ارتش جنایتکار ترکیە در ادامە حضور و اقدامات تجاوزگرانە خود در اقلیم کردستان، روز چهارشنبە ٢٠ ژوئیە ٢٠٢٢ روستای “پرخ” محل سکونت گردشگران کە اکثر آنها از مناطق جنوب عراق به این مکان توریستی آمده بودند را توپ باران نمود. در نتیجە این اقدام جنایتکارانە ٩ گردشگر بی دفاع کشتە و 23 نفر دیگر از جمله چند کودک به شدت مجروح شدند.
حیات سیاسی دولت ترکیه چه در دوره فرمانروائی امپراطوری عثمانی و چه پس از به قدرت رسیدن ترکهای جوان و تشکیل دولت مدرن ترکیه در 99 سال پیش، پر از جنایات هولناکی است که کوچکترین نمونه آن کشتار گردشگران در روستای “پرخ” است. نسل کشی بیش از یک و نیم میلیون نفر از ارمنی ها و ناچار کردن بقیه به مهاجرت از کشور، قتل عام ادواری مردم کرد، به عنوان یک نمونه قتل و عام و نسل کشی درسیم، به راه انداختن جوخه های اعدام و دادگاههای نظامی، کشتار علویان، خشونت کم نظیر علیه نیروهای چپ و دموکراتیک، دادگاهی کردن نویسندگان و هنرمندان، بخشی از عملکرد و تاریخ ننگین دولت ترکیه “مدرن” است.
در سی چهل سال گذشته با پیوند ناسیونالیسم افراطی ترک و بنیاد گرایی اسلامی در قدرت و بویژه در دوره اردوغان ما شاهد خشونت و تروریسم دولتی ترکیه در داخل آن کشور و در سطح منطقه و بویژه در دو بخش کردستان در سوریه و عراق هستیم ، یعنی ترکیه همزمان در سه بخش کردستان علیه مردم کرد به قتل عام و تروریسم روزافزون مشغول است .
ماجراجویی و تروریسم ترکیه محدود به مردم کردستان نیست. دولت ترکیه بخشی از قبرس، سوریه، عراق را اشغال نظامی کرده و حتی تروریسم و اشغالگری را به لیبی و آفریقا هم کشانده است. دولت ترکیه به رهبری فَناتیک و جنایتکاری چون اردوغان با تقویت جریانات جهادی، با ارتباط تجاری و نظامی با داعش و بویژه در دوره خلافت اسلامی شام و عراق، با تجهیز و تقویت ناسیونالیسم افراطی و ارتجاعی ترکی، با شرکت در جنگ آذربایجان علیه ارمنستان و گسیل جریانات جهادی به کمک حکومت فاسد و استبدادی آذربایجان ، با تقویت جریانات پان ترکیستی در کشورهای همسایه و حتی با پاکسازی قومی در عفرین به یکی از مرتجع ترین حکومت‌های جهان و منطقه تبدیل شده است.
اینک روزی نیست که اقلیم کردستان با بمباران، توپ باران و حملات پهبادی و یا تروریستی داخل شهرها به جنایتی علیه مردم بیدفاع دست نزند، حتی اگر آن مردم کودکان و زنان گردشگر عرب باشند. حملات نظامی ترکیه در اقلیم کردستان به مردم معمولی محدود نمی شود. ارتش ترکیه همزمان به قطع جنگل های اقلیم کردستان و غارت آن به ترکیه، به ریشه کن کردن درختان زیتون و میوه و حمل آن به ترکیه و به نابودی محیط زیست منطقه مشغول است.
وقاحت و زیاده خواهی دولت ترکیه به جائی رسیده که در ازاء موافقت با پیوستن دو کشور سوئد و فنلاند خواهان اخراج شهروندان آن کشورها و در چند مورد اخراج روزنامه نگاران، نویسندگان، اعضاء پارلمان و کسانی هست که در اروپا بدنیا آمده و بزرگ شده اند.
در جهان دولتهای بسیاری هستند که از گذشته پر از جنایت و سرکوب پیشینیان خود شرمگین و پشیمان هستند و نسل جدید آن کشورها را با تاریخ واقعی کشورهای خود در آن دوره ها آشنا کرده و از قربانیان آن معذرت خواسته اند. نمونه های آن آلمان بعد از سقوط نازیها، ایتالیا و اسپانیا بعد از سقوط فاشیسم موسولینی و فرانکو، یونان بعد از سقوط حکومت سرهنگ ها، شیلی بعد از سقوط ژنرال پینوشه و آفریقای جنوبی بعد از سقوط حکومت آپارتاید و تبعیض نژادی .
اما دولت ترکیه نه تنها از جنایات و نسل کشی گذشته خود درس نگرفته، نه تنها آن جنایتات را انکار و یا توجیه می‌کند، بلکه به ادامه آن سیاستها و با استفاده از امکانات نظامی و تبلیغی جدید می پردازد. اگر چه دولت ترکیه همه تلاش خود را به کار برده است و به کار می برد تا بخشی از مردم این کشور را با سموم ناسیونالیسم افراطی ترکی و بنیادگرائی اسلامی آلوده سازد، اما بدو شک نمی تواند بر وجدانهای آگاه و بیدار این کشور مسلط شود و دیر یا زود جامعه ترکیه اردوغان و حزبش را از صحنه سیاسی این کشور پاک خواهند کرد. در این میان مردم کردستان و نیروهای چپ و دموکراتیک قوی تر از آن هستند که دولت ارتجاعی و آپارتایدی ترکیه بتواند آنها را از صحنه سیاسی و اجتماعی این کشور حذف کند. دستگیری دمیرتاش و یارانش، دستگیری و زندانی کردن نمایندگان مجلس ، شهرداران ، مقامات محلی و حزبی در کردستان، زندانی کردن وسیع فعالان سیاسی و فرهنگی نه تنها مردم کردستان را ناچار به پذیرش شکست نکرد، بلکه قوی تر از گذشته برای رسیدن به خواستهای دموکراتیک و انسانی خود مصمم کرد .
ترکیه منزوی در نزد دولتهای اروپا و آمریکا، غیر قابل اعتماد در نزد دولتهای روسیه و چین، بحران ساز و جنگ طلب در خاورمیانه، آینده روشنی نخواهد داشت. بحران اقتصادی کم نظیر در ترکیه که به سقوط لیر ترکیه منجر شده نارضایتی بیشتر مردم را در داخل آن کشور به همراه خواهد آورد .حزب حاکم به رهبری اردوغان که نگران دو انتخابات مهم در سال آینده است، تلاش می کند با جنگ و توسعه طلبی در خارج و تقویت ناسیونالیسم افراطی ترک و اسلام گرایی بیشتر در داخل از شکست خود در انتخابات آتی جلوگیری نمایند. نتیجه آن انتخابات هرچه باشد اردوغان و شرکا با شکست ها و ناکامی های بیشتری در داخل و خارج روبرو خواهند شد و آرزوی احیای امپراطوری ساقط شده عثمانی را به گور خواهند برد .