وضعیت اسفناک بهداشت و درمان در ایران تحت حاکمیت رژیم اسلامی بر کسی پوشیده نیست. اما در این میان کمبود پرستار و پزشک و کادر درمانی بیش از کمبودهای دیگر، جان بیماران را به مخاطره انداخته است. بنابر گزارش ایلنا، “هرچند وزارت بهداشت در یکسال گذشته و پس از پاندمی کرونا با پیگیری‌های سازمان نظام پرستاری مجوز استخدام حدود ۵۲ هزار پرستار را صادر کرده است، اما بر اساس آمارهای موجود تاکنون تنها حدود ۱۳ هزار پرستار به‌طور قطعی استخدام و جذب شده‌اند.” این در حالی است که دست اندرکاران امور پزشکی و درمانی بارها گفته اند که حداقل به 100 هزار پرستار جدید نیاز هست تا تازه به حداقل های جهان در این زمینه نزدیک شویم.
عدم استخدام نیروهای پرستار در شرایطی است که فشار کار بر پرستاران به حد طاقت فرسا و غیر قابل تحملی رسیده است. به عنوان نمونه دو پرستار در مهرماه جاری در تهران خودکشی کردند. در شهریور نیز رییس انجمن روانشناسی تربیتی از آمار ۵۶ درصدی پرستاران ملایری که افکار خودکشی دارند، خبر داده بود. همچنین در زمستان سال گذشته دو نفر از پرستاران مراکز بیمارستانی تهران و رشت بدون هیچ‌گونه سابقه بیماری بر اثر ایست قلبی و در حین شیفت کاری جان خود را ازدست دادند.
مردم ایران و بویژه توده های کارگر و زحمتکش، مردم مناطق دوردست از مرکز و ساکنین شهرهای کوچک و روستاها، افرادی که بیماری‌های ویژه و تهدیدکننده ای دارند، برای دسترسی به درمان و دکتر، به بیمارستان و جراحی های ضروری با مشکلات بزرگ روبرو هستند. گرانی و کم یابی دارو، داروهای که تاریخ مصرف آنها تمام شده و برچسب های جدیدی به آن می زنند، هزینه بالای ویزیت دکتر، تخت بیمارستان و عمل جراحی، از جمله این مشکلات هستند.
در بیماری‌های خاص و کسانی که به مراقبت های ویژه ای احتیاج دارند وضعیت بسیار خراب تر است، برای نمونه یونس عرب، مدیرعامل انجمن تالاسمی ایران، می‌گوید نبودِ دارو و درمان مناسب این بیماران باعث شده است که میانگین عمر بیماران به ۳۰ سال برسد، در صورتی که در بقیه کشورها میانگین سن بیماران تالاسمی همچون دیگر افراد آن جامعه است. در روزهای گذشته مشکل تامین انسولین نیز برای چندمین بار مطرح شده است، و تامین داروی بیماران ام اس نیز به شرایط هشدار رسیده است.
بیکاری، گرانی، استبداد مذهبی، سرکوب و فشارهای روزمره شرایط روانی بخش قابل توجهی از مردم را به نگرانی مدام، عصبیت، درگیریهای زبانی و فیزیکی و غیره، کشانده است. درست در چنین شرایطی در ایران تعداد روان شناسان و روان پزشکان از بسیاری از کشورهای دیگر عقب افتاده تر است به ازای هر 18هزار و 500 خانوار در ایران یک روانشناس و مشاور خانواده وجود دارد در حالی که میانگین جهانی، یک روانشناس به ازای هر دو هزار و 500 خانوار است .
در حالیکه بر اثر تشدید فقر در میان اقشار کم درآمد جامعه، افزایش سوء تغذیه، شیوع انواع بیماری ها و میزان مرگ و میرهای زودرس، روز به روز بیشتر می شوند. کمبودهای پزشکی و درمانی، افزایش قیمت داروها سرعت این پروسه را بیشتر و بیشتر کرده است. هزینه گزاف خدمات پزشکی، گرانی شدید داروها در کنار گرانی سرسام آور دیگر اقلام مایحتاج زندگی، بهداشت و سلامت عمومی جامعه را به نازلترین سطح تنزل داده و بستر ازدیاد تلفات انسانی و کاهش طول عمر را هموار کرده است. بنا به گزارش رسمی سازمان بهداشت جهانی، سطح سلامت و تندرستی در ایران در وضعیت بسیار نامطلوبی قرار دارد و بر اساس برآورد این سازمان، رتبه سلامت در ایران تحت حاکمیت جمهوری اسلامی در میان ۱۹۲کشور جهان، ۱۲۳ است.
بهداشت و درمان رایگان حق مسلم هر شهروندی است. هیچ کسی نباید بخاطر در دسترس نبودن خدمات پزشکی و درمانی در رنج باشد. تامین بهداشت و درمان رایگان برای کلیه آحاد جامعه، یکی از خواست های همیشگی کارگران ایران بوده و هست. شایسته نیست هیچ انسانی با محروم بودن از خدمات پزشکی و درمانی در بستر بماند و رنج ببرد و بمیرد. انسان امروز سزاوار آن است که صد در صد از سیستم خدمات بهداشتی و درمانی رایگان بهره مند باشد.
کارگران بسیاری از کشورها در نتیجه سال ها مبارزات خود توانسته اند به بورژوازی کشور متبوع شان درجاتی از خدمات بهداشتی و درمانی را تحمیل کنند و دولت ها را به تامین بهداشت و درمان شهروندان موظف کرده اند. اگر کارگران بخش وسیعی از جهان توانسته اند با مبارزات خود بورژوازی حاکم را ناچار سازند تا خود را در قبال تامین بهداشت و سلامت جامعه مسئول بدانند، کارگران و زحمتکشان ایران نیز می توانند با اتکا به اتحاد و مبارزه متشکل و سازمان یافته خود، خواست بهداشت و درمان رایگان را به این رژیم تحمیل کنند تا بخشی از دستمزدهای پرداخت نشده کارگران و سهمی از ثروت های غارت شده مردم را به شکل خدمات درمانی و بهداشتی به آنان برگرداند.
جمهوری اسلامی که جان انسان ها را به هیچ می گیرد و در راستای دوام و بقای حاکمیت ظالمانه اش انسان ها را از اولیه ترین امکانات زندگی نظیر تامین بهداشت و سلامتی محروم می سازد، باکی ندارد اگر ویروس کرونا مردم این کشور را قتل عام می کند.
نظامی که از طریق دستگاه های نظامی و امنیتی اش همه ثروت و سامان جامعه را قبضه کرده و بخش وسیعی از حاصل رنج و کار کارگر و زحمتکش این مملکت را به جیب مشتی نظامی ـ سرمایه دار جنایتکار و اوباش سرکوبگر می ریزد و بخش دیگرش را خرج تجهیز دستگاه سرکوب و کانون های اشاعه جهل و خرافه می نماید چه تعهدی می تواند در قبال بهداشت و سلامت مردم داشته باشد.
هیچ کسی نباید بخاطر در دسترس نبودن دارو و خدمات پزشکی و درمانی زجر مضاعف بکشد. تأمین بهداشت و سلامت و خدمات درمانی حق مسلم همه شهروندان این مملکت است. لازم است برای تأمین این حق مسلم مبارزه کرد. با مبارزه متشکل و سازمان یافته می توان این حق و بسیاری از حقوق مسلم دیگر را متحقق ساخت.