اعتیاد به مواد مخدر در ایران تحت حاکمیت رژیم اسلامی بیداد می کند. این واقعیت را هر رهگذری نیز می تواند به وضوح مشاهده کند. اما آمارها تصویر دردناک‌تری از همین واقعیت تلخ را نشان می دهند. بنا به اقرار مقامات رژیم و از جمله دبیرکل سابق دفتر تحقیقات و آموزش ستاد مبارزه با موادمخدر، چهار میلیون و ۴۰۰ هزار نفر مصرف‌کننده مستمر و غیرمستمر در کشور وجود دارد. اگر متوسط اعضای یک خانواده ایرانی را 4 نفر در نظر بگیریم در این صورت بیش از 20 میلیون نفر از جمعیت کشور با معضل اعتیاد و عوارض آن در خانواده و در اجتماع درگیر هستند. بدون شک آمار واقعی معتادان و مصرف کنندگان مواد مخدر بسیار بالاتر از آمار رسمی اعلام شده است و این را همه مردم ایران، در بسیاری از خانواده ها و در هر محله و خیابانی می توان مشاهده کرد .
جمهوری اسلامی ایران در صدر کشورهای منطقه و جهان در رده بندی مصرف مواد مخدر قرار دارد. روزنامه شهروند به نقل از یک کاسب مواد مخدر نوشت هر ۴.۵ کیلو تریاک که تا سال گذشته ۴۳۰ دلار بود، در حال حاضر بیش از ۲ هزار و ۶۰۰ دلار در بازار ایران معامله می‌شود. این افزایش شش برابری به این معنا است که حتی با وجود رکود تورمی، این نوع مواد مخدر در اقتصاد ایران بازدهی بیشتری نسبت به بورس، ملک و دیگر بازار‌ها داشته است.
بنا به همین آمارها روزانه نزدیک به ۵۰۰ نفر بر شمار کل معتادان اضافه می گردد و سالانه بالغ بر۸۰۰ تُن مواد مخدر در سطح کشور به مصرف می رسد. مشاهدات روزانه و اعتراف خود کارگزاران حکومتی بیانگر آنند که بر سر راه گسترش و نفوذ اعتیاد در اعماق جامعه هیچ مانعی وجود ندارد و همه جا این دستاورد رژیم اسلامی را می توان دید، در مدارس، در دانشگاه ها، در کارگاه و کارخانه، در ادارات، در روستاها و مزارع.
مردم خوب می دانند بانیان و عاملان اصلی تولید و توزیع مواد مخدر چه کسانی هستند و سوداگران مرگ کجا نشسته اند.
همه می دانند که سر نخ این صنعت و تجارت عظیم مرگ به کجا وصل است و چگونه فرماندهان ارشد نظامی جمهوری اسلامی و سران حکومتی و چاقوکشان لباس شخصی که در خدمت رژیم هستند، در شبکه مافیایی تولید، توزیع و فروش مواد مخدر در داخل و صدور آن به خارج تنیده شده اند و چگونه شبکه ای از تبهکاران حرفه ای، همان هایی که تیم های عملیاتی علیه قاچاقچیان غیر خودی مواد مخدر را فرماندهی می کنند، همان هایی که مجریان امر به معروف و نهی از منکرند و همه سرداران سازندگی و مدیران بنیادهای رنگارنگ، در این شبکه مافیایی سازمان یافته اند تا این کالای خانمان سوز سودآور را به گردش درآورند و از طریق آن اراده و شور و شعور جوانان را دود کنند.
از مسایل هشدار دهنده در ایران کاهش سن اعتیاد می باشد. منابع دست اندرکار در داخل کشور اخیراً گزارش داده اند که سن اعتیاد در ایران به 13 سال تنزل کرده است و حدود یک میلیون نفر از معتادان به مواد مخدر زیر 19 سال هستند. مردم نسبت به گسترش دامنه اعتیاد در میان جوانان به شدت نگرانند. از مسایل هشدار دهنده دیگر، روی آوری انسان های بی امید و بی آینده، بویژه جوانان، به مواد مخدر صنعتی نظیر شیشه است.
بر اساس آمارهای سازمان بهداشت جهانی، میزان مرگ و میر ناشی از مصرف مواد مخدر در ایران بالاترین میزان در منطقه بوده و از کشور افغانستان که بزرگترین تولید کننده مواد مخدر جهان هست نیز بیشتر است.
برای تامین و تضمین سلامتی مردم، برای ایجاد جامعه ای با حداقل ممکن معتاد، چاره ای جز سرنگونی جمهوری اعتیاد اسلامی نیست .
جمهوری اسلامی، معتاد را نه قربانی شرایط اجتماعی، سیاسی و فرهنگی بلکه یک مجرم تلقی می کند. از آنجا که رژیم ناچار شده است مراکزی برای معالجه معتادان ترتیب دهد، آنها را مثل زندان اداره کرده و باعث فراری شدن معتادانی می شود که خواهان ترک اعتیاد هستند، آن معتادینی هم که شرایط پلیسی مراکز ترک اعتیاد را تحمل می کنند به طور نسبی بعد از سه ماه دوباره به اعتیاد روی می آورند. دلیل این امر هم روشن است. اشخاص معتادی که به دلیل بیکاری، فقر، عدم امنیت اجتماعی و سیاسی به مواد مخدر پناه برده اند پس از روبرو شدن با این مصیبت ها دوباره به دامان اعتیاد پناه می برند.
مبارزه با اعتیاد، به عنوان یک تجارت پر سود برای قاچاقچیان عمده آن و نیز به عنوان یک وسیله سرکوب در دست رژیم، در گرو مبارزه با جمهوری اسلامی و نظامی است که این رژیم مدافع آن است. در این مسیر باید رژیم را ناچار کرد تا به جای به کار گرفتن بودجه مملکت در خدمت سرکوب مادی و معنوی مردم و یا دزدیدن آن، پول ها را صرف بهبود زندگی مردم سازد. مبارزه ضد سرمایه داری، مبارزه ضد رژیم و مبارزه برای اصلاح امور، حلقه های زنجیر یک مبارزه واحد هستند. تقویت این مبارزه می تواند در دل امید به تغییر شرایط سیاسی و اجتماعی، چشم انداز روشنی بر روی مردم و بویژه جوانان بگشاید. آنان بر بستر این چشم انداز امیدبخش این زمینه را خواهند یافت تا به جای تسلیم شدن در مقابل ناملایمات، راه مبارزه و نابودی عوامل اعتیاد و نه پناه بردن به اعتیاد و نابودی خود را انتخاب کنند.