با گذشت ۲۴ ساعت از آتش زدن زندان اوین هنوز ابعاد رویداد شب گذشته این زندان در پرده ایی از ابهام قراردارد. پنهانکاری و گزارش های ضد و نقیض مقامات رژیم، درکنار بی خبری از وضعیت شماری از زندانیان سیاسی، جابجائی تعدادی از آنها و قطع ملاقات ها، برنگرانی های مردم و خانواده های زندانیان افزوده است.
اطلاعات تاکنونی نشان می دهد که ارگان های امنیتی رژیم و ارتش سایبری شان از صبح دیروز با پخش اخبار ساختگی و ضد و نقض، فضاسازی برای این جنایت را آغاز کرده بودند. به نظر می رسد مقامات امنیتی برای مرعوب ساختن مردم و بدست آوردن بهانه برای هجوم به زندان و کشتار زندانیان سیاسی برنامه ریزی رذیلانه ای کرده بودند. تجربه جنایات تابستان سال ۶۷ و کشتار ددمنشانه هزاران زندانی سیاسی نشان داده است که جنایت پیشگی رژیم، حد و مرزی ندارد و امروز نیز خطر بر بالای سر زندانیان سیاسی می چرخد.
قوه قضاییه طی بیانیه ای اعلام کرد که در آتش‌سوزی زندان اوین چهار زندانی بر اثر استنشاق دود درگذشتند و ۶۱ نفر مجروح شدند. براساس این بیانیه هر چهار زندانی فوت شده جزو محکومان عادی بوده اند که دوران محکومیت خود را سپری می کردند. در حالی که حادثه زندان اوین جهانی شده، رسانه های وابسته به رژیم تلاس می کنند که فاجعه را جزیی و تصادفی قلمداد کنند.
زندان اوین یکی از بزرگترین و مشهورترین زندان سیاسی ایران است که در دو رژیم سلطنتی و اسلامی شاهد جنایات هولناک علیه زندانیان سیاسی و جنایت علیه بشریت بوده است.
زندان اوین در دوره محمد رضا پهلوی هم شاهد جنایات بیشمار ساواک شاه بود. در سال ۱۳۵۴ در توطئه ای برنامه ریزی شده، ساواکِ رژیم سلطنتی، ۹ نه نفر از زندانیان سیاسیِ زندان اوین را در تپه های اوین به بهانه فرار از زندان اعدام کردند .
داستان ساواک برای اعدام زندانیان سیاسی بسیار شبیه همین داستان امروز جمهوری اسلامی در زندان اوین است. در سال ۱۳۵۴ “بیژن جزنی” از رهبران سازمان چریکهای فدائی خلق ایران و هشت زندانی سیاسی دیگر جان باختند .
زندانیان سیاسی ایران جزو شریف ترین و آگاه ترین فرزندان مردم ایران هستند و دفاع از زندانیان سیاسی یک ضرورت انسانی و مبارزاتی مردم است. فعالیت برای آزادی زندانیان سیاسی جزو ضروری ترین و مبرم ترین خواست‌ها و وظایف هر انسان شریف و آزاده ای است.
حکومت اسلامی مسئول جان زندانیان سیاسی است و توطئه آتش زدن زندان‌ها و قتل عام زندانیان سیاسی جنایت علیه بشریت است. در دهه شصت جمهوری اسلامی چندین هزار زندانی سیاسی را قتل عام کرد و حاکمانِ فعلی، قادر نخواهند شد آن جنایات را در دنیای امروز تکرار کنند.
رژیم اسلامی برای ترساندن مردم معترض، برای به انحراف کشاندن مبارزات مردم، از هیچ جنایت و توطئه ای دریغ نخواهد کرد. ترور و لشکر کشی در کردستان، جنایت در بلوچستان، موشک باران اقلیم کردستان، حمایت از جهادیون و تلاش برای مسلح کردن آنها در شهر سنندج و دیگر شهرهای کردستان و بالاخره آتش زدن زندان‌ها در رشت و تهران بخشی از نقشه های شوم جنایتکاران حاکم اسلامی است.
دفاع از زندانیان سیاسی و مبارزه برای آزادی آنها باید در صدر خواستهای مردم معترض قرار گیرد. دفاع از خانواده های زندانیان سیاسی در این شرایط دردناک برای آنها می تواند حداقل کاری باشد که ما می توانیم برای زندانیان سیاسی انجام دهیم.
زندان اوین شاهد جنایات هولناک علیه زندانیان سیاسی در دو رژیم سلطنتی و اسلامی
