تحرکات مبارزاتی بازنشستگان و مستمری بگیران بی وقفه ادامه دارد. معترضینِ پیگیر و تسلیم ناپذیر بنا به دعوت ۳۱ تشکل مستقل بازنشستگان در یکشنبه هشتم اسفند بار دیگر در سرما و سوز زمستان و در شرایط کرونایی خطرناک در 15 شهر تجمع اعتراضی بر پا کردند. آنها، که از طرف تشکل های کارگری نظیر سندیکای شرکت واحد مورد حمایت قرار گرفته بودند، در تهران در مقابل مجلس و در سایر شهرها در برابر سازمان تامین اجتماعی گرد آمدند.
در این تجمع‌ها معترضان شعارهایی علیه وضع اداره کشور دادند از جمله: “ظلم و ستم کافیه، سفره ما خالیه”؛ “زندانی سیاسی آزاد باید گردد” و “رئیسی دروغگو، حاصل وعده‌هات کو.” تشکل های یاد شده باردیگر مواضع و مطالبات بازنشستگان و مستمری بگیران را طی یک قطعنامه به اطلاع مقامات ذیربط و مردم رساندند. آنها تاکید کردند که بهره کشان و غارتگران در یک سو قرار دارند و کارگران، معلمان، بازنشستگان و سایر زنان و مردان زحمتکش در سوی دیگر. آنها نوشتند:
“قدرت متحد کارگران، معلمان، بازنشستگان و سایر زحمتکشان، پتانسیل بالقوه ای است که خشم و نفرت و بیزاری از شرایط فلاکتبار موجود را در خود نهفته دارد و هیچ قدرتی یارای مقاومت در مقابل آن را ندارد.” نمایندگان 31 تشکل مذکور با اتکا به نیروی یاد شده خواست های مهم و حداقلی خود را در ده ماده تکرار نمودند که عبارتند از:
تعیین مزد بر مبنای هزینه های واقعی زندگی که متناسب با هزینه واقعی سبد معیشت خانوار و افزایش آن طبق تورم واقعی جامعه باشد، تامین بیمه درمانی کارآمد و رایگان طبق ماده ۵۴ قانون تامین اجتماعی (قانون الزام) و انحلال بازار بیمه تکمیلی،د ریافتی مستمری بگیران از جمله بازماندگان و از کارافتادگان نباید کمتر از حداقل مزد پیشنهادی تشکل های مستقل کارگری و بازنشستگان باشد. پرداخت فوری دیون دولت ، بالغ بر ۴۰۰ هزار میلیارد تومان به صندوق تامین اجتماعی. کوتاه نمودن دست دولت بر صندوقی که دولتی نیست و تمام اموالش متعلق به بازنشستگان میباشد. اجرای همسانسازی کامل حقوق بازنشستگان ،احتساب سابقه ارفاقی مشاغل سخت و زیان آور همچون سابقه استحقاقی در متناسب سازی حقوق سال ۹۹ بازنشستگان و پرداخت معوقه ی آن، مدیریت و نظارت بر صندوق های بازنشستگی و سازمان تامین اجتماعی توسط نمایندگان منتخب و مستقل بازنشستگان. پرداخت یکسان عیدی کارگری اعم از شاغل و بازنشسته بمیزان دوماه حقوق. آزادی بی قید و شرط تمامی فعالان بویژه آقای اسماعیل گرامی.
مبارزات بازنشستگان یک جنگ طبقاتی است. نیروی کار آنها کمابیش برای سی سال از طریق استثمار و زیر استبداد هار جمهوری اسلامی به ثروت های نجومی تبدیل و به حساب بانکی صاحبان سرمایه و قدرتمداران دولتی ریخته شده است. استثمارگران و دولتمردان و کابینه ها فقط به بهره کشی و دزدی پنهان از بازنشستگان اکتفا نکرده اند. آنها با دزدی آشکار از صندوقهای بازنشستگی و اختلاس نیز به غارت آنها ادامه داده اند. بخش قابل ملاحظه ای از درآمد بنگاه های متعلق به بازنشستگان به شکل دزدی و اختلاس و تخصیص دادن به حقوق های نجومی به جیب مدیران فاسد و مسئولان صاحب زور و زر رفته است.
دزدی و اختلاس ۱۶ هزار میلیارد تومانی (بیش از یک میلیارد دلار) از بانک سرمایه که بیشترین سرمایه آن از منابع مالی صندوق بازنشستگی فرهنگیان بود و همچنین به ورشکستگی کشاندن صندوق بازنشستگی فولاد و سایر صندوق ها نمونه بارز به یغما بردن منابع مالی بازنشستگان می باشد. عریان ترین وجه این سناریوی دلخراش و چپاول اموال بازنشستگان به حراج گذاشتن بنگاه اقتصادی و مالی عظیم شرکت سرمایه تامین اجتماعی ( شستا ) می باشد. شستا یک گروه بسیار بزرگ صنعتی- مالی – تجاری مرکب از صدها بنگاه صنعتی در زمینه های نفتی، پتروشیمی، داروسازی، برق، سیمان، اطلاعات و مخابرات، معادن، حمل و نقل دریائی، مالی، مؤسسات درمانی و غیره است. واگذاری چندین شرکت و مرکز اقتصادی و مؤسسه مالی پرقدرت از شستا در دوران دولت احمدی نژاد و به ریاست قاضی مرتضوی به بابک زنجانی، بر هیچ کس پوشیده نیست.
تحرکات اعتراضی بازنشستگان و مستمری بگیران بخشی از مبارزات کارگران، شامل معلمان و اعتراضات زنان، جوانان و همه مردم زحمتکش است. مبارزات پیگیرانه این شهروندان بدلیل کسب تجربه و دانش اندوزی از جنبش های اجتماعی نظیر جنبش کارگری به لحاظ آگاهی طبقاتی و اتخاذ تاکتیک های مناسب و تا حدودی در عرصه سازماندهی رشد چشمگیری به خود دیده است. به همین جهت برای مبارزه علیه فقر، زورگویی، توجه به نقش فعالین در مبارزه و تلاش برای حفاظت از آنها در مقابل دولت دیکتاتور و استثمارگر جمهوری اسلامی درس های زیادی برای فعالین دربردارد. سایر اقشار ناراضی هم میتوانند از مبارزات پیگیرانه بازنشستگان، که بخش مهم و شریف شهروندان کشور هستند، درس های مهمی بگیرند. یکی از درسها اهمیت، داشتن تشکل و رهبری مقبول در مبارزه است. بازنشستگان به درجات قابل توجهی متشکل هستند. این تشکل ها البته می توانند به طرف وحدت بیشتری سوق داده شوند. آنها دارای رهبران با تجربه ای هستند که میدانند هر دستاورد مبارزات کنونی محصول همبستگی با جنبش کارگری و سایر جنبش های رادیکال اجتماعی خواهد بود. این رهبران متوجه هستند که مطالبات قابل دسترس موجود را که مطرح کرده اند باید هموار کننده راه رهایی نهایی آنها و ایجاد جامعه ای باشد که توسط شوراهای خود مردم اداره شوند.