خیزش انقلابی مردم در عراق پر توان و نیرومند همچنان ادامه دارد. جنبشی که از روز نهم مهر ماه با شرکت چند هزار نفر، بر علیه فساد، بیکاری و سطح پائین خدمات عمومی از میدان آزادی بغداد آغاز شد، طی مدتی کمتر از 24 ساعت به یک حرکت چندین ملیونی در شهرهای مرکز و جنوب عراق گسترش یافت. یک هفته بعد دولت عراق فریبکارانه وعده اصلاحات در قانون اساسی، برگزاری انتخابات زود رس و ایجاد فرصتهای شغلی برای جوانان را داد. همزمان با خشونت تمام اقدام به کشتار تظاهر کنندگانی نمود، که با دستهای خالی در مقابل نیروهای دولتی و واحدهای جنایتکار حشد شعبی سینه سپر کرده بودند.
از آن پس رویاروئی ها روز بروز شدید تر شدند و شعارهای مردم بپا خاسته مرزهای هر مطالبه ای را در نوردیدند. روز دوم آبان اعتصاب عمومی اعلام شد و پاسخی قاطعانه گرفت. در این روز برای اولین بار مطالبه از دولت جای خود را به شعار سرنگونی کل هیات حاکمه عراق داد. تظاهر کنندگان خواستار انحلال کلیه احزاب سیاسی شریک در دولت، برکناری دولت و همه گروهها و نیروها و نهادهای وابسته به آن و ایجاد عراقی جدید با حاکمیتی برخاسته از مردم قیام کننده شدند. این تحول در هدف و درشعارها ، در عین حال با جهت گیریهای ضد جمهوری اسلامی همراه بود. تظاهر کنندگان خواهان پایان دادن به دخالتهای جمهوری اسلامی در عراق بودند. در همین رابطه کنسولگری های جمهوری اسلامی چند بار به آتش کشیده شدند. در این مرحله در حالیکه عادل عبدالمهدی نخست وزیر آماده بود از پست نخست وزیری کناره گیری کند، اما بعد از دیدار با فرمانده سپاه قدس و تحت فشار جمهوری اسلامی در پست خود باقی ماند. در این مقطع از مردم خواست که به وی 45 روز فرصت بدهند تا خواسته های آنان را تامین کند. پاسخ مردم قیام کننده قاطع و روشن بود. آنها هرگونه اصلاحاتی تحت سلطه این هیات حاکمه را غیر ممکن می دانستند. آنها به خوبی دریافته بودند که مهلت 45 روزه یک تاکتیک فریبکارانه برای فرونشاندن شور انقلابی مردم بیش نیست.
هفتم آذر ماه یکی از خونبار ترین روزهای خیزش دو ماه گذشته در عراق بود.در این روز نیروهای دولتی در شهر ناصریه با بیرحمی تمام 46 تن از تظاهرکنندگان بیدفاع را کشتند و دهها نفر را زخمی نمودند. این جنایت نه تنها مردم را مرعوب ننمود، بلکه تظاهرات در بغداد و ناصریه و شهرهای دیگر در روزهای بعد گسترده تر ادامه یافت و عادل عبدالمهدی تحت فشار مردم کناره گیری نمود. این استعفا در حالی صورت گرفت که جمهوری اسلامی در جریان خیزش دو ماه گذشتۀ عراق، به کمک نیروهای حشد شعبی ، نهایت تلاش خود را کرد تا بتواند عادل عبدالمهدی را در این مقام حفظ کند .اگرچه معترضان انتشار خبر کناره گیری عبدالمهدی جشن گرفتند، اما همزمان اعلام کردند که این استعفا آغاز راه است و آنها تا زمانی که کل طبقه حاکم عراق برچیده نشود، به اعتراضات خود ادامه خواهند داد. اکنون با کناره گیری نخست وزیر بحران سیاسی در عراق وارد مرحله جدیدی شده است. هیات حاکمه در بن بست قراگرفته است. دارودسته ای که طی دو ماه 420 انسان آزاده و بیدفاع را از مردمی که میخواهند بر سرنوشت خود حاکم باشند به خاک و خون کشیده اند و 18000 تن را زخمی کرده اند، اکنون در موقعیتی قرار گرفته اند که نه راه پیش دارند و نه راه پس. همه میدانند که عراق دیگر به شرایط دوماه قبل باز نمیگردد و تغییر و تحول در این کشور اجتناب ناپزیر شده است. اینکه ماهیت تحولات آتی در عراق چه خواهند بود، هنوز به دقت قابل پیش بینی نیست. قدر مسلم این است که به عنوان یک دست آورد اولیه، جمهوری اسلامی دیگر در عراق آینده ای ندارد. اما خیزش انقلابی مردم عراق در عین ترقی خواهانه بودن، عادلانه بودن و توده گیر بودن آن، هنوز از کمبودهای اساسی رنج می برد. مردم استانهای سنی نشین این کشور علیرغم نفرتی که از دارودسته های شیعه حاکم در این کشور دارند، در این حرکت مردمی مشارکت ندارند. مردم کردستان در حین تحسین ایستادگی و مقاومت مردم مناطق مرکز و جنوب عراق، عملا نقشی در شکل دادن به تحولات آتی در عراق ایفا نمی کنند. خیزش مردم در حین اینکه در این فرصت دو ماهه اشکالی از سازماندهی از پائین را تجربه کرده است ، اما همچنان از ستاد رهبری کننده و شناخته شده خود محروم است.
در این میان نقش مزورانه دولت آمریکا که تاکنون در قبال خیزش مردم این کشور سکوت پیشه کرده است، به عنوان خطری آینده خیزش انقلابی مردم را تهدید می کند. آمریکا دارای چندین پایگاه بزرگ نظامی در عراق است. بزرگترین سفارت خانه آمریکا در جهان در بغداد کار می کند. این دولت با هزینه های بسیاری که در این کشور صرف کرده است، با توجه به حضور بلامنازعش در عراق، به سادگی دست از سر مردم این کشور بر نخواهد داشت.
برطرف کردن نقاط ضعف این جنبش حق طلبانه، آگاهی بر مخاطراتی که آنرا تهدید می کند و خنثی کردن آنها علاوه بر شور و شوق و اراده انقلابی که امروز در این بخش از جامعه عراق موج می زند، به رهبری رادیکال، منسجم و با درایت نیاز دارد، رهبریی که بتواند کشتی انقلاب در عراق را به سرمنزل مقصود برساند. اینکه آیا این رهبری سرانجام در متن تداوم این خیزش مردمی شکل خواهد گرفت یا خیر، هنوز روشن نیست، آنچه که روشن است این واقعیت است که تا همین جا مردم این کشور یک گام بزرگ به جلو برای رهائی از شرایط فلاکت باری که طی چهار دهه گذشته در آن گرفتار بوده اند، برداشته اند.