بنا به گزارش ها روز سه‌شنبه ٢٣ اردیبهشت، در پی تیراندازی نیروهای نظامی به سمت گروهی از کولبران در ارتفاعات مرزی شهرستان سردشت در استان آذربایجان غربی، یک کولبر جوان به نام”کامران مولانیا”پدر یک کودک هفت ساله اهل روستای “گولان” جان خود را از دست داد. این گروه از کولبران بدون اخطار قبلی، از فاصله نزدیک و به اتهام حمل کالای قاچاق مورد شلیک قرار گرفته‌اند.این در حالی است که برپایە گزارش های رسیدە در ساعات اولیە بامداد روز شنبە ٢٠ اردیبهشت نیز نیروهای مسلح رژیم در مرز ” بلەسور سفلی” واقع در شهرستان خوی بە سوی دستەای از کولبران آتش گشودە و یک کولبر با نام”لقمان چهارگوشە” را بە قتل رساندە و دو کولبر دیگر بە نام های “منصور چهارگوشە” و “میثم محمدی” را بە شدت زخمی کردەاند. همزمان، یک کولبر اهل بانە با نام”کیوان کوثری” در حین کولبری در ارتفاعات مرزی چومان این شهرستان،در اثر سقوط از صخرە جانش را از دست دادە است.
این کارگران کولبر هم به دست مزدوران جمهوری اسلامی و به پیروی از حکم جنایتبار سرتیپ پاسدار حسین ذوالفقاری معاون سیاسی و امنیتی وزیر کشور رژیم که زمانی ضمن آنکه کولبران را قاچاقچی و جرم آنان را نا بخشودنی خوانده بود،اعلام کرده بود: “ما در مناطق مرزی خط قرمز نداریم؛ به هر کسی که وارد مناطق مرزی شود اخطار می دهند و اگر توجه نکرد مورد هدف قرار می گیرد”. اگر در عصر بحران کرونا و قرنطینه، جمهوری اسلامی در دفاع از سودآوری سرمایه همه جا کارگران را در سر دو راهی ماندن در خانه و تحمل گرسنگی بچه ها یا در جستجوی نان و تحمل خطر مبتلا شدن به ویروس مرگبار کرونا قرار داده، اما در کردستان کارگر کولبر در جستجوی نان علاوه بر خطر مبتلاشدن به کرونا باید خطر مرگ در اثر شلیک مستقیم مزدوران سرمایه را هم بر خود هموار کند.
کولبرانی که برای پیدا کردن لقمه نانی قدم در جاده مرگ می نهند و به کار حمل محموله در نوار مرزی روی می آورند، در واقع نیروی کار اجیر شده تجار و دلالانی هستند که در شهرها و روستاهای مرزی کردستان مستقر هستند، اجناسی را از یک نقطه مرزی روانه و یا دریافت می کنند و بیشترین و بالاترین منفعت ها را بی آنکه هیچ خطری تهدیدشان کند به جیب می زنند و دستمزد ناچیزی به کولبران می پردازند. طی سال های اخیر رکود شدید اقتصادی در ایران و تنگناهای مالی جمهوری اسلامی به عنوان محرکی برای توسعه تجارت کالاهای “قاچاق” در مناطق مرزی کردستان عمل کرده است. در این سال ها پا به پای افزایش نرخ بیکاری در شهرهای کردستان شمار بیشتری از کارگران بیکار به کولبری روی آورده اند و هر اندازه که شمار کولبران افزایش پیدا کرده دستمزد ناچیز آنها کاهش پیدا کرده است. کولبران اگر در گذشته برای حمل هر کیلو بار مبلغ ۱۷ تا ۱۸ هزار تومان دریافت می کردند اکنون مجبورند در ازای حمل هر کیلو ده هزار تومان هم کوله ها از گذرگاه مرگ عبور دهند. آنها در جستجوی نان مجبورند کولبری کنند و همین جبر نان است که باعث شده خطرات و سختی های راه را با جان بخرند. اما اگر افزایش شمار کولبران کاهش شدید دستمزد آنان را در پی داشته است، در مقابل کسب و کار بخش هایی از بورژوازی تجاری کرد را پر سودتر کرده است.
با اینهمه تحت حاکمیت رژیم جمهوری اسلامی کولبری این کار سخت و پر مخاطره برای کارگران بیکار برای آن انسانهای شریفی که آهی در بساط ندارند و در جستجوی تأمین معیشت خود و خانواده شان تن به هر مخاطره ای می دهند ”شغل” به حساب می آید. اما جمهوری اسلامی این حقیقت ساده را هم به رسمیت نمی شناسد و برای توجیه جنایات خود در حق کولبران زحمتکش مناطق مرزی، آنان را قاچاقچی، اخلال گران اقتصادی و مجرم معرفی می کند. عوامل رژیم در شرایطی این کولبران زحمتکش را مجرم و اخلال گران اقتصادی معرفی می کنند که این مردم زحمتکش دخالتی در قاچاق سازمان یافته که توسط سپاه پاسداران و برخی نهادهای رسمی و نیمه رسمی وابسته به آن سازماندهی و مدیریت می‌شود، ندارند.
این شرایط سخت و دشواری که رژیم به زحمتکشان نوار مرزی تحمیل کرده گوشه ای از پیامدهای سیاست شوونیستی جمهوری اسلامی علیه مردم کردستان است که طی چهار دهه گذشته با تکیه به میلیتاریزه کردن این منطقه و اعمال سیاست های سرکوبگرانه و امنیتی کردن فضای شهرها آن را پیش برده است. همین سیاست و پافشاری رژیم جمهوری اسلامی بر تداوم آن، زمینە تداوم جنبش انقلابی کردستان را فراهم کردە است. جنبش رادیکالی که کارگران و زحمتکشان و کولبران کردستان نیروی محرکه اصلی آن هستند، جنبشی کە چنین محرومیت ها و بی حقوقی هایی را سرنوشت محتوم مردم ستمدیده کردستان نمی داند و می خواهد به این همه مصائب و محرومیت و ستمگری ها پایان بخشد. بدون شک کارگران و مردم زحمتکش در کردستان در این مبارزە انقلابی و حق طلبانه تنها نیستند و کارگران و مردم زحمتکش سایر نقاط ایران را کە آنها نیز از حاکمیت اسلامی بە تنگ آمدەاند به همراە دارند. فعالین و پیشروان جنبش کارگری ایران لازم است آشنا کردن هر چه بیشتر کارگران ایران و افکار عمومی با شرایط پر مخاطره “شغل” کولبری و درد و رنج و مبارزه حق طلبانه کولبران را امر خود بدانند و علیه کشتار آنان و در دفاع از حقوق انسانی این هم طبقه ای های خود، از هیچ تلاشی کوتاهی نکنند.
در شرایطی که کشتار کولبران ادامه دارد، مردم کردستان و در پیشاپیش آنان کارگران نباید در مقابل این جنایت و زورگویی آشکار رژیم جمهوری اسلامی دست روی دست بگذارند. کارگران و مردم ستمدیده کردستان که در سالهای اخیر صحنه های پر شوری از مبارزه علیه زور و اجحاف رژیم را به نمایش گذاشته اند، نباید نسبت به کشتار کولبران بی تفاوت باشند. لازم است فعالین و پیشروان جنبش کارگری و انسانهای مبارز در کردستان برای برپائی یک کمپین سیاسی و تبلیعی علیه کشتار کولبران دست به دست هم بدهند و آن را به یک جنبش اعتراضی تبدیل کنند.