کولبری، جستجوی نان در زیر سایه مرگ

بنا به گزارش ها روز سه شنبه هفتم خرداد ماه نیروهای سپاه پاسداران جمهوری اسلامی و حشد شعبی در مرز ” سه چومان” پیرانشهر به سوی کاروانی از کولبران تیراندازی کردند که در نتیجه آن چهار تن از کولبران جان خود را از دست داده و دو کولبر دیگر به شدت زخمی شدند. جنایت اخیر نیروهای سپاه پاسداران و حشد شعبی در حالی روی می دهد كه از آغاز سال جاری تا کنون بیش از چهل تن از کولبران در اثر تیراندازی نیروهای سرکوبگر رژیم و یا سقوط از صخره ها کشته یا زخمی شده اند. بنا به گزارش “کولبر نیوز” از آغاز سال ۱۳۹۷ تا پایان این سال۲۵۶ تن از کولبران و کاسبکاران در نقاط  مختلف نوارمرزی کردستان از ماکو تا ایلام با شلیک مستقیم نیروهای مسلح رژیم جمهوری اسلامی، انفجار مین و یا بر اثر حوادثی چون سقوط از صخرەها و ارتفاعات، گرفتار آمدن در برف و سرما و بهمن کشته و یا مجروح شده اند. از جمع این ۲۵۶ نفر،۸۶  نفر جان خود را از دست دادند و ۱۷۰ نفر نیز مجروح شده‌اند که شمار زیادی از آنها بدون داشتن هیچگونه  امنیت اقتصادی از کار افتاده و زمین گیر شدند.

تحت حاکمیت رژیم جمهوری اسلامی کولبری این کارسخت و پر مخاطره برای کارگران بیکار برای آن انسانهای شریفی که آهی در بساط ندارند و در جستجوی تأمین معیشت خود و خانواده شان تن به هر مخاطره ای می دهند ”شغل” به حساب می آید.در شهرها و روستاهای مرزی کردستان توده وسیعی از کارگران بیکار برای نجات از فاجعه اجتماعی بیکاری و پیامد تباهی آور آن به کولبری روی آورده و در زیر سایه مرگ در جستجوی نان هستند. در کردستان آمار دقیقی از جمعیت کولبران در دست نیست، اما اواخر فروردین ماه سال گذشته نمایندگان مجلس شورای اسلامی رژیم در سردشت، پیرانشهر و مهاباداعلام کردند که در کردستان حدود ۷۵تا ۸۰ هزار نفر از مردم از راه کولبریامرار معاش می‌کنند. وقتی فاجعه فقر و بیکاری خانوده های کارگری و مردم زحمتکش را در چنگال بی رحم خود می فشارد تلاش برای بقا مرزهای سنی را پشت سر می گذارد. در میان کولبران نوجوانان ۱۳ سال و مردان بالاتر از ۶۰ سال و زنان تک سرپرست خانواده هم دیده می شوند. تعداد زیادی از کولبران جوان، تحصیلکرده هایی هستند که اردوی ذخیره کار رها شده و تاکنون نتوانسته اند کاری گیر آورند.کولبرانی که به کار حمل محموله در نوار مرزی روی آورده اند، در واقع نیروی کار اجیر شده تجار و دلالانی هستند که در شهرها و روستاها مرزی مستقر هستند، اجناسی را از یک نقطه مرزی روانه و یا دریافت می کنند و بیشترین و بالاترین منفعت ها را بی آنکه هیچ خطری تهدیدشان کند به جیب می زنند و دستمزد ناچیزی به کولبران می پردازند.

طی سالهای گذشته شهرهای مرزی کردستان بارها صحنه اعتراضات مردم علیه کشتار کولبران بوده اند که با یورش نیروهای سرکوبگر رژیم مواجه شده اند. بارها تحت تأثیر این اعتراضات عمومی به کشتار کولبران و یا اعتراض به مسدود کردن گذرگاههای مرزی و به یاری شبکه های اجتماعی و رسانه ها توجه افکار عمومی به پدیده کولبری و درد و رنج کولبران جلب شده است. اما کارگزارن رژیم جمهوری اسلامی اگر چه در واکنش به این فشارها وعده هایی برای رسیدگی به وضعیت کولبران داده اند، اما تاکنون نه تنها گره ای از مشکلات آنها باز نکرده اند بلکه همچنان به کشتار و اذیت و آزار آنها ادامه داده اند. ادامه حاکمیت جمهوری اسلامی، تاریک شدن افق دستیابی به یک کار و شغل مناسب، فقدان بیمه های اجتماعی و کابوس مرگ، زندگی ده ها هزار کولبر را با بحران روبرو ساخته است.

