خبرگزاری تسنیم وابسته به سپاه پاسداران روز سه شنبه هفتم بهمن اعلام کرد که “هیأتی از گروه طالبان به ریاست “ملا برادر“معاون سیاسی طالبان به دعوت وزارت خارجه به تهران آمده است “.گویا این هیأت در دیدار با مقامات جمهوری اسلامی از جمله شمخانی و ظریف در رابطه با “حضور آمریکا در افغانستان، مذاکرات بین الافغانی و وضعیت کنونی سیاسی و امنیتی به گفتگو نشسته اند. البته این اولین بار نیست این گروه که جواد ظریف آنان را تروریستی نامیده بود به ایران می آیند. ظریف فاش ساخت که دیماه گذشته و قبل از آن نیز با رهبران طالبان و ملا برادر و ملا اختر منصور“رهبر سابق طالبان در تهران گفتگوهای داشته است. جمهوری اسلامی در چهار دهه حاکمیتش نه تنها با طالبان بلکه با سایر گروههای تروریست اسلامی نیز رابطه داشته، به آنها کمکهای کلان مالی و تسلیحانی کرده و از آنها درجهت پیشبرد سیاستها و اهداف تروریستی خود نیز استفاه کرده است. بنابراین وجود و حضور دائمی گروه طالبان در ایران و دیدار آنها با مقامات جمهوری اسلامی امر تازه‌ای نیست. اما جمهوری اسلامی چرا اینک دیدار با طالبان را در چنین سطحی رسانه ای می کند و رسانه‌های وابسته خارجی نیز در آن می دمند؟
واقعیت این است که در دو سال گذشته دولت آمریکا به منظور نجات از درگیری در جنگها و منجلایی که خود در بوجود آوردن آن در افغانستان نقش اصلی داشته است، تلاش نموده با مذاکره و دادن امتیاز به طالبان این گروه جنایتکار را دوباره به قدرت بازگرداند. گرچه مذاکرات آمریکا با طالبان در قطر تا کنون موفقیت چندانی به دست نیاورده است، با این حال مشاور امنیت ملی دولت جدید آمریکا گفته “آمریکا قصد دارد توافقنامه فوریه پارسال آمریکا با طالبان را مورد بررسی مجدد قرار میدهد. اماواقعیت این است در شرایطی که جمهوری اسلامی با بحرانهای سیاسی و اقتصادی و اجتماعی عمیقی دست به گریبان است و برای نجات خود به مذاکره با آمریکا و رفع تحریمها چشم دوخته است، با رسانه ای کردن دعوت از طالبان می خواهد آمادگی و ظرفیت خود برای همکاری با آمریکا در این زمینه را به نمایش بگذارد. تا در کنار دیگر اقدامات خود از آن به عنوان فاکتوری در جلب تمایل آمریکا برای روی آوری به رژیم و بازگشت به برجام استفاده نماید.
اما هموار کردن راه برای سهیم شدن طالبان در قدرت نه می‌تواند به جنگ و کشتار در این کشور خاتمه دهد و نه ثباتی در این کشورایجاد می کند. مردم ستمدیده و رنج کشیده افغانستان سالهاست قربانی مصالح و توطئه قدرتهای امپریالیستی و دولتهای منطقه شده‌اند. در سه دهه گذشته دخالتهای این دولتها مردم افغانستان را به خاک سیاه نشانده است.اما مردم افغانستان به ویژه زنان مصائب پنج سال حاکمیت طالبان را هرگز فراموش نخواهند کرد. حکومت طالبان نه تنها نانی به سفره مردم افغانستان اضافه نکرد نه تنها برایشان آزادی و رفاه به ارمغان نیاورد بلکه فقر و گرسنگی و بیکاری بیشتری به مردم تحمیل کرد.از آنان سلب آزادی کرد.با کشتار و خونریزی و شکنجه و اعدام تلفات و خسارات بی شماری به مردم وارد نمود. حکومت طالبان نه تنها مسئولیتی در تأمین احتیاجات خوراکی و بهداشتی مردم برعهده نمی گرفت بلکه با بستن دفاتر سازمان ملل و نهادهای بشردوست بین‌المللی از رساندن کمکهای غذایی و درمانی به مردم نیز جلوگیری میکردند و به این ترتیبباعث افزایش مرگ و میر و گسترش انواع بیماریها شدند. تا جائی که در زمان حاکمیت اسلامی طالبان از هر چهار کودک یکی قبل از رسیدن به سن پنج سالگی جان می باخت. با استقرار “امارت اسلامی افغانستان“صدها هزار نفر از مردم افغانستان مجبور به فرار از کشور و قبول آوارگی در ایران و پاکستان و سایر کشورها شدند. در آن کشورها نیز با ضد انسانی ترین رفتار، تحقیر و بی‌حرمتی دولتها مواجه شدند. در ایرانصرفنظر از اینکه جمهوری اسلامی در برخی از مناطق به گروه طالبان امکان فعالیت تشکیلاتی داده است تا قرارگاه و تشکلهایی از نوع“شورای طالبان مشهد”و “کمیته زاهدان طالبان”و غیره تشکیل دهند، خود نیز چندین هزار نفر از جوانان آواره افغان را تحت عنوان لشکر فاطمیون و دفاع از حرم روانه میدانهای جنگ سوریه کرده و آنان را به گوشت دم توپ برای دفاع از رژیم اسد تبدیل می نماید.
طالبان در طول پنج سال حاکمیت قرون وسطایی تلاش نمود در مدارس جهل و خرافه و کهنه پرستی را جایگزین علم و دانش و پیشرفت نماید. رسانه‌های تصویری، موسقی، ورزش و شادی را حرام اعلام کردند. مردم را به شنیدن رادیو و شریعت ریش گذاشتن و پوشش اسلامی وادار می ساختند و میدانهای ورزشی را به میدان اعدام وشلاق و سنگسار در ملا عام تبدیل کردند.
در این میان جنایاتی که در حق زنان اعمال کردند سهمناک تر بود. طالبان زنان را با اتکا به اجرای شریعت اسلامی به کنج خانه راند. آنها را از تحصیل و مشارکت در تولید و کلیه فعالیتهای اجتماعی محروم ساخت. هزاران زن را که به دلیل کشته شدن همسرانشان در جنگهای ارتجاعی و اعدامهای بیشمار طالبان و دیگر گروههای اسلامی تنها نان آور خود و فرزندانشان بودند، از انجام کار برای تأمین نیازهای معیشتی خود و فرزندانشان محروم ساختند.
اینها بخشی از پرونده و سابقه جنایات حاکمیت پنج ساله طالبان است. البته پس از سرنگونی حکومت و تا کنون نیز طالبان با حملات نظامی و انفجارات هر روزه در افغانستان موجب مرگ و زخمی شدن صدها هزار نفز از مردم بی‌دفاع افغانستان شده است. با این وضعتلاش آمریکا و جمهوری اسلامی و دیگر دولتها برای بازگرداندن و سهیم کردن گروه طالبان در قدرت اقدامی جنایتکارانه در حق مردم ستمدیدۀ افغانستان به شمار می آید. اماتا زمانی که تودهای مردم زحمتکش و رنج دیده افغانستان خود وارد میدان مبارزه برای دفاع از زندگی و منافع خود نگردند، همچنان قربانی توطئه دولتهای منطقه و قدرتهای سرمایه داری و جنگ قدرت گروههای اسلامی و حکومت فاسد افغانستان می‌گردند.