کارگران، مردم زحمتکش.
امسال در حالی به پیشواز اول ماه مه (روز جهانی کارگر ) می رویم که نظام سرمایه داری کماکان در بحران ساختاری خود دست و پا می زند. نظام سرمایه داری در طول حیات خود برای بقاء انسانها را به تباهی کشانده تا اینکه بتواند چند صباحی عمر زالوسفتانه خود را طولانی کند. این روزها دولت های سرمایه داری جهانی در برابر رشد همه گیری ویروس کرونا مستاصل شده و برای مقابله با آن تنها راهشان این بود که مردم را بدون تامین نیازهای معیشت روزانه قرنطینه خانگی کنند. با قرنطینه خانگی مردم ، نظام سرمایه داری پیش از بیش دچار بحران مالی شد، به شکلی که امروز یارای مقابله با آن را ندارد. با آمدن این غول بی دست و پا ( کووید 19 ) بحران ساختاری نظام سرمایه داری را در سراسر جهان صد چندان کرده است. نظامی که قرنهاست انباشت سود می کند در مقابل این ویروس به هراس افتاده و توان مقابله با آن را ندارد و امید به زنده ماندن را از دست داده است . نظام سرمایه داری بدون آنکه توانسته باشند بحران ساختاری قبل از ویروس کرونا را کنترل کنند ؛ بحران بیکاری و گرانی مربوط به این ویروس را نیز به بحرانهای او اضافه شده و در فکر بازگشت از قرنطینه خانگی مردم هستند.
کشور ما نیز از تغییر و تحولات حاکم بر اقتصاد جهان بدور نمانده و تاکنون نتوانسته از بحرانی که سالهاست گریبان اقتصاد کشور را گرفته رهایی یابد و بحران کرونا و بیکاری کارگران مربوط به این ویروس به آن اضافه شده است. بیکاری در جامعه ما همچنان بیداد میکند، سفره کارگران زیر سایه گرانی و تورم لجام گسیخته، دستمزدهای بشدت زیر خط فقر، عدم امنیت شغلی با رواج قراردادهای موقت و سفید امضاء و… به طوریکه طی سالهای اخیر تمامی برنامه های اقتصادی ارائه شده برای برون رفت از بحران ،کاملا تابعی از برنامه های ریاضتی دیکته شده از سوی بانک جهانی و صندوق بین المللی پول بوده است. از قانونی کردن اخراج کارگران در قانون کار گرفته تا افزایش سن بازنشستگی به صورت پله کانی و پرداخت حقوق پله کانی به بازنشسته ها و…
با وجود تعرضات جبهه سرمایه علیه معیشت طبقه کارگر، هر چند کارگران بصورت پراکنده و گاها متحدانه و سراسری علیه بی حقوقی های اعمال شده اعتراض کرده اند. اما این اعتراضات نتوانسته آنچنان باید و شاید کارفرمایان و حامیانشان را به عقب برانند. به همین خاطر هم بوده که هر سال دولت و کارفرمایان بسته به اوضاع و احوال خودشان دستمزدها را تعیین می نمایند. ما می دانیم که طبقه کارگر در تعیین دستمزد هیچ گونه نقشی ندارد و تنها برای عریضه خالی نبودن جلسات سه جانبه گرایی است که آنها را به جلسات دعوت می کنند. سال 1399 این حقیقت برملا شد که حتی نماینده کارگران که از سوی شورهای اسلامی کار بعنوان نماینده ما کارگران در شورای عالی کار در جلسات شرکت می کنند. اگر هم مصوبات شورای عالی کار را امضاء نکنند هیچ اتفاقی نخواهد افتاد و بدون امضای نماینده به اصطلاح کارگران بحشنامه شورای عالی کار جهت اجراء به تمام مراکز های مربوطه ابلاغ خواهد شد.