رژیم جمهوری اسلامی برای توجیه جنایات خود در حق کولبران زحمتکش مناطق مرزی، آنان را قاچاقچی، اخلال گران اقتصادی و مجرم معرفی می کند، آنان را متهم به حمل کالایی می کند که حق قانونی و گمرک آن پرداخت نشده است. عوامل رژیم در شرایطی این کولبران زحمتکش را مجرم و اخلال گران اقتصادیمعرفی می کنند کههرکس یک‌بار به شهرهای مرزی کردستان سر زده باشد، می‌بیند که مقوله کولبری یک کار غیر متعارف و از روی ناچاری برای امرار معاش روزانه است. در این مناطق مردم زحمتکش دخالتی در قاچاق‌ سازمان‌یافته که توسط سپاه پاسداران و برخی نهادهای رسمی و نیمه‌رسمی وابسته به آن سازماندهی و مدیریت می‌شود، ندارند. این روزهانه تنها مردم کردستان، بلکه اکثریت مردم ایران هم بخوبی می دانند که کولبران در شرایطی جاده مرگ و راه پر مخاطره نوار مرزی را برای تامین هزینه های سرسام آور حداقل زندگی در پیش گرفته اند که در زیر حاکمیت این رژیم جنایتکار هیچ راه دیگری برای امرار معاش برای آنان باقی نمانده است.

این شرایط سخت و دشواری که رژیم به زحمتکشان نوار مرزی تحمیل کرده گوشه ای از پیامدهای سیاست شوونیستی جمهوری اسلامی علیه مردم کردستان است که طی چهار دهه گذشته با تکیه به میلیتاریزه کردن این منطقه و اعمال سیاست های سرکوبگرانه و امنیتی کردن فضای شهرها آن را پیش برده است. همین سیاست و پافشاری رژیم جمهوری اسلامی بر آن، زمینە تداوم جنبش انقلابی کردستان را فراهم کردە است. جنبش رادیکالی که کارگران و زحمتکشان و کولبران کردستان نیروی محرکه اصلی آن هستند، جنبشی کە چنین محرومیت ها و بی حقوقی هایی را سرنوشت محتوم مردم ستمدیده کردستان نمی داند و می خواهد به این همه مصائب و محرومیت و ستمگری ها پایان بخشد. بدون شک کارگران و مردم زحمتکش در کردستان در این مبارزە انقلابی و حق طلبانه تنها نیستند و کارگران و مردم زحمتکش سایر نقاط ایران را کە آنها نیز از حاکمیت اسلامی بە تنگ آمدەاند با خود به همراە دارند. فعالین و پیشروان جنبش کارگری ایران لازم است آشنا کردن هر چه بیشتر کارگران ایران و افکار عمومی با شرایط پر مخاطره “شغل” کولبری و درد و رنج و مبارزه حق طلبانه کولبران را امر خود بدانند و علیه کشتار آنان و در دفاع از حقوق انسانی این هم طبقه ای های خود، از هیچ تلاشی کوتاهی نکنند.

در شرایطی که کشتار کولبران ادامه دارد، مردم کردستان نباید در مقابل این جنایت و زورگویی آشکار رژیم جمهوری اسلامی دست روی دست بگذارند. مردم مبارز کردستان که در سال های اخیر با ابراز خشم و اعتراض علیه جنایات نیروهای انتظامی رژیم در مرزها، با اعتراض علیه بی حقوقی زنان، در اعتراض علیه ناأمنی جاده ها و بی توجهی کارگزاران حکومتی به این امر، در اعتراض به مجازات اعدام و در گرامیداشت یاد جانباختگان دفاع از محیط زیست و … صحنه های پر شوری از مبارزه علیه زور و اجحاف رژیم را به نمایش گذاشته اند، نباید نسبت به کشتار کولبران بی تفاوت باشند. تنها با آمدن به خیابان ها و اعتراضات متحدانه است که می توان رژیم اسلامی را وادار کرد تا از تعرض به جان و مال کولبران دست بردارد.