فشار بر افغانستانیهای مقیم ایران روز به روز شدید تر می شود. در روزهای اخیر گزارشهای دردناک و تکان دهنده ای از تشدید سرکوب توسط نیروهای انتظامی جمهوری اسلامی و عوامل آنها علیه پناهجویان و مهاجرین افغانستانی منتشر شده است. روزنامه های تحت کنترل رژیم اخیرابه شیوه ای اغراق و تحریک آمیز نوشته اند که بیش از ۸ میلیون افغانستانی در ایران زندگی میکنند. آنها این مردم را به هر لحاظ برای جامعه خطرناک خوانده اند. بعضی از آنها برای کارگران ایران اشک تمساح ریخته و کوشیده اند هم طبقه ای های افغانستانی آنان را عامل بیکاری آنان جلوه دهند. وزیر کشور در عین اینکه با ارائه آمار ۵ ملیون پناهنده افغانستانی آمار فوق الذکر را تکذیب کرده،ولی زیان های گوشزد شده توسط رسانه های رژیم را رد نکرده است. خبر بسیار تلخ و تاسف بار دیگر اینکه کسانی مشکوک در شبکه های اجتماعی پناهندگان مذکور را تهدید کرده اند که به کردستان نیآیند. شماری از همین کسان، که معلوم نیست به کجا وابسته اند و خود را سنندجی معرفی کرده اند، در دهم مهر با کارد و چاقو به یک مهاجر افغانستانی حمله کرده و پس از زخمی کردنش به او اخطار کرده اند که همین امشب شهر را ترک کنند. عمل شنیع و بی سابقه این جوانان از طرف تعداد زیادی از ساکنان سنندج و سایر نیروهای مترقی محکوم شده اند.
در تمام سالیانی که جنگ و ناآرامی میلیون ها افغانستانی را در جهان و از جمله ایران آواره کرد جمهوری اسلامی آنها را زیر انواع اقدامات جنایت آمیز، فشارها و بی حقوقی های متعدد قرار داده است. این فشارها و اقدامات جنایتکارانه به اشکال گوناگون به کارفرماها و رژیم خدمتکرده است.
ارزان نگه داشتن شدید نیروی کار آنها، تبدیل کردنشان به گوشت دم توپ در جنگ ۸ ساله ایران و عراق ، اعزام آنها به سوریه در چهارچوب« لشکر فاطمیون و مدافعان حرم »،بکارگیری آنها در تظاهرات های دولتی و انتخابات های فرمایشی، در همان حال تبلیغ علیه آنها به عنوان عامل بیکاری ، وسیله قرار دادن آنها برای منحرف کردن افکار عمومی از مشکلات داخلی، سوء استفاده از آنها در معاملات دیپلماتیک و غیره، از جمله سیاستهای رژیم در مورد افغانستانی های مقیم ایران بوده است.این روز ها آن تعداد از این پناهندگان که اسناد دولتی نداشته و نمی توانند در انتخابات نمایشی پیش رورای بدهند بیشتر از گذشته در زیر انواع فشارهای نژادپرستانه، دیپورت روزانه و حملات سبعانه قرار داده شده اند.
ستمها و بی حقوقی هائی که کارفرمایان و ارگان های دولتی علیه مهاجران افغانستانی اعمال میکنند به شدت هولناک است. ولی این فشار ها بر تن های نحیف کودکان آنها، بویژه کارگر – کودکان زباله گرد، هولناکتر جلوه می کند. کودکان افغانستانی عمدتا در کار ساختمانسازی، زباله گردی و تفکیک زباله کار میکنند. ویدیو هایی این کودکان را نشان می دهند که در کثیف ترین گاراژها با دستمزدهای بخور و نمیر و با اطلاع مقامات برای پیمانکاران شهرداری گونی گونی زباله تفکیک می کنند.
واقعیت این است که سرنوشت مردم مهاجرافغانستان در ایران از بسیاری جهات به سرنوشت مردم خود این کشور گره خورده است . کارگران افغانستانی هم طبقه ای و هم سرنوشت کارگران ایران هستند. هر دوی آنها در چنگال حکومت های درندهِ اسلامی زندگی میکنند. مردم زجر کشیده و سرکوب شده این دو کشور باید یکبار و برای همیشه از دست طالبان و جمهوری اسلامی خلاص شوند. باید برای تحقق این موضع انترناسیونالیستی و انسانی مبارزه کرد.
نیروهای چپ و کمونیست همیشه پشتیبان مهاجرین بوده و از کارگران مهاجر افغانستانی به اشکال مختلف دفاع کرده اند.آنها ضمن محکوم کردن اقدامات کارفرماها و دولت اسلامی در این مورد از افشای بورژوازی راست اپوزیسیون که عملا با جمهوری اسلامی در مورد مهاجرین افغانستانی هم موضع هستند نیز غفلت نکرده اند.در شرایط کنونی که این مردم زجر کشیده این چنین مورد حمله قرار گرفته اند و مطبوعات سرسپرده رژیم به آژیتاسیون علیه آنها می پردازند، باید فعالانه تر به دفاع از آنها برخاست. لازم است هرجا آنان مورد حمله قرار میگیرند به طرزی فعال در مقابل مهاجمین ایستاد و آنها را کنار زد. مهمتر از همه اینکه باید تبلیغات زهرآگین کارفرمایان، کاربدستان رژیم، اصلاح طلبان رانده شده از قدرت و اپوزیسیون راست علیه آنان را با تنویر افکار توده های کارگر و زحمتکش خنثی نمود.