با توجه به وضعیت معیشتی کارگران و مردم محروم جامعه در این شرایط بحرانی که اکثریت کارگاه های کوچک بر اصل ویروس کرونا تعطیل و کارگران آن بیکار شده اند. ما کارگران امضاء کننده این قطعنامه خواست و مطالبات آنی کارگران را به شرح زیر رو به دولت حاکم بر ایران اعلام خواهیم کرد.
1 – دولت سرمایه داری حاکم بر ایران باید همه تشکلهای که توسط خود کارگران تاسیس شده اند ؛ به رسمیت بشناسد و آنها را ثبت کند.
2 – دولت باید برابری کامل زن و مرد را در تمام جوانب زندگی از جمله اجتماعی ؛ سیاسی ؛ اقتصادی به رسمیت بشناسد و به کلیه قوانین تبعیض آمیز علیه زنان پایان دهد.
3 – لغو کلیه احکام غیر قانونی زندان، شلاق، تبعید و… علیه فعالین کارگری و معلمان و آزادی کلیه زندانیان سیاسی .
4 – ممنوعیت کار کودکان و تامین هزینه خانواده های که نیاز به کار کودک دارند ، حق تحصیل رایگان برای همه کودکان از جمله کودکان اتباع خارجی .
5 – توقف اخراج و بیکارسازی ها، لغو کلیه قراردادهای موقت و سفید امضاء و پرداخت بیمه بیکاری بدون در نظر گرفتن سوابق بیمه ای به کلیه کارگران بیکار از جمله کارگران ساختمانی تا مشغول به کار.
6 – پرداخت بیمه بیکاری به کلیه کارگران بیکار که این روزها به خاطر ویروس کرونا کار خود را از دست داده اند تا پایان اعلام رسمی ویروس کرونا از سوی وزارت بهداشت.
7 – ما کارگران بر این عقیده ایم که طبقه کارگر می بایست مستقیما در تعیین سرنوشت خود دخیل باشد و ضمن اینکه هرگونه تعیین تکلیف برای کارگران از بالا را امری غیر کارگری می دانیم، خواستار لغو اصل سه جانبه گرایی شورای عالی کار در تعیین دستمزد کارگران هستیم.
8 – تعیین دستمزد دو میلیون و ششصد هزار تومانی از سوی شورای عالی کار را تحمیل مرگ تدریجی بر میلیون ها کارگر دانسته و خواهان افزایش دستمزدها متناسب با تورم موجود در جامعه هستیم.
9 – دستور قرنطینه و در خانه ماندن مردم محروم جامعه و کارگران به خاطر جلوگیری از ویروس کرونا بدون تأمین معیشت میسر نیست. دولت باید با پرداخت حقوق کافی به همه مردم محروم و کارگران بیکارشده اقدام کند.
10 – ما حمایت خود را از بازنشستگان که هر هفته روزهای یک شنبه در بستر خیابان هستند اعلام می کنیم و حمایت از بازنشستگان وظیفه همه کسانی می دانیم که خود را با طبقه کارگر تداعی می کند.
11 – دولت حاکم بر ایران بجای روز کارگر یک هفته را بنام کارگر نام گذاری کرده است. این خیانت به طبقه کارگر است و باید لغو گردد.
12 – اول ماه مه برابر با یازده اردیبشت باید کلیه مراکزهای کار تعطیل و در آن روز معیین کارگران بتوانند مراسم های خود را برگزار کنند.
این قطعنامه با یک مقدمه و 12 بند به تصویب امضاء کنندگان زیر رسید و بنابه درخواست جمعی از کارگران صنف ها مختلف آن را در فضای مجازی منتشر خواهیم کرد.
1 – عثمان اسماعیلی 2 – علی حسینی 3 – کاوه حکیمی 4 – نجیبه صالحزاده 5 – محمود صالحی 6 – فردین میرکی 7 یدالله صمدی.
تاریخ نشر ساعت 12 شب روز پنجشنبه مورخ 9/2/1400