اول ماه مه روز جهانی کارگر در راه است. فعالین کارگری از هم اکنون خود را برای برگزاری مراسم های این روز آماده می کنند. اما رژیم ضد کارگر جمهوری اسلامی نیز در این مورد بیکار نمی نشیند و حیله هایش را جهت به بیراهه بردن مراسم های این روز به کار می اندازد. از روزی که اول ماه مه روز کارگر به رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی تحمیل شد و این رژیم مجبور شد ریاکارانه به اهمیت این روز تاریخی اعتراف کند، سران رژیم هر ساله تلاش کرده اند که این مناسبت تاریخی و جهانی را از مضمون طبقاتی و انقلابی آن خالی کنند. رژیم به شیوه ای فریبکارانه، به جای روز کارگر، هفته کارگر را تعریف کرده است. مطابق این حیله گری هفته کارگر هر سال از یک هفته قبل از روز اول ماه مه، روز جهانی کارگر، آغاز میشود و به این روز ختم می گردد.
مطابق این سناریوی مضحک، سران و کارگزاران رژیم در تمام طول شش روز از طریق تشکل ها و نهادهای زرد دولتی برای برگزاری مراسم مطلوب رژیم و کارفرمایان زمینه چینی می کنند تا در روز هفتم دیگر هیچ نشانی از مبارزه جوئی، از اعتراض و از ترقی خواهی در مراسمی که برگزار میشود برجای نمانده باشد. رژیم جمهوری اسلامی که در نتیجه مبارزات کارگران و پافشاری فعالان و پیشروان جنبش کارگری بر زنده نگاه داشتن سنت برگزاری مراسم اول ماه مه، عقب نشسته و این روز تاریخی را به رسمیت شناخته است، اما در همان حال می کوشد تا از این عقب نشینی برای مخدوش کردن جنبۀ طبقاتی اول مه استفاده نماید. از این رو کارگران باید برای بایکوت قاطعانه، این اجتماعات ضد کارگری آماده شوند.
برگزاری مراسم و تجمع های کارگری مستقل از دولت در روز اول ماه مه، و بایکوت و تحریم قاطعانه اجتماعات زرد و فرمایشی، از محورهای فراخوان ما برای زنده نگاه داشتن و گرامیداشت این سنت طبقاتی و بین المللی کارگری است. اینکه این فراخوان از طرف اتخاذ کنندگان آن در چه اشکال معینی سازمان خواهد یافت و عملی خواهد شد، موضوعی است که تا درجه زیادی بستگی به اوضاع و احوال مشخص هر محل و منطقه، کارخانه و درجۀ آمادگی تشکیلاتی و پیوندهای مبارزاتی در میان پیشروان و فعالین جنبش کارگری دارد. در این زمینه آنچه بر آن تأکید می کنیم دعوت از همه کارگران است که در روز اول ماه مه برابر با ۱۱ اردیبهشت به کارخانه و محل کار نروند و در همان حال بکوشند اجتماعات و آکسیون های اول ماه مه را بطور هماهنگ و سراسری، بر پا دارند.
جنبش کارگری ایران بنا به تجربه و سنت سالهای گذشته در روز اول ماه مه در قطعنامه های خود بر مطالباتی تأکید می کند که نه تنها خواستهای محوری طبقه کارگر ایران را در بر دارد، بلکه عاجل ترین مطالبات دیگر جنبش های اجتماعی و اعتراضی پیشرو در جامعه را نیز شامل می شود. کارگران ایران در این روز بر خواست افزایش دستمزدها متناسب با تامین یک زندگی انسانی، تامین بیمه بیکاری مکفی برای کلیه افراد آماده بکار، لغو کار کودکان، آزادی بیان، آزادی تشکل، تحزب، اعتصاب، آزادی قلم، آزادی کلیه زندانیان سیاسی و پایان دادن به مجازات اعدام، پایان دادن به تبعیض جنسیتی علیه زنان و تأمین برابری زن مرد در کلیه عرصه های زندگی اقتصادی، اجتماعی و سیاسی تأکید می کنند. کارگران در این روز با تاکید بر این مطالبات، عزم قاطع خود را در مبارزه برای تأمین آزادی های دمکراتیک در جامعه اعلام می کنند. تاکید بر آزادی بیان و تحزب و آزادی ایجاد تشکل کارگری و خواست آزادی زندانیان سیاسی جزئی از خواست آزادی بی قید و شرط سیاسی است. طرح این خواسته ها بدین معناست که فعالان و رهبران جنبش کارگری به جایگاه مبارزه و نقش تاریخی طبقه کارگر در تحقق این مطالبات آگاه هستند. طبقه کارگر این ظرفیت را دارد که با تکیه به نیروی خود در پیشاپیش صفوف توده های زحمتکش و محروم و ستمدیده، جامعه را بسوی تحول انقلابی سوق دهد.
تأکید بر خواست “زندانی سیاسی آزاد باید گردد”، بدین معنی است که هیچکس نباید بخاطر فعالیت سیاسی خود، به دلیل مرام و عقیده سیاسی شان و بخاطر ابراز مخالفت و بخاطر مبارزه علیه قدرت بورژوایی حاکم به بند کشیده شود. بدین معنی است که کارگران خود در پیشاپیش مردم آزادیخواه نیروی عظیم طبقاتی شان را برای تأمین و تضمین آزادیهای فعالیت سیاسی و متحد کردن صفوف مبارزه انقلابی بسیج میکنند.
خواست بیمه بیکاری متناسب با تامین یک زندگی انسانی، آزادی بیان و تشکل و تأکید بر حقوق انسانی همه افراد برای برخورداری از یک زندگی آزاد و انسانی، خود گواه اعتراض و حرکت طبقۀ کارگر علیه فقر و فلاکت اقتصادی و جهنمی است که رژیم اسلامی بر پا داشته است. طبقه کارگر در اول مه با برافراشتن پرچم این مطالبات عزم خود را برای پایان دادن به این فقر و فلاکت اقتصادی و بی حقوقی های سیاسی اعلام می کند.