وزیر کار در بامداد روز دوشنبه 29 اسفند میزان حداقل دستمزد مشمولان قانون کار را 27 درصد اعلام کرد. حداقل دریافتی این کارگران با افزایش سایر مزایا به کمتر از 6 میلیون تومان در ماه خواهد رسید. این در حالی است که بانک مرکزی و اداره آمار خود رژیم متوسط حداقل ضروری برای گذران یک خانواده را هیجده میلیون تومان و فعالان مطلع کارگری این میزان را با توجه به میزان واقعی تورم کالاهای مورد نیاز کارگران و زحمتکشان را بین 25 تا 30 میلیون در ماه اعلام کرده اند.
وزیر کار زمانی رقم شرم آور افزایش 27 درصدی را به اطلاع رساند تا کارگران و تشکل های کارگری امکان عکس العمل و اعتراض نداشته باشند. اما برخی از تشکل های کارگری بلافاصله به این تصمیم مقبول سرمایه داران و دولت عکس العمل نشان دادند. سندیکای شرکت نیشکر هفت تپه در اولین روز فروردین در بیانیه ای تخت عنوان: “سال 1402، سال استثمار بیشتر” نوشت:
” تعیین مزد سال ۱۴۰۲، چندین برابر زیر خط فقر رسما از طرف نهاد حکومتی به معنی تحمیل فقر و نداری بیشتر است.”
اتحادیه آزاد کارگران ایران پیرامون تعیین حداقل مزد کارگران برای سال ۱۴۰۲ در قسمتی از بیانیه اش نوشت:
“بدون حتی یک لحظه اندیشیدن هم میتوان فهمید که این میزان از دستمزد برای کارگران درمقابل رقم واقعی هزینه‌های معیشت خانوار که به بالای ۳۰ میلیون تومان در ماه رسیده، نه حکم تداوم زندگی بلکه حکمِ تشدید فقر و فلاکت و مرگ است.”
کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری راجع به افزایش 27 درصدی حداقل دستمزد سال 1402 بیانیه داد. در بخشی از بیانیه، که در 29 اسفند نوشته شده، آمده است:
” شورای عای کار” به عنوان ابزار دست صاحبان سرمایه و دولت، تصمیمی گرفت که نتیجه ای جز تشدید فقر و خانه خرابی هرچه بیشتر کارگران و سایر مزدبگیران در بر نخواهد داشت.”
در بخش پایانی بیانیه آمده است:
“کارگران ایران همچنین می توانند به ویژه در شرایط کنونی که اوضاع بیش از هر زمان دیگر مساعد است با اتحاد و یکپارچگی خود، در همه عرصه ها، سرمایه داران و مدافعان آن را در هر شکل و هیئتی به عقب نشینی وادار کنند و در عین حال نقطه اتکایی برای پیشبرد اعتراضات و مبارزه مردم برای رهایی از وضعیت فلاکت بار موجود باشند”.
رژیم مستاصل اسلامی و سرمایه دارن زبون ایران و گرفتار شده در شرایط انقلابی انقلاب “زن، زندگی، آزادی” تشخیص داده اند که باید طبقه کارگر و مزد بگیران را هر چه بیشتر به عمق فقر رانده و امکان هرگونه اقدام انقلابی را از آنها بستانند. اما کارگران از قول اعضای سندیکای هفت تپه چنین به آنها جواب داده اند:
“چاره ما وحدت و تشکیلات است، چاره ما این است که نظام استثمارگر سرمایه داری را به زیر بکشیم. چاره این است که به این روابط و مناسبات نابرابر پایان دهیم. ما کارگران باید آگاهانه مبارزه کنیم، بدانیم که حاصل کار و رنج ما باید در اختیار خود مان باشد، حاصل رنج و کار ما باید برای رفاه و آسایش مورد استفاده قرار گیرد، ما باید مبارزه کنیم برای رهایی از مناسباتی که عامل این سیه روزی هاست.
متشکل شویم، بر علیه سرمایه داری مبارزه کنیم، خود بر سرنوشت خود حاکم شویم و نگذاریم حاصل کار و رنج ما به جیب سرمایه داران سرازیر شود. متحدانه برای زندگی خود تصمیم گیرنده باشیم.
باید بر علیه شورای عالی کار، این نهاد حکومتی و سرمایه سالار ایستاد و درب این نهاد و دیگر نهاد های سرمایه سالار را به گِل گرفت.”