره چشم طمع به اشغال موصل و حتی کرکوک هم دارد. به همین دلیل جریانات ناسیونالیست ترکیه در اپوزیسیون نیز از این حملات جنایت کارانه حمایت کرده اند.
اما در شرایطی که اقتصاد ترکیه با بحران عمیق سرمایه داری روبرو است. لیر ترکیه نسبت به چند سال قبل بیش از ۷۰ در صد ارزش خود را از دست داده است. در حالی که هم به دلیل عدم وجود امنیت و هم به دلیل شیوع ویروس کرونا صنعت توریسم که یکی از منابع اصلی درآمد دولت ترکیه بود راکد شده و بیکاری و فقر گسترش بیشتری یافته است، دولت ترکیه با بحرانهای عظیم داخلی و اجتماعی نیز روبرو شده است. این بحرانها و بروز دو انشعاب در رهبری حزب “عدالت و توسعه ” در سال گذشته و عمل‌کرد سرکوبگرانه اردوغان موجب ریزش در صفوف این حزب و پایین آمدن بیشتر نفوذ و اعتبار آن شده است. تا جائی که در انتخابات سال گذشته شهرداریها حزب آک پارتی در کلان شهرهای ترکیه با شکست فضیحی روبرو شد. به این دلیل می‌توان گفت که هدف اصلی اردوغان از جنگ افروزی و اِشغال کردستان و دیگر ماجراجوئیهای نظامی در منطقه از جمله در لیبی، فرافکنی معضلات داخلی به خارج از ترکیه برای فریب افکار عمومی است.
لشکر کشی و عملیاتهای جنگی ترکیه به ویژه در فصل برداشت محصول موجب تلفات و آتش سوزی و خساراتهای فراوان به مردم منطقه شده است. صدها روستای منطقه در نوار مرزی که روزانه بمباران و توپباران می شوند تخلیه شده و مردم آن آواره گشته اند. رسانه‌های دولتهای سرمایه داری در مقابل جنایات حکومت ترکیه که در این مدت روزانه در جریان بوده، سکوت اختیار کرده اند. حکومت عراق و اقلیم کردستان که روابط اقتصادی وسیعی با ترکیه دارند و سالانه سر به دهها میلیاد دلار می‌زند و سود زیادی عاید ترکیه می‌گردد، بجای اعتراض و قطع روابط تجاری با ترکیه به خاطر تعرض به جان و مال مردم کردستان و بجای جبران خساراتهای وارده به مردم، به موضع گیریهای فرمال بسنده کرده اند که گویا عملیات و لشکر کشی ترکیه نقض حاکمیت خود آنان ست و سفیران ترکیه و جمهوری اسلامی را احضار کرده است. احزاب و جریانات ناسیونالیست در منطقه نیز در مقابل تجاوز ارتش ترکیه یا سکوت اختیار کرده اند یا حضور پ .ک .ک در منطقه را توجیه گر عملیات جنایتکارانه ترکیه قلمداد کرده‌اند .
بدیهی است آنچه می‌تواند مانع تداوم جنایات دولتهای ترکیه و جمهوری اسلامی در منطقه گردد، نمی‌تواند نیرویی جز نیروی مقاومت و مبارزه سازمان یافته توده های مردم کارگر و زحمتکش کردستان در همبستگی با هم سرنوشتانشان در منطقه باشد. مبارزه‌ای که با اتکا به حمایت و پشتیبانی مردم آزادیخواه و انقلابی و جریانات و انسانهای چپ و کمونیست در سازمان دادن اعتراضات وسیع توده ای علیه این حاکمیتهای ارتجاعی و ضد انسانی پیش برده شود و بساط رژیمهای دیکتاتوری و ضد انسانی را از بیخ و بن درآورد.